Het Erben Wennemars gevoel

24 februari 2010
Met de gouden plakken van Irene, Sven en Mark in mijn achterhoofd (en inmiddels ook de kapitale vergissing van Sven op de 10 km), wetende dat zij nog aan de top van hun schaatscarriere staan (waar ook wel eens wat mis gaat), leek mij dit een goed moment om het eens over het Erben Wennemars gevoel te hebben (of als je van wielrennen houdt het Michael Boogerd gevoel). Ook Irene, Sven en Mark zullen daar namelijk ooit mee te maken krijgen. Het moment dat ze van topsport naar recreatief sporten terugvallen omdat ze hun benen niet meer meekrijgen, het moment dat ze van altijd in de picture naar toevallig een keer aan tafel bij Mart Smeets belanden. Het moment dat je je realiseert dat je je leven anders moet gaan invullen, maar dat je niet weet hoe. Juist, het zwarte gat.... Voor mij herkenbaar. Na 9 maanden topsport te hebben bedreven, na 9 maanden volop in de belangstelling te hebben gestaan en na 9 maanden talloze doktersbezoeken te hebben afgelegd, begint langzamerhand de rust te keren en lijkt het alsof het normale leven weer is begonnen. Lijkt, want niets is meer hetzelfde als voor de dag dat ik hoorde dat ik kanker had en al mijn dromen als een zeepbel uiteenspatten. Natuurlijk, het leven gaat door, met alle veranderingen die er nu eenmaal bijhoren (en dat is ook de val van het kabinet.... het moest er een keer van komen). Het relatief ongecompliceerde leven wat ik had komt niet meer terug. Mijn dromen moet ik bijstellen. Maar waarvan moet ik dromen? Dat ik nog een keer een gesprek kan voeren met de Dalai Lama of met Obama? Dat we de staatsloterij winnen en we nooit meer hoeven te werken? Dat ik de Mount Everest of een van die andere gebergten in de Himalaya kan bedwingen? Of dat ik een duosprong met Lukas maak vanaf de Kilimanjaro? Of moet ik mijn dromen simpel houden en dromen over dat ik ooit zal trouwen met mijn geliefde? En dat we samen nog vele verre reizen maken. Of dat ik verder gewoon lekker full time blijf werken terwijl mijn vriendinnen me de oren van m'n hoofd kletsen over hun kinderwens, de luieruitslag van hun kind of klagen over het combineren van werk, gezin en huishouden. Nee, mijn dromen over een nieuw toekomstperspectief zijn niet eenvoudig. En dan nog maar te zwijgen over hoe mijn dagelijkse leven er op dit moment ziet. Het is dat ik niet van geraniums hou, maar anders had ik voor iemand door kunnen gaan die een groot deel van zijn dag achter de geraniums slijt. Wachtend met een kop koffie tot een van de dames van de thuiszorg me komt verzorgen. Met af en toe een uitje naar kantoor om daar grote bergen werk te verzetten in de twee uur die ik (hieperdepiephoera) mag werken. En als ik echt gek ga doen, trek ik erop uit en drink mijn zoveelste koffie of thee met mijn eeuwig begripvolle vriendinnen (waarvoor dank overigens!). Wat zou ik er veel voor over hebben om weer een 'normaal' leven te leiden. Regelmatig heb ik ook nog de eer om bezoek te krijgen van de welbekende plaaggeest (en dan heb ik het voor ingewijden niet over de klikoman) die vragen bij me oproept als 'Waarom heb ik dit?' 'Waar heb ik dit aan verdiend?' tot smeekbedes als 'Ik wil mijn leven terug'. Nee, het leven is geen feest nu mijn chemokuren klaar zijn en ik voorlopig niet behandeld hoef te worden omdat ik op dit moment geen kanker heb. Toch blijf ik er het beste van maken. Omdat ik niet in dat zwarte gat wil blijven hangen. Omdat ik weer invulling aan mijn leven wil geven al weet ik nog niet hoe. Vandaar dat ik afgelopen vrijdag ook een pruikenfeest heb georganiseerd (met complimenten aan alle gasten voor hun zorgvuldig uitgekozen hoofddeksel!) als de start van een nieuw begin. De weg zal lang zijn en gepaard gaan met diepe inzinkingen, maar ik zal er komen. Leve het Erben Wennemars gevoel! Die laat zich ook niet kennen en gaat er, ondanks de tegenslag dat hij zich niet kon kwalificeren voor de Olympische Spelen en dit tevens het einde van zijn schaatscarriere betekende, weer het beste van maken. En Sven? Tja, die laat zien dat hij een echte topsporter is. Je verwerkt je tegenslag en gaat op naar de volgende ronde. Daar heeft hij voldoende veerkracht voor. Het zwarte gat is voor hem hopelijk nog een ver van zijn bed show!

