tag:blogger.com,1999:blog-74906508056365203142024-02-18T22:51:49.022-08:00Ik wou dat ik een toverstafje hadOver toverstafjes, cupcakes, crafting en andere hot topics in het leven van de moderne vrouwUnknownnoreply@blogger.comBlogger92125tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-53810358830740932712012-03-05T00:52:00.001-08:002012-03-06T02:54:10.169-08:00Toverstafjes bestaan niet5 maart 2012<br />
Het leven van een jonge moderne vrouw gaat niet altijd op rolletjes. Iedereen kent natuurlijk de gebruikelijke beslommeringen in dat leventje. Die had ik ook. Maar zoals ik ooit dit blog ben begonnen, was ik de laatste drie jaar van mijn leven hard op zoek naar iets. Naar dat toverstafje. Niet om die dagelijkse beslommeringen weg te toveren (zou natuurlijk wel heel makkelijk zijn), maar om die rotziekte te kunnen genezen. Een misschien wel kinderlijke zoektocht voor die jonge moderne vrouw, maar ja, wie wil er niet in sprookjes blijven geloven? Je blijft altijd een beetje kind. Mijn sprookje is afgelopen. Ik heb drie jaar intens geleefd. Maximaal geleefd. Geleefd zoals iedereen op mijn leeftijd zou doen. Weliswaar met wat andere intensiteit en wat extra dimensies. Maar wat heb ik ervan genoten. Zo erg zelfs dat ik af en toe mijn zoektocht naar dat toverstafje kon vergeten. Ik heb mooie reizen kunnen maken, heb trekker gereden, ben op safari geweest, getrouwd met de liefde van mijn leven, carnaval op Schier gevierd, de Schier Schnapps Safari gedaan, de toren van Pisa op mijn rug genomen, eindeloos veel cupcakes gebakken, geschilderd, geknutseld en zelfs nog gewerkt. Maar helaas, de darmen hebben het gewonnen. De tijd heeft mijn leven ingehaald. En mijn lichaam kan dat niet meer bijhouden. En daarom heb ik gekozen voor rust. Dat kan ik, omdat ik weet dat het mooi is geweest. Dat ik maximaal geleefd heb. Samen met mijn dierbaren, mijn geliefde en alleen. Kleine meisjes worden groot. Toverstafjes bestaan dan blijkbaar niet. Maar maximaal je leven leven, dat is iets wat zeker tot de mogelijkheden behoort in lastige situaties als deze. Lieve allemaal, bedankt voor alle mooie herinneringen. Bedankt voor al jullie steun. Bedenk dat het leven doorgaat. Met grote en met kleine hobbels. Toverstafjes hoef je dan wellicht niet meer te zoeken. Die zul je niet vinden. Maar met maximaal je leven leven, heb je een berg aan mooie herinneringen! Geniet daarvan! Liefs MariekeUnknownnoreply@blogger.com53tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-59085240473913542422012-03-01T15:56:00.001-08:002012-03-04T08:02:51.307-08:00Het gaat de verkeerde kant op!Beste blogvolgers van Marieke, ik neem het weer over:<br>
<br>
Marieke is de afgelopen twee weken weer heel veel in het ziekenhuis geweest omdat haar darmen het niet goed meer doen. Afgelopen weekend was ze even thuis maar heeft ze eigenlijk alleen maar op bed gelegen. Zondag is ze weer naar het ziekenhuis gegaan omdat ze heel slap was en geen eten binnen kon houden. Ze is echt heel hard achteruit gegaan de afgelopen dagen.<br>
<a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2012/03/het-gaat-de-verkeerde-kant-op.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com46tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-51821546951398827742012-02-22T01:54:00.001-08:002012-02-25T02:07:17.838-08:00Kiezen tussen twee kwaden22 februari 2012<br>
Ik heb er een abonnement op. Niet op de Linda (die koop ik als ik in een thee met chocola bui ben). Maar op het ziekenhuis. Vanaf kerst is het raak. Ik ben de tel ook zo langzamerhand kwijtgeraakt. En iedere keer presteer ik het om in het ziekenhuis te komen in het holst van de nacht. Ik kan je vertellen dat dat niet handig is. Omdat je net op een tijdstip komt dat er weinig personeel is of dat de overdracht plaatsvindt tussen twee diensten en jij als patient dus tussen de wal en het schip valt. Gevolg: uren wachten met helse pijnen.<br>
<a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2012/02/kiezen-tussen-twee-kwaden.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-67808147884971990662012-02-18T03:06:00.005-08:002012-02-25T02:06:05.431-08:00Het weer: over ijsbrekers en kruidenbitter15 februari 2012<br>
Er is geen onderwerp waar meer over wordt gepraat dan het weer. Nou ja, voetbal misschien, zoals de ordinaire ruzies binnen Ajax. Maar zeg nou zelf, daar is toch niemand meer in geïnteresseerd.<br>
Het weer heeft een zekere fascinatie en werkt als een soort barometer. Maar dan die van je humeur. Als je je gordijnen opendoet in de ochtend, is het eerste wat je ziet het weer. Het regent, de zon schijnt, het is grijs of de ruiten zijn bevroren. Onmiddellijk vraag je je af of het zo zal blijven. Of je je er wel goed op hebt gekleed. Je wordt meteen blij, chagrijnig of net zo somber als het buiten oogt. Zo ook vorige week.<br>
<a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2012/02/het-weer-over-ijsbrekers-en.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-13326725416571448492012-01-17T09:45:00.000-08:002012-01-17T09:45:15.568-08:00Blue Monday<div style="text-align: justify;"><b>17 januari 2012</b></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA5iWfSpQUXHAnNXdJfEZ1cy6WWyWo8yC-1_OBz-vRlXm6B2ARHzr4H2CedacufKi-dJK2TOatxzNQvKrG4R3p4dgMpOyMYlIMcJ5qY4thXJL1ogqV1ruOtx790b5pIlWt9VwnbBg6sKy4/s1600/Marieke-Soestduinen-016.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA5iWfSpQUXHAnNXdJfEZ1cy6WWyWo8yC-1_OBz-vRlXm6B2ARHzr4H2CedacufKi-dJK2TOatxzNQvKrG4R3p4dgMpOyMYlIMcJ5qY4thXJL1ogqV1ruOtx790b5pIlWt9VwnbBg6sKy4/s200/Marieke-Soestduinen-016.jpg" width="154"></a><br>
<div style="text-align: justify;">Als ik zeg dat het gisteren de derde maandag van januari was...gaat er bij jou dan een belletje rinkelen? Of dat het gisteren Blue Monday was? Nou, ik wist het ook niet. Maar volgens de gemiddelde 'alwetende' burger zou het traditioneel om 'zwarte maandag' gaan. Of, volgens de echte experts, zou het de meest depressieve dag van het jaar zijn. En je raadt het al, tout commercieel Nederland speelt er weer handig op in. Zo kon je bij een bekende hippe koffieketen onder het genot van een kop "super skinny latte met een vleugje vanille en twee extra shots" er een speciale bril bij krijgen waardoor je dacht dat de voorjaarszon scheen of kon je via je favoriete radiozender je favoriete happy song aanvragen. En nog mooier zelfs: Nivea had een compleet team klaarstaan om tussen twitterend Nederland de tweets met 'blue monday' of 'depressief' eruit te filteren zodat deze twitteraars nog dezelfde dag een 'Nivea-feel good pakket' ontvingen. </div><a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2012/01/blue-monday.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-24989908479682552052012-01-08T08:09:00.000-08:002012-01-08T08:10:34.813-08:00Goede voornemens<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht9_lo6xo9_sq_iDh4h74Lcpp20L9LZFY-eNWNwNpyIuDfDyZaaa_Vlc-GLuu3_9nVM1s8e-8LE2P26i0HyX7BZHSrX5MIrE07U_KQfjeEr_4qwUZmWa_fpgRKUQl8e5M2LY_xDXaLVYTT/s1600/IMG_0197.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht9_lo6xo9_sq_iDh4h74Lcpp20L9LZFY-eNWNwNpyIuDfDyZaaa_Vlc-GLuu3_9nVM1s8e-8LE2P26i0HyX7BZHSrX5MIrE07U_KQfjeEr_4qwUZmWa_fpgRKUQl8e5M2LY_xDXaLVYTT/s200/IMG_0197.jpg" width="150"></a></div><b>6 januari 2012</b></div><div style="text-align: justify;">Kennen jullie dat ook? Het maken van lijstjes? Of het nu boodschappen zijn, de 'things to do', de 'eigenlijk zouden we dit moeten doen dingen', 'ik ga een weekend weg en ik neem mee' lijstjes, of een lijstje met 'my favourite things'. Vraag het mij en ik maak er een lijstje van. Ik gebruik er de mooiste boekjes voor, gewoon papier, afgescheurd karton, de achterkant van een opengescheurde enveloppe of een geeltje. Maar wat mij betreft zou het papiertje om de kaas ook prima gebruikt kunnen worden. Ik ben gewoon dol op lijstjes. Blijer kun je mij niet maken. Zou het gewoon weer eens een van mijn zo bekende karaktereigenschappen zijn? Of zou het komen omdat ik een vrouw ben?</div><a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2012/01/goede-voornemens.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-29438174081979548382011-11-23T05:19:00.000-08:002011-11-23T05:19:00.388-08:00Multitasken: het leven van de moderne vrouw<div style="text-align: justify;">22 november 2011</div><div style="text-align: justify;">Zoals bij ieder ander draait ook bij mij de wereld gewoon door. Er wordt gewerkt, het huishouden moet gedaan worden, de hond moet worden uitgelaten en als we geluk hebben houden we nog wat tijd over om wat voor ons zelf te doen, 'me-time', 'quality-time' of 'aandacht voor de bv-ik'. Voor veel dames onder ons is dat naar de schoonheidsspecialiste gaan of in het 'slechtste geval' even een kappertje pakken. Op de schoonheidsspecialiste trakteer ik mezelf met enige regelmaat. De kapper heb ik al een tijdje niet gezien. Tenzij je de haarwerkspecialist bedoelt die in het verleden vakkundig een 'Leco look' creëerde met bijzonder fijn gesorteerd kunsthaar. Nu is de trend tegenwoordig 'go natural' en ik moet zeggen dat ik daar aardig in mee kan gaan. Inmiddels heb ik weer een gezonde bos haar, die niet gestyled lijkt voor de buitenstaander, maar die aardig op de "Diana- jaren 80-coupe' lijkt. Mari zou tevreden zijn. Maar voor hoe lang? </div><a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2011/11/multitasken-het-leven-van-de-moderne.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-59256579191819274282011-10-23T11:26:00.000-07:002011-11-14T09:49:49.499-08:00It's a beautiful day... (2)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg90h_Spl_2-mum2iLtYS0tOKUw9l9C-t0sf_P2r7l1cUz_saW0Z8qn61dTo_PZiGyScaa5ZjtMuvPZlkjmeA8jTUVtBjTf8h9MkwVeiXV4x6pCm7EY860InaEHcoY982BW4QIWlhRlrRNU/s1600/IMG_0048.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5666760416822813298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg90h_Spl_2-mum2iLtYS0tOKUw9l9C-t0sf_P2r7l1cUz_saW0Z8qn61dTo_PZiGyScaa5ZjtMuvPZlkjmeA8jTUVtBjTf8h9MkwVeiXV4x6pCm7EY860InaEHcoY982BW4QIWlhRlrRNU/s200/IMG_0048.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0 10px 10px 0; width: 150px;"></a><b>23 oktober 2011</b><br>
<div style="text-align: justify;">... the sun is shining.... En daar ging Guus. Het luik werd geopend...op weg naar vrijheid.</div><div style="text-align: justify;">Wat geweldig om dit te doen. Eerder schreef ik er al over dat dit nog een wens van mij was: een zeehond vrijlaten. Bovenop de kist zitten en het luik openen. Vandaag was het zover. Dat wat ik als kind ooit eens op televisie had gezien (Lenie was toen ook al hip), werd nu werkelijkheid. Niet dat ik ervan droomde. Maar het leek me wel iets heel moois. Iets magisch.<br>
</div><a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2011/10/its-beautiful-day-2.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-6139885611795083132011-10-16T07:49:00.000-07:002011-11-14T09:46:26.439-08:00Hoe is het nou met jou?<div style="text-align: justify;"><b>16 oktober 2011</b></div><div style="text-align: justify;">Een vraag die ik veelvuldig krijg. Een vraag die ik altijd hetzelfde beantwoord. Namelijk met 'goed, naar omstandigheden...'. Zelden zul je mij horen zeggen 'slecht, k met peren, klote...'. Want dat kun je natuurlijk niet zeggen. Maar eigenlijk is het maar de halve waarheid. Want zeg nou zelf, het is natuurlijk klote, k met peren dat ik dit heb. Dat ik ziek ben. Dat mijn vooruitzichten verre van rooskleurig zijn. Dat ik vorige week weer in het ziekenhuis heb gelegen. <br>
</div><a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2011/10/hoe-is-het-nou-met-jou.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-91117920016540681432011-08-31T09:42:00.000-07:002011-11-14T09:47:15.219-08:00It's a beautiful day... (1)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXqdPxcxJB0JSaYVKNKzQ8VfxubIBnYtubmwiAQbns4Ji5QQ1LgjVmaWXykVlDFJQ2GZjak3fsdrK69z53v0MBw75RrLLRdj32kH_VXAvIO6OTl-9CZRpsq_6xVBT_DDWUXhnJuZOfhZjU/s1600/IMG_0516.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5649643378081808946" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXqdPxcxJB0JSaYVKNKzQ8VfxubIBnYtubmwiAQbns4Ji5QQ1LgjVmaWXykVlDFJQ2GZjak3fsdrK69z53v0MBw75RrLLRdj32kH_VXAvIO6OTl-9CZRpsq_6xVBT_DDWUXhnJuZOfhZjU/s200/IMG_0516.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: left; height: 150px; margin: 0 10px 10px 0; width: 200px;"></a><b>7 september 2011</b><br>
<div style="text-align: justify;">Waren we in de aanloop naar het huwelijk en onze huwelijksreis al compleet volgeboekt, ook in de weken erna lijkt er geen einde te komen aan onze druk gevulde agenda's. Ieder weekend moeten we 'nee' verkopen tegen spontane afspraken door allerlei geplande activiteiten. Minder leuke 'moet' activiteiten, zoals de trap en de plinten verven tijdens ons speciaal ingelaste klusweekend. Maar met name door allerlei leuke activiteiten. <br>
</div><a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2011/08/its-beautiful-day-1.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-1705056086958324922011-07-18T14:07:00.000-07:002011-11-14T09:52:46.265-08:00Een droom honeymoon: oesters, champagne, gamedrives en glamping<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPqqFwBgy-MxXXVbHTpmWeg-9enGyaTNmvuaqQmRnS4qVKct2QZdXav7H-2DtHZV6WHtMpkscuxXWwcVj8_yi0ETan7WqgBclABleZvFAlccqm4xD_eg4afqmqB77MdRxHPrzA98NG-Qn7/s1600/IMG_0238-2.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5630804297729119522" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPqqFwBgy-MxXXVbHTpmWeg-9enGyaTNmvuaqQmRnS4qVKct2QZdXav7H-2DtHZV6WHtMpkscuxXWwcVj8_yi0ETan7WqgBclABleZvFAlccqm4xD_eg4afqmqB77MdRxHPrzA98NG-Qn7/s200/IMG_0238-2.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: right; height: 150px; margin: 0 0 10px 10px; width: 200px;"></a><br>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUm2wP5HRQGR_aeyDTNa0QJfufoaO95gn26oZB-XKxe1m_pyfpXHzC03PfAuV3jQ6lc-EFO6lA38XOCirB-xGOLUz6vFDc8eD3_dj1jKerJstm4YIK4j0c8mKikfNlbgT1YTkVfdOWGtSp/s1600/TLR_1212.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5630804286947626610" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUm2wP5HRQGR_aeyDTNa0QJfufoaO95gn26oZB-XKxe1m_pyfpXHzC03PfAuV3jQ6lc-EFO6lA38XOCirB-xGOLUz6vFDc8eD3_dj1jKerJstm4YIK4j0c8mKikfNlbgT1YTkVfdOWGtSp/s200/TLR_1212.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: right; height: 133px; margin: 0 0 10px 10px; width: 200px;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrOU8GzotySfMLCQkwpmbfW6W7dMv7Lyczvzm5Y18tsBl483vr-eZo-PXyY1idOuV675uYzDpy-JcA6pOxaJTYUCrtTounSolrQrn-g-VW13RgnAvVYdCWhKxFLeZqurvY_1Xvz6v6BiMi/s1600/TLR_0788.jpg"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-text-decorations-in-effect: none; color: black; font-family: inherit;"><b>18 juli 2011</b></span></a><br>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: inherit;">Na ‘de dag van ons leven’ stond er uiteraard een welverdiende honeymoon op het programma. Om bij te komen van alle festiviteiten en ,natuurlijk niet te vergeten, om te genieten van onze witte-broodsweken en elkaar. Zuid-Afrika was onze bestemming. Eigenlijk omdat Tanzania net iets te ambitieus voor ons was en we toch die langgekoesterde wens, de Big 5 spotten, wilden vervullen. Nou, dat is gelukt! Al na twee gamedrives konden we ze alle vijf afstrepen: de olifant, buffel, leeuw, neushoorn en zelfs het luipaard. </span><br>