Een weekendje Londen

18 februari 2010
Vorige week om deze tijd waren we net de douane en zaten we achter ons ontbijt. De douaneambtenaar had net zorgvuldig mijn paspoort bevoeld en er nog eens een uitgebreide blik op geworpen en besloot dat ik goed genoeg was om door te mogen. Omdat we niet te laat bij de bagagecontrole wilden zijn dronken we een snelle koffie en namen gehaast wat happen van ons ontbijt. Ruim op tijd stonden we dus te wachten bij de gate samen met opgedofte kantoorballen (oh, ik vlieg vandaag even op en neer naar City, je weet wel voor een interesting meeting, die altijd eindigt met een uitgebreide lunch waarbij een pint of twee niet ongewoon is) te wachten tot de security klaar was met een grondige inspectie van de gehele ruimte (ja, zelfs tussen de verwarming, onder bureaustoelen en in bureaulades). Dat zou wat worden met mijn spuiten... Langzamerhand begon er beweging in te komen. Riemen, schoenen en laarzen werden uitgedaan waarna alles onhandig in veel te kleine bakjes moest worden gelegd. Ik had mijn spuiten met verklaring in de aanslag... Toen ik eenmaal aan de beurt was klonk er een teleurgestelde stem 'o, het zijn medicijnen'. Ze hadden zeker gedacht dat zij vandaag het security team van de dag zouden worden die ternauwernood Schiphol van een aanslag met spuiten en riemen hadden weten te redden... De vlucht was kort met een wat wiebelige landing. En niet veel later zaten we in de DLR om vervolgens in de metro te stappen naar Notting Hill. We hadden afgesproken in een lunchtent vlakbij het appartement van Liselore en Oskar. Gezellig om elkaar weer te zien. 's Middags werd verder besteed aan het wegbrengen van de bagage en een wandeling door Notting Hill. Natuurlijk werd de travel book shop uit de film niet overgeslagen en werd de scene tussen Julia en Hugh nog even overgespeeld (I am just a girl standing in front of a guy asking him for his love.... of zoiets). De volgende dag gingen Lukas en ik samen op pad. Als echte toeristen stapten we in de befaamde rode bus en gingen uiteraard bovenin op de voorste rij banken zitten om zo maar niets van het bruisende Londen te hoeven missen. Dat de ruiten beslagen waren door de regen en we telkens een zakdoekje moesten gebruiken om enig zicht te hebben maakte ons niets uit. Na een hobbelige rit van een half uur, waarbij de buschauffeur zich moedig een weg baande door het gekrioel aan andere bussen en taxis, kwamen we bij onze plaats van bestemming: St Paul's Cathedral. Een onmisbare attractie in Londen. De cathedraal waar Diana met haar Charles trouwde (ik herinner me nog een enorm lange sleep die ze achter zich aan zeulde), waar Churchill zijn staatsbegrafenis kreeg (later bleek hij alleen in zijn geboorteplaats te zijn begraven) en waar Mother Queen (inmiddels overleden) haar 100-jarige verjaardag ceremonieel werd gevierd. Als je de cathedraal goed bekijkt (inderdaad met zo'n koptelefoon op je hoofd) begrijp je ook goed waarom dergelijke evenementen hier plaatsvinden. Zoveel pracht en praal... Na het bezoek aan St Paul's wilden we nog een museumtour doen. Het was buiten namelijk zo koud dat een wandeling door Londen niet aantrekkelijk was. Omdat Tate Modern het dichtstbij was, besloten we daar een kijkje te gaan nemen. We bewonderden niet alleen werken van Picasso en Miro maar keken ook vol bewondering naar kunstwerken die van een 4-jarige hadden kunnen zijn. Omdat we op tijd moesten zijn voor onze afspraak met Liselore en Oskar in het befaamde Scott's, lieten we de kunstwerken voor wat het was en namen we de metro naar onze bed & breakfast om ons nog even te fatsoeneren. In Scott's, volgens kenners moet je er geweest zijn, heerlijk gegeten om daarna moe maar voldaan m'n bed in te stappen.
Zaterdag gingen we met z'n 4-en op pad. Eerst wat rondgestruind in Kensington waar Oskar werkt. Een wijk op stand kun je wel zeggen te zien aan de statige optrekjes met de meest mooie auto's voor de deur en bloemenstalletjes met rozenboeketten varierend van 60 pond tot 300 pond (!). Daarna op weg naar London Eye, het reuzenrad waarin je een prachtig uitzicht hebt over Londen. Na wat koukleumen in de rij konden we dan ook zelf het mooie uitzicht ervaren. Als je Londen goed wilt zien en geen zin hebt in het daadwerkelijk bezoeken van de 'must sees', dan is het rad een goed alternatief. Vanuit het rad kun je o.a. een 'bezoek brengen' aan de Big Ben, de Houses of Parliament, Westminster Abby en Buckingham Palace. Ideaal als je weinig tijd hebt of alleen Londen wilt bezoeken omdat het zo'n shopping walhalla is. Wat betreft shoppen: dat hebben we uiteindelijk, behalve een bezoek aan Selfridges, niet gedaan. Kortom, we moeten nog wel een keer terug!

Beter goed 'gepruikt' dan slecht gemutst

4 februari 2010
Binnenkort ga ik een paar dagen met mijn lief naar London om onze vrienden Liselore en Oskar met een bezoekje te vereren. Maar ook om een blik te werpen op de Tower Bridge, de wacht bij Buckingham Palace te zien wisselen, om London vanaf grote hoogte in de London Eye te bewonderen en niet te vergeten om eens lekker te shoppen (alhoewel ik niet de indruk heb dat Lukas daarop zit te wachten). Het vergt een hele voorbereiding. Niet alleen moet er gezorgd worden voor al het verbandmateriaal dat mee moet voor mijn personal nurse Luke. Maar er moet ook vanalles geregeld worden voor de invoer van injecties. Die mogen van de apotheek niet mee in het ruim en de douane zit er niet om te springen dat ze meegaan in mijn handbaggage. Inmiddels heb ik er al verschillende telefoontjes aan gewijd met als uitkomst dat ik ze gewoon meeneem in mijn handbaggage en me dan wel laat verrassen aan de douane. En ik de douaneambtenaar dan verras met mijn verklaringen. Ik ga er vanuit dat ik aan het langste eind trek en ik glorieus mijn entree maak in Londen. Ineens kwam ik tot de ontdekking dat mijn paspoort zou verlopen en dat ik mogelijk nog met enige haast een nieuw paspoort zou moeten aanvragen. Enig idee wat dat betekent? Juist een nieuwe foto. Volgens de nieuwe normen. Niks geen stralende lach of lachende ogen, wat mij met mijn huidige look nog enigszins aantrekkelijk zou maken. En dan ook nog een hoofddoek. En er dan vijf jaar lang nog tegenaan kijken... Of die enige lekkere douanebeamte die 'm nog eens goed gaat bekijken omdat 'ie een volgende keer ontdekt dat ik wel haar heb en wel heel aantrekkelijk maar op de foto een lelijk kaal eendje.... Nee, dat zou mij niet gebeuren. Dit stemde mij niet gelukkig. Bovendien begon ik de laatste tijd al genoeg te krijgen van mijn zieke uiterlijk. Al die tijd had ik in een 'ziek