</div><a href="http://ikwoudatikeentoverstafjehad.blogspot.com/2011/07/een-droom-honeymoon-oesters-champagne.html#more">Meer lezen »</a>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-70732787984187038212011-06-13T13:10:00.000-07:002011-06-13T13:57:45.047-07:00GETROUWD!!!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIQq5gyrazxBTqGhjUofe1vTzMup4_POI3-uykXjoAWcSoALUV4TNnB8t3nPgANwRDxmTU6G8iNKoiO5UZvWZyC4VjjzzxRV8C9RpiY1qKYmY7h80ZOVxYDml-Bwr0xzaNchLwd3lUDR4R/s1600/Afbeelding+047.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIQq5gyrazxBTqGhjUofe1vTzMup4_POI3-uykXjoAWcSoALUV4TNnB8t3nPgANwRDxmTU6G8iNKoiO5UZvWZyC4VjjzzxRV8C9RpiY1qKYmY7h80ZOVxYDml-Bwr0xzaNchLwd3lUDR4R/s320/Afbeelding+047.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5617808054202529842" /></a><b>11 juni 2011</b><div style="text-align: justify;">Getrouwd!!! Inderdaad de dag van je leven, zoals je zo vaak hoort. Wat een spektakel! En zo bijzonder om dit belangrijke moment te delen met al je familie en vrienden. Maar wat gaat het snel voorbij! </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De voorpret (en soms ook wel stress) begon natuurlijk al met de voorbereidingen. En daar zit ook het meeste werk in. Tenminste, als je, met een control-freak zoals ik, alles tot op de laatste detail geregeld wilt hebben. Van menukaarten en lintjes om de servetten tot het overal in terugkerende thema 'IK OOK VAN JOU!'.</div><div style="text-align: justify;">Soms kreeg ik er zelfs nachtmerries van dat ik op bridezilla begon te lijken. Maar terugkijkende naar wat youtube filmpjes, denk ik dat het toch wel mee is gevallen. Dat moet de ceremoniemeesters maar gevraagd worden. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het was ook een dag die tot in de puntjes verzorgd was. Van 's morgens vroeg tot in de kleine uurtjes en de volgende dag bij de brunch. Huize Heuvel was compleet gestyled met ballonnen en een fuchsia roze bloemenzee. Hiervoor hadden we onze eigen bevriende interieurstylisten en bloemisten ingehuurd. De kerk had eveneens een kleine metamorfose ondergaan. Net als de feestlocatie. Niets was aan het toeval overgelaten, of toch wel? Toen we door het dorp naar de kerk reden was de hele route versierd met ballonnen. Wat een verrassing! Het bleken er meer dan 400 te zijn. Onze ceremoniemeesters hadden alle dorpsgenoten uit Waspik opgetrommeld om even te blazen;-). En 's avonds werden we van het feest naar ons hotel gebracht met de tuk tuk. Een roze tuk tuk. Hoe kan het anders? Opeens stopten we midden op een grasveld. En daar werd nog een roze wensballon opgelaten. Wat een mooie afsluiting. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het was een prachtige dag. Een bijzonder moment om de trap af te komen en daar je aanstaande te zien staan met een boeket. Glimmend van trots en een beetje zenuwachtig. Ik nog wat gespannen en nog bezig met het draaiboek.... Maar gelukkig, toen we eenmaal op pad waren voor de foto's, nam de spanning af en kon ik het zo goed als loslaten. Natuurlijk was ik even gefixeerd op het weer. Maar wonder boven wonder bleef het droog. Misschien 3 drupjes, maar verder scheen op de goede momenten de zon. Zo ook toen we bij de kerk aankwamen. En daar stond een menigte op ons te wachten...Onder luid gejoel liepen we de kerk binnen. Ik nog even achter 'het gordijn', al glurend door een kier of ik al door mijn vader kon worden weggegeven. En toen de muziek eenmaal begon, tja, toen begon het pas echt. Een bijzonder moment zo met mijn vader. Een prachtig en treffend verhaal over Lukas en mij van de buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Met een lach en een traan. Puur, oprecht en uit het hart. Aansluitend in de tuin een borrel. En weer scheen de zon! Ik, die eerder schreef als pechvogel te zijn geboren, had nu eens geluk. Ook het diner, maar dan in kleiner gezelschap, was in de tuin. Ik wilde het graag klein houden;-) Wederom geheel gestyled. Ja, de weddingplanners van Yo en Wes kunnen hier nog wat van leren....</div><div style="text-align: justify;">En 's avonds een spetterend feest. Geheel in onze stijl. De sterren werden van de hemel gedanst. Maar dat kon ook niet anders met zo'n band! Wat een show maakten ze er met z'n allen van.</div><div style="text-align: justify;">Je kunt je voorstellen dat we compleet in een roes bij ons hotel werden afgezet door de tuk tuk waar ons ook nog een verrassing wachtte: een compleet in de 'IK OOK VAN JOU' stijl gepimpte bruidssuite!!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het was me het feestje wel. Inderdaad een memorabele dag! Maar ook zo voorbij. Mijn hand is nu een stukje zwaarder (en Lukas zou daarbij zeggen: en onze portemonnee lichter;-) en mijn hart en hoofd een memorabele herinnering rijker. Dank iedereen voor deze mooie dag! Wij ook van jullie!!!</div>Unknownnoreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-84998363305228988722011-05-12T06:20:00.000-07:002011-05-13T13:55:33.887-07:00De vijand op mijn grondgebied<div style="text-align: justify;"><b>12 mei 2011</b></div><div style="text-align: justify;">Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze. Gedeeltelijk is dat waar. Goed nieuws, ja: ik voel me vrij goed. De chemokuren zijn weer klaar en mijn energie lijkt weer meer toe te nemen. Mijn haar begint weer te groeien. Nog even en ik kan weer mijn pruik afzetten en met mijn hand door mijn eigen haar strijken. Minder goed nieuws: de kuur heeft de kankercellen niet geheel opgeruimd. De tumoren zijn afgenomen, maar niet weg. Dat was slikken. We hadden toch op meer gehoopt. Ik denk eerder dat het de teleurstelling was en het besef dat ik echt in een palliatief traject zit. Geen behandeling gericht op genezing. Maar een behandeling gericht op levensverlenging. Moeilijk te bevatten en moeilijk te accepteren dat ik dus met kanker in mijn lichaam rondloop. Met tumoren die van dusdanige omvang zijn dat de artsen dat stabiel en goed genoeg vinden voor nu. Terwijl ik altijd heb gezegd dat ik geen vijand op mijn grondgebied accepteer en dat ik die met al mijn wapens die ik heb zal blijven bestrijden. Ik heb nog steeds dezelfde wapens maar die zijn niet goed genoeg meer. Niet genoeg meer om te verslaan. Misschien wel genoeg om terug te dringen en weg te houden uit cruciale gebieden (zoals de organen). Maar hoe lang kan ik dat volhouden? Niemand weet het. Nou ja, men denkt het te weten, maar ik probeer die prognose los te laten. Het heeft geen zin. Je kunt niet in de toekomst kijken. En bovendien durf ik het niet. Omdat het me beangstigt. Angst dat ik mijn leven niet meer kan leven zoals ik dat nu doe. Uit alle macht probeer ik me dus maar te focussen op het leven in het nu. Mindful leven. Zonder te piekeren over het verleden of de toekomst. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ergens eind vorig jaar liet ik me nog verleiden tot een mindfulnes training. Maar het blijkt toch meer iets voor de wat zweverige types te zijn dan aardse types zoals ik. Ik richt me liever tot mijn muntthee drinkende praatpaal en tegenwoordig ook tot de met naalden gewapende Chinese prikkunstenaar. Heel erg in het nu. En wat levert het me op? Ach, ik heb mijn piekergedachten van me afgepraat en kan me weer focussen op de dagelijkse dingen. Werken, wassen, stofzuigen, hond uitlaten, boodschappen doen, koken,... Iedere dag ben ik blij dat ik dat nog steeds kan. Zelfs met die vijand op mijn grondgebied. Ik zal 'm gedogen maar niet voeden. En als het me lukt om een nieuw wapen in te zetten, zal ik het zeker doen.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-67314509059059022822011-03-10T11:04:00.000-08:002011-03-14T11:12:46.098-07:00Big business en vrouwenpower<b>10 maart 2011</b><div style="text-align: justify;">Wie ooit zelf getrouwd is, zal 't herkennen... Trouwen is big business en een enorme happening. Tenzij je slim bent en je je niet laat verleiden door allerlei salesmanagers en je streven naar perfectie. Het is in ieder geval een enorm geregel. Natuurlijk kunnen we ervoor kiezen om alleen maar even naar de balie van het gemeentehuis te gaan en te vragen om een akte voor omzetting om vervolgens mijn pinpas door het apparaat te halen en als je geluk hebt de felicitaties van de ambtenaar te ontvangen. Maar goed, dat is niet een keuze die wij zouden maken. We willen graag ten overstaande van al onze familie en vrienden de verbintenis die we al hebben laten bekrachtigen door een huwelijk. Om elkaar en iedereen te laten weten dat we voor elkaar kiezen in voor - en tegenspoed en (helaas maar al te waar) tot de dood ons scheidt. Ja, en dan wordt het al gauw een huwelijk dat kan wedijveren met die van Yo en Wes en Kate & William ;-) Een huwelijk met alles d'rop en d'raan. Althans voor ons dan met alles d'rop en d'raan. Voor ons geen koets, geen duifjes, geen mokken of andere serviesdelen met onze foto's, geen sleutelhangers en zeker geen fotoreportage in de Story of Hello. Maar wel een perfecte trouwkaart precies in de kleur en het thema van de dag, perfect daarop afgestemde versieringen en toebehoren, een dag-vullend programma, een cateraar, fotograaf en een swingende band. Waarbij het vervolgens de kunst is om binnen het gestelde budget te blijven zonder het aan de stok te krijgen met leveranciers die je vervolgens van nalatigheid of wanbetaling betichten. Nee, voor ons geen Wes & Yo of Kate & William huwelijk. Duidelijk is dat het huwelijk fors veel voorbereiding vergt. Normaal gesproken draai ik mijn hand er niet voor om. Bovendien hebben we geweldige ceremoniemeesters, moeder en schoonmoeder. Maar nu is het flink aanpoten. Ben ik niet bezig met de actielijst, dan is het wel met de happen voor tijdens de borrel of met een bezoek aan locatie of cateraars. Manlief zou heel graag willen helpen, maar weet gewoonweg niet waar hij moet beginnen. Een concreet klusje is meer aan hem besteed. Maar dan wel volgens ZIJN regels. En voor een controlfreak is dat moeilijk. Voor je het weet heb ik dan dus een bruidsboeket met gele chrysanten en een bruine strik of is er een dj ingehuurd die niet eens weet hoe de equalizer werkt en alleen maar een Marianne Weber repertoire kent. En dat alleen omdat manlief het op het allerlaatste moment heeft geregeld.... Dan kan ik het beter zelf doen.. Wanneer ik met getrouwde vriendinnen hierover praat, begrijp ik dat het bij hen niet anders was (is). Ook zij waren net als ik de trekker en de regelneef. Niet alleen omdat we controlfreaks zijn in hart en nieren, maar ook omdat ons oog voor perfectie toch echt een meer aangeklede versie is dan het oog voor perfectie van de man. Kijk alleen al naar het huishouden. Wij, vrouwen en uber-controlfreaks, zien eerder dat het huis even 'gedaan' moet worden dan mannen. Voor hen is een haartje of een pluisje hier en daar niet genoeg om de stofzuiger 5 minuten voor te pakken. De rol van de vrouw in het huwelijk zal niet anders zijn. Opgelucht neem ik een slok van mijn vrouwenpower-thee en overpeins ik mijn ervaringen met mijn eerste acupunctuur sessie (gericht op ontspanning en stress-reductie). Nog even denk ik na of een weddingplanner niet echt iets voor mij zal zijn. Maar nee. Niets voor mij. Ik kan het net zo goed. Wat zeg ik, ik kan het beter. Women rule! Geef mij nog maar een kop van die vrouwenpower-thee!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-19181142062090955472011-02-11T01:32:00.001-08:002011-02-11T01:32:12.888-08:00Topfit?!11 februari 2011<br />Ik kan me bijna niet meer herinneren wanneer ik voor 't laatst in de pen ben geklommen. Het is zelfs zo lang geleden dat mensen me bezorgd mailen of bellen om te vragen of 't wel goed met me gaat. En dat gaat het! Gek genoeg. De tijd vliegt net als ik zelf. En als je me vraagt waar ik het druk mee heb dan kun je het beste even rustig gaan zitten. Je wordt er waarschijnlijk al moe van als je 't hoort. Dus als je even hebt... Ik heb iedere drie weken chemo. Tussendoor ben ik aan het werk. Dus twee weken werken en daarna een week chemo, twee weken werken en.... Lunchen met vriendinnen, wandelen met de hond in het bos, schilderen, foto's plakken, mailtjes beantwoorden en niet te vergeten voorbereidingen treffen voor het huwelijk. En dan heb ik het nog niet eens over de dagelijkse beslommeringen in het huishouden. Als je me vraagt waar ik de energie vandaan haal. Tja, ik sta zelf ook verbaasd. Maar de laatste dagen merk ik steeds meer dat mijn hyperactiviteit me opbreekt. Met de tong op mijn knieën bereik ik bijna kruipend het station of de AH om de hoek. Het even de was naar boven brengen voelt alsof ik een barre tocht op de Mount Everest onderneem met als enige doel die vlag planten. Om vervolgens met disco glinsteringen voor mijn ogen in een licht euforische staat weer naar beneden te gaan. Licht euforisch omdat ik weet dat de chemo dit keer wel heel hard heeft toegeslagen. Met lood in mijn schoenen bel ik dus maar het ziekenhuis. Het is denk ik tijd voor een opkikkertje. En dat terwijl het me nu helemaal niet uitkomt. Liselore is over uit Londen, ik heb een lunch afspraak, ik moet nog boodschappen voor ons all american dinner party doen... Maar goed, ik moet er aan geloven. En zo zit ik weer aan het infuus. Dit keer met vers bloed. Het duurt een paar uur, maar dan voel je je weer topfit. En barst je weer van de energie. Om de tijd te doden maak ik een lijstje met de dingen die ik vandaag nog wil doen: boodschappen, lunch met Liselore, de hond uitlaten, voorbereidingen treffen voor het all american dinner met Christie en Sjoerd, nog even naar de Hema, .... Heb je even? <br /><br /><br /><br /><br /><br />Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-68554725110800517852010-12-28T05:23:00.001-08:002011-01-04T02:09:27.175-08:00Mijn leven hangt aan een draadje!<b>28 december 2010</b><br /><div style="text-align: justify;">Het is ongelooflijk maar waar: ik lig weer eens in het ziekenhuis. De afgelopen twee weken ben ik op en af aan het tobben met mijn darmen. Had al twee keer een bezoek gebracht aan de Eerste Hulp. En niet op de meest handige tijdstippen... Aan het infuus en m'n darmen net als La Brard met een klysma bewerken ( dan zou je je weer fris en fruitig voelen), nee, het hielp niets. Uiteindelijk vorige week woensdagavond me weer gemeld in hotel Antonius. Wat bleek? Ik had een darmafsluiting. Dat idee had ik bij eerdere onderzoeken al geopperd. Maar niets is natuurlijk vervelender voor een co als de patiënt het beter weet en hem of haar te kakken zet bij het opperhoofd. De scan gaf aan dat de afsluiting toch wel definitief is. Opereren was en is geen optie omdat mogelijk mijn leven dan wel heel kort is. Besloten werd om een zogenaamde centrale lijn aan te brengen. Dus vrijdag geopereerd en zaterdag weer helemaal fris en fruitig aan de voedingslijn. Helaas hield de lijn het niet en moest het opnieuw geprobeerd worden. Geen succes. Dit was overigens met Kerst.... Vervolgens kreeg ik als kerstcadeau ook nog een klaplong erbij ontstaan door het aanprikken voor de lijn. Dus werd de lijn weer uitgesteld. Inmiddels was ik vloeibaar gaan eten. Want om nu de kerstdis aan me voorbij te laten gaan... En dus veranderde ook de strategie. Een voedingssonde! Die lijn was nog tot daaraantoe. Die kon je tenminste niet zien. Maar die sonde... Geen gezicht natuurlijk. Maar gek genoeg wel het beste alternatief voor opereren. Hier kan ik tenminste nog vanalles mee ondernemen en desnoods mee op safari gaan. Met een lijn ben je vanwege infectiegevaar toch veel beperkter in je doen en laten. Een beter alternatief, maar wel weer incasseren en weer de kracht vinden om door te gaan. Ik hou me maar vast aan mijn bucketlist! </div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-74790484328547005832010-11-26T08:56:00.000-08:002010-11-29T10:25:46.865-08:00New York, New York<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE9u0z8prghHDNKWUyOmp0IH5BuMwdpEO9HXFWNlH2vRGZwP7ee9prUtrCB5eP4a0TKj7hpwJ5_HM8h4l93oSRKyc8hDUlQRN7rVIAJAr8b-R0z_CxQcjRlvJAdy1M2OGoj0xidhZX2ek7/s1600/IMG_0215.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE9u0z8prghHDNKWUyOmp0IH5BuMwdpEO9HXFWNlH2vRGZwP7ee9prUtrCB5eP4a0TKj7hpwJ5_HM8h4l93oSRKyc8hDUlQRN7rVIAJAr8b-R0z_CxQcjRlvJAdy1M2OGoj0xidhZX2ek7/s320/IMG_0215.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5545039284125223090" /></a><div style="text-align: justify;"><b>29 november 2010</b></div><div style="text-align: justify;">De laatste weken leef ik in een roes. Eigenlijk is die roes nooit weggegaan, maar nu is het duidelijker dan ooit. Ik leef tussen droom en werkelijkheid. Het duizelt om me heen, het gonst en het galmt. De tekst palliatieve chemotherapie, de woorden 'je bent ongeneeslijk ziek, begrijp je dat' en als klapper op de vuurpijl 'als je 't positief benadert, nog twee jaar ...' komen herhaaldelijk op mijn netvlies of galmen door mijn hoofd. Ondertussen gaat mijn hart als een razende tekeer en draaien mijn hersenen overuren. Ik word nooit meer beter en de tijd die ik heb is beperkt. Natuurlijk kunnen er wonderen bestaan. Maar ik geloofde vroeger al niet in sprookjes, dus waarom zou ik dat nu wel doen. Dit is realiteit. Ik kan alleen maar hopen dat de komende chemokuur aanslaat en dat mij wat meer tijd wordt gegund. Onvermijdelijk is dan ook de vraag wat ik nog minimaal in mijn leven gedaan wil hebben opdat zowel ik als Lukas kunnen zeggen dat we er in ieder geval het maximale hebben uitgehaald. Ik heb mijn bucketlist dus maar tevoorschijn gehaald: Onze reis naar de VS, New York, een space-cake maken, een joint roken, een fotoshoot, trouwen, tractor rijden, bridgen met bejaarden, misschien nog naar Argentinië .... Dat zijn dan nog de leuke dingen. Maar ook de lijst met must do's komt tevoorschijn. Wat wil ik per se geregeld hebben? Begrafenis of crematie, voorbereidingen op als ik niet meer wil, dozen uitzoeken en voorzien van briefjes wat er mee kan gebeuren, adressenlijst op orde, administratie helder geordend ... Niet leuk om me daar mee bezig te houden, maar ook dat is realiteit. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Nog nauwelijks van het nieuws bekomen, word ik gebeld door Sjoerd met de vraag of Lukas en ik zin hebben om samen met hem en Christie naar New York te gaan. New York?! Eh, ja natuurlijk!! Wanneer? Nou, aankomend weekend... En zo zat ik enkele dagen later nog een beetje beduusd van de actie in het vliegtuig naar New York... De vliegreis alleen al was een ervaring: compleet met uitnodiging van de piloot om in de cockpit te komen kijken en een fles champagne namens KLM om op te drinken op Times Square! Dat beloofde veel goeds! New York heeft ons ook niet teleurgesteld. Wat een geweldige stad. The city that never sleeps! Met het door neon reclames verlichte Times Square. Central Park, een park waar het Vondelpark niets bij is en waar je als je wilt een dag zou kunnen fietsen (wij hielden het bij 2 uur fietsen). De Empire State, Trump Tower, het financial district. Ik heb nog steeds last van mijn nek door het alsmaar omhoog kijken. Natuurlijk nog even de ballen van de stier in het financial district aangeraakt omdat die geluk zouden brengen. Dat willen we dus zeker niet missen. Je weet maar nooit waar het goed voor is. Een wandeling over Brooklyn Bridge met een koffie en een cupcake van Magnolia Bakery in ons hand. Een geweldig ontbijt in Balthazar. Voor de BNY-ers (Bekende New Yorkers) een must. En alsof het niet op kon een helikoptervlucht boven New York. Een geweldige ervaring met goed zicht op het Vrijheidsbeeld en alle andere bouwwerken die staan voor vrijheid en oppermacht. Maar dat was nog niet alles. Als klap op de vuurpijl werd ik door Lukas ten huwelijk gevraagd on Top of the Rock: bovenop de 69e verdieping van Rockefeller Center!! En ja, hij ging op z'n knieën! En natuurlijk kon ik geen nee zeggen tegen mijn liefje... Mijn weekend in New York was overweldigend en sparkling. Die kan in ieder geval afgevinkt worden op mijn lijst!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ook stond er een fotoshoot op mijn bucket list. Sarah wist de fotografe van haar huwelijk te strikken voor een shoot bij mij thuis. Tijdens een high tea werd ik samen met vriendinnen al slurpend en snoepend op de gevoelige plaat vastgelegd. En dat is gelukt. Het is altijd maar weer afwachten of het charmante plaatjes zijn geworden. Aan de fotografe zal het in ieder geval niet gelegen hebben. Ook deze wens kan dus van de lijst. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het is natuurlijk niet zo dat ik nu iedere dag met 'stichting doe een wens activiteiten' bezig ben. Mijn grootste wens is zo normaal mogelijk proberen invulling te kunnen geven aan het leven wat me nog rest. Daar word ik het meest gelukkig van. Dus ik probeer een paar uur te blijven werken. Ik laat nog steeds de hond uit en stofzuig ook gewoon het huis. Hoe lang ik dit normale leven kan leiden, dat weet niemand. Maar zo lang ik kan, hou ik vol. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-5563301320556778942010-11-10T09:50:00.000-08:002010-11-11T14:40:55.663-08:00De waarheid is hard<b>10 november 2010</b><div style="text-align: justify;">Dat het leven niet altijd over rozen gaat, dat weet ik als geen ander. Iedereen heeft wel eens pech in z'n leven. Voor de een is pech een mislukte coupe bij de kapper of de deur uitstappen middenin een grote hondendrol. Voor de ander is het leed groter en wordt de persoon getroffen door ziekte en/of dood. Ik lijk meer op die laatste persoon. Alhoewel het eerste mij ook met enige regelmaat is overkomen. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik gewoon een pechvogel ben. Soms denk ik wel eens 'was ik maar op zondag geboren, dan was ik een zondagskind en dan overkwam mij dit niet allemaal'. Kinderachtig natuurlijk, maar ja, als pechvogel wil je ook wel eens geluk hebben en met je neus in de boter vallen. Deze week is het weer raak en heb ik wederom moeten constateren dat ik met pech geboren ben. Afgelopen maandag kreeg ik het nieuws dat de kanker weer terug is. Weliswaar in celformaat en dus minuscuul, maar wel op meerdere plekken. Deze keer in mijn buikvlies. Hoewel ik het al wel gedacht had en de uitslag me dus eigenlijk niet verbaasde, kan ik het nog steeds niet geloven. Wel dat het zo is en dat de kanker terug is. Maar niet dat mijn toekomst en mijn leven nu definitief een andere wending gaan krijgen. In plaats van behandelingen die gericht zijn op genezing, krijg ik nu te maken met behandelingen die gericht zijn op verlenging van mijn leven. De zogenaamde palliatieve behandelingen in plaats van curatieve behandelingen. Ik had nooit gedacht dat het zo snel terug zou zijn en dat ik zo snel in dit traject terecht zou komen. Wederom ga ik de gifmolen in. Hoe dit er uit gaat zien, dat weet ik nog niet. Maar wat ik wel weet is dat ik weer de strijd moet aangaan. Net zoals vorig jaar. Met het beste arsenaal aan wapens om me heen. Artsen, geliefde, familie, vrienden en collega's. Hoe lang ik dit ga volhouden, dat is afwachten. En wat ik ga doen als de kuur niet aanslaat, dat weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat deze ziekte op den duur mijn dood wordt. Ik ben dus ongeneeslijk ziek. En die waarheid is hard. Maar wellicht minder hard als je weet dat ik voorlopig niet opgeef en van iedere dag de mooiste dag ga maken. En daar heb ik iedereen hard bij nodig!</div>Unknownnoreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-4338104660658417132010-10-22T02:45:00.000-07:002010-10-28T07:11:13.081-07:00Ode aan Sint<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVsuN609Pqaa4DNFVUMTM3CGofCN_bdfoffjbnqL0MCkaqAy7QaXmiGGUO9qJ-fBKHt1we1QqiCn3NDERwdGg3wsA0IsdH7qBVrbUKZP8UOX1jsGrl9KwPVxCjDY5Wo2iLU8FKZXbKAZTo/s1600/IMG_0095-2.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVsuN609Pqaa4DNFVUMTM3CGofCN_bdfoffjbnqL0MCkaqAy7QaXmiGGUO9qJ-fBKHt1we1QqiCn3NDERwdGg3wsA0IsdH7qBVrbUKZP8UOX1jsGrl9KwPVxCjDY5Wo2iLU8FKZXbKAZTo/s200/IMG_0095-2.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533099135708928930" /></a><b>28 oktober 2010</b><div style="text-align: justify;">Normaal gesproken is de datum waarop de eerste pepernoten en chocoladeletters in de winkel liggen een veelbesproken Sint-thema waarover men zich verwondert. Wie heeft de eerste kruidnoten al gespot en misschien zelfs al gegeten? Of wellicht al een chocoladeletter soldaat gemaakt? Was het Kruidvat, de HEMA of AH nu de eerste dit jaar? Maar nee, dit jaar geen discussie over dit alles. Wellicht dat men zich er ook allang niet meer over verbaast. De kerstversiering duikt immers ook alweer op in de winkelcentra. En eerlijk is eerlijk. Zodra de bladeren rood kleuren, de regen gaat vallen en het kouder wordt, is niets heerlijker dan met een kop dampende herfstthee op de bank te zitten met een schaaltje pepernoten of speculaasjes met amandelen. Nee, de discussie gaat dit jaar over iets heel anders. Over 'Horror Sint', een zogenaamd humoristische film over een monsterachtige verschijning van Sinterklaas. Een film over een psychopathische Sint die graag kinderen onthoofdt voorzien van spectaculaire achtervolgingsscenes waarvan heel Amsterdam 's nachts heeft wakker gelegen. De discussies beperken zich niet tot de inhoud van de film maar gaan met name over de bijbehorende filmposters waarop een zwarte angstaanjagende horror Sinterklaas is afgebeeld. Dat deze film met bijbehorende posters op zijn minst discussie over de poster oproept vind ik niet vreemd. Het gaat wel over mijn Sint. Onze Kindervriend, de man aan wie we tijdens onze kinderjaren ons hart en onze diepste wensen en geheimen toevertrouwden. De allerliefste man op aarde die je hart voor eeuwig heeft gestolen en waarmee ik al jarenlang een platonische relatie heb. En nu wordt hij neergezet als een bloeddorstige kinderhater die moordt en plundert...