zijn' cocon geleefd en me er niet heel erg aan gestoord. Maar nu ik weer een werkende vrouw ga worden begin ik me nog steeds meer te beseffen hoe fijn het is om er verzorgd bij te lopen. En hoe leuk zou het zijn om gewoon weer haar te hebben en anoniem langs de Thames te flaneren. Dus toog ik me naar een pruikenzaak. Net een kapsalon alleen dan omringd met alle mogelijke modellen pruiken op een standaard. Normaal gesproken word je in een winkel gevraagd 'wat kan ik voor u doen?' maar dit bezoek was op afspraak en mijn doel was duidelijk: ik kom hier voor een pruik want ik ben kaal en dat wil ik niet meer. Na een hartelijke ontvangst begon het passen. Ik had Annet, zelf kapster, als getuige-deskundige meegenomen om zo tot een goede keuze te kunnen komen. Omdat ik lang haar had voordat mijn haren de eerste keer uitvielen, begon ik met pruiken met lang haar. De eerste was een 'Sylvie', gemaakt van echte Europese haren. De topper onder de pruiken. En wat ik uit de Prive begreep volgens Sylvie een geweldige pruik waarbij niemand het verschil opmerkt. Haar zoontje weet zelfs nog niet eens dat ze kanker heeft en dat ze eigenlijk gewoon kaal is. Je begrijpt dat ik die pruik natuurlijk ook wilde proberen. Maar ondanks dat 'ie goddelijk zat vond ik het verder niets. Op naar de 'Tatjana' en de 'Bruni'. Leuk om mezelf eens met blond haar of mooie donker weelderig golvend haar te zien, maar het lange haar was het niet meer. Voor de gein nog een 'Beppie' watergolf kapsel gepast evenals 'een mooi rood is niet lelijk' pruik. Nee, het was duidelijk dat het een kort page kapsel zou worden. Inmiddels vele pruiken verder kwam ik steeds weer op een model uit die het beste bij me paste. Gek, hoe een pruik zo'n wereld van verschil kan maken. Voornamelijk in wat het met je doet. Zodra ik 'mijn' pruik opdeed begon ik te lachen en voelde ik me een stuk beter. Dit werd 'm dus.
Gisteren opnieuw naar de pruikenzaak om mijn nieuwe look te gaan halen. Hij moest namelijk nog op maat gemaakt en bijgesneden worden. Een uur later, na geoefend te hebben met pruik opzetten en afzetten, liep ik met haar de deur uit. Ongelooflijk dat dit allemaal kan. Niemand die naar me staart. Geen gesmoes meer van 'oh zielig, die heeft kanker'. Het eerste wat ik ging doen om het te vieren was naar de lunchtent gaan waar mensen graag kijken en bekeken worden. Wat een verademing. Niemand had ook maar iets door. Misschien toch een kern van waarheid in het Sylvie verhaal? Nee, een pruik verhult maar kan nooit de waarheid wegnemen. Onder die pruik gaat iemand schuil die kanker heeft. Dat verdwijnt niet. Maar het helpt je wel. Het helpt mij in ieder geval om me weer mens te voelen, om me weer een anoniem onderdeel te laten zijn van het leven, zonder het stempel 'ach, zij heeft kanker; je zal het maar hebben'. Nee, beter goed 'gepruikt' dan slecht gemutst.