</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">In mijn zoektocht naar geluk ga ik vaak op zoek naar de momenten waar ik met een glimlach aan terugdenk. En een van die momenten is het avondje van Sinterklaas. Toen ik klein was, en nog geloofde in de goedheiligman, een zenuwslopend spektakel en nu een avond met familie of vrienden waar gezelligheid en genegenheid met een knipoog naar elkaars karakter centraal staat. Een jaarlijks terugkerende evenement waar ik met veel plezier op terugkijk en naar uitkijk. Een film maken over Horror Sint zou bij mij niet in mijn brein opkomen. En gaat mij wel wat ver. Ik zou als ik kinderen had het ook geen geweldige timing vinden van het verschijnen van deze film. Maar in deze tijd kijk ik er niet meer van op. Net zo min als van het verschijnen van het blad Sint. Een glossy magazine in de stijl van Linda, maar dan geheel gewijd aan Sint en al zijn favourites. Inmiddels is duidelijk dat de film gewoon kan draaien met behoud van posters. En probeer ik het advies ter harte te nemen om Horror Sint te nemen met een grote korrel zout en te zien als de gemene broer van Kindervriend Sint. De film laat ik dus even aan me voorbij gaan. Ik kruip vanavond lekker op de bank, met de glossy Sint, een dampende kop thee en een assortiment van kruidnoten, chocoladeletters en marsepein. Wat een geluksmoment!</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-38411799854388977592010-10-13T09:57:00.000-07:002010-10-16T03:22:08.322-07:00De keuze van Mark<b>14 oktober 2010</b><div style="text-align: justify;">Het is de week van Mark. En natuurlijk van de Chileense mijnwerkers. Maar vooral die van Mark. Van Mark en zijn harem. Of liever gezegd Mark en zijn (overwegend oude wijze) mannen. De vorming van het kabinet is een feit en, net zoals met voetbal, heeft wederom iedereen er een mening over. Hoewel? Het zijn vaak dezelfde die het hoogste woord voeren. Zeker wanneer het gaat om emancipatievraagstukken. En de samenstelling van het kabinet is weer eens zo'n vraagstuk. De mening van de hoofdredactrice van de Opzij over de door Mark gekozen bewindslieden kon niet uitblijven: 'Hij heeft er gewoon niet over nagedacht'. Ook Neelie kon het niet nalaten om een kritische noot te plaatsen bij de geringe vertegenwoordiging van vrouwen in het kabinet. Waarop Mark zei 'heel hard te hebben gezocht, maar niet te hebben gevonden'. Terwijl ik het bericht lees moet ik er wel om lachen. Vooral als je bedenkt dat Mark (nog steeds) vrijgezel is. Het niet kunnen vinden lijkt een rode draad in zijn leven te zijn ;-). Hij zou voor zijn kabinet 'voor de besten zijn gegaan en daarbij niet gekeken te hebben naar geslacht of huidskleur'. Een beetje teleurgesteld bedenk ik me dat als hij net zo kieskeurig in zijn privé-leven is als in zijn ambtenarenbestaan, het zomaar kan zijn dat wij het nooit gaan meemaken. Namelijk dat een premier tijdens zijn ambt verkering krijgt. Misschien wel met een man. En de Story en RTL 4 om het hardst strijden wie er met de eerste beelden van het verliefde stel vandoor gaat. En mooier nog, dat hij tijdens zijn ambt gaat trouwen (op het Binnenhof) terwijl heel Nederland net als bij Willem en Maxima aan de buis gekluisterd zit en een traan wegpinkt. Misschien krijgen we dan zelfs allemaal een extra vrije dag. Wat zou dat geweldig zijn! Mark, 43, een keurig nette intelligente man, midden in het leven, goed geschoold, een beetje kwajongensachtig type met soms nog wat onhandige uitdagende uitspraken ('rechts kan zijn vingers aflikken bij dit regeerakkoord'). Welke vrouw (of man?) zou niet eens met hem bij kaarslicht willen debatteren over integratie en het zorgstelsel? En voor welke moeder is hij niet de ideale schoonzoon? Zelf heb ik inmiddels de ideale man gevonden door simpelweg mijn harde eisen (geen scheten laten, niet boeren, een atletisch gebouwde man met een ogenschijnlijk strak afgetrainde buik, debatteren i.p.v. discussiëren enz.) te laten vallen. Misschien moet jij dat ook doen, Mark. Want alleen maar voor het beste van het beste gaan, kan ten koste gaan van kwaliteit en duurzaamheid (belangrijke ingrediënten van een relatie). Kwaliteit zit 'm niet in de beste, de mooiste, de wijste of de leukste. Kwaliteit zit in hoe je met elkaar omgaat, of je gezamenlijke kwaliteiten in balans zijn. En alleen wanneer dat het geval is, is er sprake van duurzaamheid. Kijk dan nog eens kritisch naar de samenstelling van jouw kabinet. Als je tot de conclusie komt dat je op die manier jouw kabinet hebt samengesteld, dan verheug ik me op de eerste vrijgezelle premier die tijdens zijn ambtsperiode verkering krijgt, trouwt en vervolgens trots een kleine Mark presenteert aan het volk!</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-15096632435076286072010-10-10T12:55:00.000-07:002010-10-11T14:07:33.171-07:00Bella Italia<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9GTowHDr6tk0wp2XD0dQ0KNYXCLP2SfB7VOxUxHe5bkQLyUn0LOoCexDOgrsrF_csfFfBg6fOKUSvRkuYWBTBzuOske9LKEizr-lEu2Dra7SyTc4lVNrxY41fg_Eds2eWt-Z9eBooYlj8/s1600/IMG_0564.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9GTowHDr6tk0wp2XD0dQ0KNYXCLP2SfB7VOxUxHe5bkQLyUn0LOoCexDOgrsrF_csfFfBg6fOKUSvRkuYWBTBzuOske9LKEizr-lEu2Dra7SyTc4lVNrxY41fg_Eds2eWt-Z9eBooYlj8/s200/IMG_0564.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5526510840064721106" /></a><div style="text-align: justify;"><b>10 oktober 2010</b></div><div style="text-align: justify;">Na wat wikken en wegen besloten we eerder dit jaar onze reis naar de VS uit te stellen en in plaats daarvan naar Italië te gaan. Een van de redenen was natuurlijk de wond (die na een jaar nog steeds niet dicht is) maar ook de financiën (die door de eigen bijdrage aan de thuiszorg flink geslonken is). Bovendien hebben we nu een hond waar we ook nog rekening mee moeten houden. Al kunnen we tijdens vakantie ook prima oppas regelen. Maar goed, we wilden graag dat Senna mee zou kunnen. Het werd een huis in Italië in de buurt van de Bloemen Riviera. De plaatjes van de streek in de bekende Capitool gids beloofden veel goeds. Eerder had deze gids ons naar verrassende plekken in andere landen gebracht. Dus waarom zou de gids ons deze keer in de steek laten? Via internet waren we op zoek gegaan naar een huis. Bij aankomst bleek het huis precies wat ons op de site beloofd was. Ruim, veel grond, een keuken met alle denkbare apparatuur en midden in de natuur. Wat wil een vakantieganger nog meer? Wat de site niet vermeldde was dat de stoppen nogal snel konden doorslaan. En als dat gebeurde je minstens 10 minuten bergopwaarts moest lopen om de elektriciteit weer op gang te brengen... Om dit te voorkomen was door de eigenaar, een dieetgoeroe bleek achteraf, op een kladje geschreven wat het verbruik was van de verschillende apparaten (ervan uitgaande dat je dan zelf wel over de benodigde rekenvaardigheden zou beschikken). Het leek ons het meest slim om de boiler standaard uit te laten staan. Dan konden we het rekenen achterwege laten en ons een klimpartij besparen. Het 'midden in de natuur' bleek te bestaan uit schorpioentjes in huis (die kunnen steken...), Rodolfo het hert en Bambi bij het ochtendgloren in de weide voor ons, hagedisjes, uiltjes, Vlaamse gaaien en allerlei niet nader te specificeren luidruchtige beesten. De schorpioentjes en niet nader te specificeren beesten werden uiteraard niet op de site vermeld evenals de wekelijkse jacht op Rodolfo en Bambi. Dit zou stadse mensen zoals wij natuurlijk meteen afschrikken en zou voor hen die op zoek zijn naar het ideale huisje op een idyllische locatie doorslaggevend zijn om het niet te huren... Een idyllische locatie was het zeker: 's ochtends in de zon ontbijten onder het genot van krekel- en vogelgeluiden en op de achtergrond in de verte een hert of een bambi. Omdat ik natuurlijk weer niet stil kon zitten, wilde ik al snel de idyllische rustgevende zen omgeving laten voor wat het was en La Bella Italia ontdekken. Maar na meerdere dagen op pad te zijn geweest met de Capitool Gids en wat andere gidsen van de omgeving onder de arm en Lukas ondertussen tot wanhoop te hebben gebracht kwamen we tot de conclusie dat de foto's in de genoemde gidsen ergens anders genomen moesten zijn. Dit was niet waar we naar op zoek waren. Geen idyllische kustplaatsen, geen beloofde wijn- of olijfboerderijen. Wel een Zandvoort of een Scheveningen maar dan met een boulevard met palmen en zonder uitzicht op zee. Dat zicht werd ontnomen door de bad- annex kleedhuisjes. Om van het uitzicht op zee te kunnen genieten moest er eerst toegang betaald worden. Tja, we blijven toch Nederlanders. Dus aten we al lopende een heerlijk Italiaans schepijsje. </div><div style="text-align: justify;">In de eerste week van onze vakantie hadden we nog niet helemaal het Italiaanse ritme te pakken. Iedere keer als wij weer een beetje fit waren om een dorpje te bekijken, bleken de Italianen het ervan te nemen en een plaatsje op de bank te hebben gezocht om even te snurken. Maar toen we het eenmaal doorhadden werd dat ons moment om te genieten van de Italiaanse keuken. Om je vingers erbij af te likken! De streek staat bekend om zijn gerechten met pesto of basilicum. Maar ook de pasta met zeevruchten vond gretig aftrek. De primo's, de secundo's of gewoon een pizza... Wat een leven! In de tweede week vonden we meer onze rust en waren we meer zen met de omgeving en het Italiaanse ritme. Eerst ontbijt (soms versgebakken focaccia) in de zon al dan niet met een boekje erbij. Daarna op ons gemakje naar een dorpje verderop voor onze latte macchiato om vervolgens naar de rivier te gaan om dammen te bouwen, met Senna te dollen en de biografie van Oprah te lezen of om vervolgens een stad te gaan bekijken. Zo zijn we onder andere naar Portofino geweest. Het Cannes van de Italiaanse Riviera met de mooiste boten, azuurblauw zeewater en pastelkleurige huizen. Eindelijk de Riviera zoals de Capitool Gids ons had beloofd. Eindelijk die mooie kustroutes, de prachtige vergezichten en het ene idyllische dorpje na het andere. Maar wel heel druk. Hier geen krekel- of vogelgeluiden. En voor de prijs van een pizza bij ons in het dorp 1 blikje cola op het terras in Portofino. Als we hier onze hele vakantie hadden gezeten, waren we en niet echt tot rust gekomen wat nu net het doel was en bovendien bijna failliet geweest. Dan zaten we dus nog niet zo slecht. Ons huis en de omgeving was misschien meer iets voor natuurfreaks zoals vogelaars, jagers en paddestoelenzoekers (fungi-jagers zoals wij ze noemen na onze vakantie in deze streek), maar wij kunnen in ieder geval zeggen dat we tot rust zijn gekomen en echt genoten hebben van het Bella Italia. </div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-80093876221715511832010-09-09T13:46:00.000-07:002010-09-09T14:11:44.809-07:001 jaar!9 september 2010<div>Vandaag is het een jaar geleden. Precies een jaar geleden dat ik op de operatietafel lag om die rotkanker weg te laten halen. En met succes. Vandaag bevestigde de reguliere scan dat die rotcellen nog steeds weg zijn. Gek eigenlijk, het voelt nog als de dag van gisteren. Alsof ik nog maar net thuis ben uit het ziekenhuis. Terwijl er al zoveel gebeurd is. Een jaar geleden hadden we goede hoop. Niet wetende wat er verderop in de maand september ons te wachten zou staan. Niet wetende dat ik de dood in de ogen zou kijken en niet wetende dat er een moment zou komen dat ik er zelfs naar verlangde. Nee, wie had kunnen denken dat ik er vandaag, precies een jaar verder, zo bij zou zitten. Weer aan het werk, weliswaar voor een paar uurtjes per dag. Weer zo nu en dan op de fiets naar het station de trein in naar kantoor. Een hond rijker. Maar ook nog steeds twee keer per week fysio, twee keer per week lymfedrainage, therapie bij het HDI, individueel of samen met Lukas, naar de oncoloog, gynaecoloog of de chirurg en eens in de zoveel tijd naar de wondverpleegkundige. Nee, het is niet het leven wat ik me had voorgesteld. Maar ik ben wel blij dat ik nog leef. Voor hoe lang? Ach dat weet je nooit. Maar dat ik niet het eeuwige leven heb, dat is een ding wat zeker is. Ben ik in dit jaar gelukkiger of wijzer geworden? Heeft het me wat gebracht? Nee, ik ben niet gelukkiger of wijzer. En het heeft me ook niets 'gebracht' zoals mensen dat zo mooi kunnen zeggen. Het heeft geen extra dimensie aan mijn leven gegeven. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn leven intensiever wil leven. Om er zoveel mogelijk uit te halen wat er in zit. En dat probeer ik iedere dag. De ene dag met meer succes dan de andere dag. Ik kan niet zeggen dat dit een geweldig jaar is geweest. Maar het is in ieder geval een jaar geweest waarin het onmogelijke mogelijk bleek. Een jaar waarin mijn lichaam zich tot het uiterste heeft ingespannen om te overleven. Blijkbaar had ik er een jaar voor nodig om te staan waar ik nu sta: in het leven en klaar voor een nieuw jaar. Kom maar op, ik kan het hebben! </div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-54167035244246451372010-08-27T23:50:00.000-07:002010-08-28T01:07:07.890-07:00De maand van het huwelijk en de babies<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZZtucpDkd_U_wo_9CEGkB-3OqTdsqFUSqWdYpS3rtNXpSGOOR-qCgj8Z3jnar3p0bkU6rLw_cBzPPz8BOyWznm7kgn2qruxZyDgVxv69fyQAILrXqc7PUR9ntIQrwSCH_ufvacq9Actz-/s1600/Enid+en+Onno+stadhuis.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZZtucpDkd_U_wo_9CEGkB-3OqTdsqFUSqWdYpS3rtNXpSGOOR-qCgj8Z3jnar3p0bkU6rLw_cBzPPz8BOyWznm7kgn2qruxZyDgVxv69fyQAILrXqc7PUR9ntIQrwSCH_ufvacq9Actz-/s200/Enid+en+Onno+stadhuis.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510354207479502450" /></a><b><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; "><b>28 augustus 2010</b></span></div></b><div style="text-align: justify;">Wat is het toch met augustus? Is het het weer dat zorgt voor een huwelijkshoos? Kan me niet voorstellen als je het weer van de afgelopen dagen hebt gevolgd en het nieuws vol is van ondergelopen kelders en fietstunnels. Of is het de hoop op zon dat augustus de maand is om een huwelijk te plannen? Ik had er deze maand twee. Van mijn goede vriendin Enid en haar liefde Onno en van Harm & Sarah, onze hockeyvrienden. En daarnaast nog de bekende jubileumhuwelijken, je weet wel, de 'zoveel jaar getrouwd' huwelijken van mijn ouders, schoonouders en mijn broertje en schoonzus. En dan niet te vergeten de babyhoos. Twee deze maand. Als je terugrekent moet het de koude besneeuwde maand december zijn geweest die ervoor zorgde dat geliefden nog eens extra de warmte bij elkaar zochten.... Liselore en Oskar hebben in Londen kleine Frederick op aarde gezet. En Joep was zo nieuwsgierig naar de wereld dat hij tot grote verrassing van Denise en Remko zich 4 weken eerder meldde. Iedereen maakt het goed, behalve dat Joep nog wel moet aansterken. </div><div style="text-align: justify;">Hoewel dit altijd feestelijke gebeurtenissen zijn, zijn het voor ons toch ook gebeurtenissen die gemengde gevoelens bij ons teweegbrengen. Het blijft natuurlijk knagen dat ik niet meer in staat ben om een kind op de wereld te zetten. Op de momenten dat iemand vertelt over een zwangerschap of bij bevallingen, geeft het altijd een dubbel gevoel. Van blijdschap en gemis. Het gemis is niet prominent aanwezig maar het komt zo nu en dan naar de oppervlakte. En dan doet het pijn. Pijn omdat de kans me is ontnomen. Pijn omdat ik er geen enkele invloed op heb gehad. Pijn omdat me iets is afgenomen waar ik me samen met Lukas wel op had verheugd. Maar inmiddels zijn we er denk ik ook achter gekomen dat gelukkig zijn weinig te maken heeft met het al dan niet hebben van kinderen. Het had wellicht een extra dimensie gegeven aan ons leven, maar dat heeft ons leven door die rotkanker toch al gekregen. Adopteren is voor ons nu niet een optie en ik vraag me af of dat het ooit zal worden en of we dat moeten willen. Ik heb samen met Lukas zoveel andere dingen waar we ons op moeten en willen richten. De tijd kan kort zijn en of het dan zinvol is om een adoptieproces in te gaan? Voorlopig heb ik het idee dat we zuinig met onze energie moeten zijn. Het blijft moeilijk voor ons om ons leven op de rit te krijgen met alle onzekerheden die er zijn en met alle schade die de kanker heeft aangericht. We zijn al een heel eind, maar eenvoudig is het niet. Het is hard werken. Daarnaast ben ik lichamelijk niet geheel in orde en dat kost nog eens extra energie. Ook huwelijken laten ons niet onberoerd. Behalve dat we intens kunnen genieten, is het ook confronterend. Door de betekenis van een huwelijksbelofte. In voor- en tegenspoed, in gezondheid en bij ziekte, tot de dood ons scheidt..... Lukas en ik hadden nooit kunnen denken dat we dit allemaal al zouden meemaken in onze eigen verbintenis met elkaar zonder officieel met elkaar getrouwd te zijn (alhoewel wij volgens de wet een verbintenis hebben die gelijk staat aan huwelijk). Het zou ook niet zo moeten zijn. Nee, het zou zo ongecompliceerd en sprookjesachtig moeten zijn als het huwelijk van Yo en Wes. Je zou je druk moeten maken over de kleur blauw van het pak van de bruidegom, hoe groot je gezin zou moeten worden en niet te vergeten over de wijze waarop Koefnoen dit in een reality soap met het grote publiek deelt. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-46032901029255945402010-08-17T13:41:00.000-07:002010-08-17T14:17:34.807-07:00Puppenstreken en de puppyfluisteraar<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR4yjmbbPogvKtl5QKUjK-lUjmQHwEN44_dhW9OpJPMfusRCtPnYokWRQghXBXuZrVIl45Z8CFyBf8Ch0JbtVpNOtWWsShdtwJsWTak-nW0tII3Emxb16FTuG3ETwmdrsMmZX1Duao03Mt/s1600/IMG_0154.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR4yjmbbPogvKtl5QKUjK-lUjmQHwEN44_dhW9OpJPMfusRCtPnYokWRQghXBXuZrVIl45Z8CFyBf8Ch0JbtVpNOtWWsShdtwJsWTak-nW0tII3Emxb16FTuG3ETwmdrsMmZX1Duao03Mt/s200/IMG_0154.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5506490721554684946" /></a><b><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; "><b>17 augustus 2010</b></span></div></b><div style="text-align: justify;">Als je een hond hebt gaat er een wereld voor je open. Je hoeft op internet alleen maar pup of hondenbenodigdheden in te toetsen en je wordt overspoeld met goedbedoelde tips en toys. We dachten dat we met Martin Gaus goed voorbereid waren... Maar tegenwoordig moet je naar de Puppyfluisteraar luisteren of kijken. Zelfs de meest agressieve hond krijgt hij in het gareel. Daar is Martin Gaus niets bij. Inmiddels is Senna hard aan het trainen. Thuis natuurlijk en op de cursus. Thuis gaat het altijd prima. Natuurlijk heeft hij kleine missers. Maar ja, zeg nou zelf, ganzenpoepjes en kattendrollen zijn ook moeilijk te weerstaan net als die schelpen op het schelpenpad, de stokjes en de steentjes. Een blikje gooien doet wonderen, maar ook de zogenaamde fisher discs maken indruk. Totdat Senna de schrik voorbij is en zijn eeuwige 'trek' het wint. Op cursus komt de ware Senna boven. Is 'ie thuis de meest schattige, most adorable pup. Tijdens cursus verandert hij in de stuiterbal onder de puppies en is hij de schrik van het veld. Hij trekt woest en is helemaal hyper. Geen snoepje uit mijn assortiment lijkt daar tegenop te kunnen. Ik had het bijltje er al bijna bij neergegooid totdat de puppyfluisteraar van onze cursus me tipte dat ik bijzonder lekkere snacks moest geven. Het idee hierachter was dat er voor Senna zoveel interessante prikkels zijn dat het aangeboden snoep wel zo lekker moet zijn wil hij die prikkels kunnen negeren. Via verschillende webshops en de lokale dierenwinkel kocht ik allerlei soorten trainingssnoepjes. In botvorm en staafjes. Gewone middelmatige (gewoon een klein snackje - niets bijzonder) snoepjes en daarnaast gedroogde runderlong en gedroogde kip. Tijdens de cursus had ik al kunnen ervaren dat de tip van de puppyfluisteraar Senna veranderde in de liefste van alle pups. Dus dat beloofde wat. En zo togen we afgelopen weekend naar het strand. Een nieuwe omgeving omringd door honden en mensen. Meer prikkels waren er niet te verzinnen. En ja hoor, het hielp. Terwijl hij aan het dartelen was met andere honden lokte ik hem met een lekkere runderlong. Ineens was hij volle aandacht voor mij. En dat bleef hij. Gedurende de wandeling dan. Eenmaal thuis kan hij nog steeds in volle aandacht zijn tijdens de wandeling (want ja, dan valt er snoep te verdienen) en tegelijkertijd ganzenpoep, kattendrollen, steentjes en schelpen besnuffelen. Blijkbaar was de puppyfluisteraar vergeten dat je de wandeling ook spannend moet houden... Dus nemen we afwisselend de kong, de frisbee of de dummy mee. Maar nee hoor, hoe mooi en hip zijn speelgoed ook is..... En een wandeling in het spookhuis of de Efteling gaat mij wat ver. Wel heel spannend. Maar iets teveel prikkel. Tja, ik denk dat ik Martin Gaus maar weer tevoorschijn haal en ik maar eens oude afleveringen van Dierenmanieren ga downloaden. Dat werkte vroeger prima. </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7490650805636520314.post-27708335344364993032010-07-22T08:55:00.000-07:002010-08-17T10:22:21.665-07:00Hoge hakken en een diadeem<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ3QbrysKLJnXSycmYr7pAHUTVqWG7ZnPvJDGUOTyfYI4rY3vy-SDuE19R6OTOjfyerygOn4O8zm35o8HLXfc_vrk1FoDN-RIw773Ae2YlVBBO6mZTM3zMdt6AAyyh0wX4E_7xfSZZlb1a/s1600/03+jul+02.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ3QbrysKLJnXSycmYr7pAHUTVqWG7ZnPvJDGUOTyfYI4rY3vy-SDuE19R6OTOjfyerygOn4O8zm35o8HLXfc_vrk1FoDN-RIw773Ae2YlVBBO6mZTM3zMdt6AAyyh0wX4E_7xfSZZlb1a/s320/03+jul+02.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5506317733441744290" /></a><div style="text-align: justify;"><b>29 juli 2010</b></div><div style="text-align: justify;">Er is alweer bijna een maand voorbij sinds ik mijn laatste bericht dit weblog plaatste. Net als iedere andere Nederlander werd ik volledig in beslag genomen door het voetbal. Ook ik werd naarmate we verder kwamen in het toernooi steeds gekker op onze jongens. Ravi, Wes en niet te vergeten Arjan, voor mij allemaal helden. De teleurstelling was dan ook groot toen we toch net niet groot genoeg bleken te zijn. Ik ken zelfs iemand die zijn oranjeshirt in woede in de kliko gooide... Inmiddels is de Oranjegekte weer bedaard, zijn we een illusie armer en staan we weer met beide benen in de Hollandse kluiten. Althans, ik doe een poging...ik kan het niet laten om nog een laatste blik te werpen op de foto's van het huwelijk van Wes en Yo. Niet om onze jongens nog eens aan een nadere inspectie te onderwerpen, maar vooral om even de laatste trends in mode- en voetbalvrouwenland waar te nemen. Want ja, nu ik weer kort haar heb wil ik graag weten wat in is. Met kleur of juist niet, met wax een 'just out of bed' look of gewoon lekker laten voor wat het is. Dus ik speur alle foto's af om Sylvie te ontwaren. Want ja, zij weet ook wat het is om gedwongen met een kort kapsel rond te lopen. En dan zie ik haar, hand in hand met Ravi. Haar hoofd getooid met een diadeem waarop een wilde creatie van veren is bevestigd. Dat is het natuurlijk! Dat wordt de trend. Een diadeem, juist in kort haar. Vrouwelijk, sierlijk en hip tegelijkertijd. En zo laat ik me een diadeem aansmeren door de schoonheidsspecialiste die me bevestigt dat het echt hip is. Een zwarte, met een strikje en fonkelende steentjes. Van blijdschap doe ik 'm meteen in mijn haar. Geweldig. Ik ben hip! En ik krijg nog complimenten ook. Gesterkt door deze complimenten vond ik ook dat ik de diadeem ook op mijn werk zou kunnen dragen. Een leuke hippe jurk, gehakte schoenen met bandjes, een bijpassende tas en fonkelend diadeem. Zie je het voor je? Denk er nu een chocoladebruine labrador bij. Zo'n Page puppy, van 14 weken oud. Die je met vragende ogen schuin aankijkt. Die razend enthousiast is als je 's morgens naar beneden komt. Die om je heen springt, speels bijt en heen en weer sjeest. En die ik dan ga uitlaten. In de stromende regen. Stuntelend, met paraplu, de riem en loksnoepjes ondertussen op mijn hakjes heen en weer springend om de regenplassen te ontwijken. Niks glitter en glamour. Niets sierlijk en hip. Maar gewoon, het leven van alledag. Al teruglopend, zie ik hoe groot het contrast is. En moet om mezelf lachen. Ja, ik ben weer terug met beide benen op de grond. De diadeem besluit ik voorlopig thuis te laten.</div>Unknownnoreply@blogger.com0