13 augustus 2009
De chemo is maandag doorgegaan. Had ik wel gedacht maar je weet het maar nooit. Mijn bloedplaatjes hadden een enorme stijging doorgemaakt, dus het infuus met gif kon lopen. Omdat mijn ouders deze week in Portugal zijn om dozen te pakken (het huis in Portugal is verkocht) had Lukas vrij genomen om mij gezelschap te houden tijdens de infuusdag. Het is toch altijd een hele zit. Nou ja zitten? Ik lig op het welbekende ziekenhuisbed. Het duurt namelijk toch wel een uur of 5 voordat alles is doorgelopen. Er zijn wel speciale stoelen, maar voor de duur van mijn kuur zitten die niet echt comfortabel. Om de tijd te doden hadden Luuk en ik spelletjes meegenomen. Al met al ging de tijd zo nog redelijk snel.
Vooralsnog voel ik me redelijk. De vorige twee kuren voelde ik me veel slechter en had ik dus veel meer bijwerkingen. Nu bijna niet misselijk en licht draaierig. Misschien dat de bijwerkingen nu minder zijn omdat ze de kuur wat hebben aangepast deze keer. Maandag vertelde de oncoloog dat ze de dosering wat hadden gewijzigd omdat mijn bloedplaatjes zo'n oplawaaier hadden gehad. Blijkbaar vond de oncoloog dat dat niet nog een keer zou moeten gebeuren en dat een lichtere dosering iets beter zou zijn. Die lagere dosering zou dus een verklaring kunnen zijn voor het minder last hebben van de kuur. Ook wel een keer prettig. Kom je namelijk beter je dagen door. Anders duren die dagen eindeloos.
Over bijwerkingen gesproken. Een aparte gewaarwording is dat ik tegenwoordig opvliegers heb. Nu wist ik wel dat ik na de operatie in ieder geval in de overgang zou komen. Mijn eierstokken en baarmoeder worden immers verwijderd. Maar blijkbaar zorgt de chemo daar ook al voor. Nu weet ik wat mijn moeder doormaakt en mag ik me tot de club rekenen. Het zweet slaat me alweer uit als ik erover schrijf. Lukas wil wel een waaiertje voor me kopen ;-). Maar zo'n waaiertje kan er niet tegenop wapperen. Word er zelfs 's nachts wakker van. Ik weet trouwens niet of Lukas alleen het waaiertje wil kopen of ook nog wil wapperen.... Maar goed, die opvliegers is een bijkomstigheid die ik maar voor lief moet nemen. Het is niet anders. Ik zal er wel aan wennen en bovendien zijn er ook medicijnen voor. Dus die ben ik aan het uitproberen.
De datum van de operatie is nog steeds niet bekend. Balen, want ik wil wel eens weten waar ik aan toe ben. De gynaecoloog verwacht nog steeds dat het eind augustus / begin september wordt. De oncoloog had het over vijf tot zes weken. Dus het zal wel ergens in het midden uitkomen. Hoe eerder hoe beter wat mij betreft. Dan ben ik er vanaf. Ik vind het toch wel griezelig. Het idee dat ze zoveel gaan weg snijden. En de onzekerheid over hoe ik er weer uit kom en of ze alles hebben weten te verwijderen (althans wat er niet hoort natuurlijk). Het idee dat ze mogelijk niet alles kunnen verwijderen maakt me bang. Kan de chemo die daarna nog volgt dat dan wel doen? Zo niet, is het dan afgelopen en gaat mijn curatieve behandeling dan over in een levensverlengende behandeling? Natuurlijk weet ik dat ik niet te ver op de zaken vooruit moet lopen. Maar het zijn toch ook angsten die me bezighouden. Ik wil niet horen dat ik nog maar x jaar te leven heb. Ik wil horen dat het over is, dat ik genezen ben. Maar bij deze ziekte mag ik dat niet zondermeer verwachten. Toch moet ik de moed erin houden, hoop houden en uitgaan van alle krachten die ik in mij heb en die mij bijstaan. Samen met Lukas probeer ik dat zo goed mogelijk, maar soms heb ik wel zoiets van: 'Ik word zo moe van het eeuwig positief zijn. Hoe kun je nu positief zijn en blijven met zo'n K-ziekte, met zo'n onduidelijke toekomst? Mag ik ook eens even negatief zijn en er genoeg van hebben? Vind je het erg als ik het liever iemand anders toe wens dan dat ik het zelf heb en dat het me bijna niet kan schelen wie het is die het dan heeft?' Niet dat deze gedachten me helpen, maar de tranen die er dan bij komen luchten wel op. Lukas weet me gelukkig altijd weer te troosten. Vaak ook nog met een grap zodat ik moet lachen door mijn tranen heen. En terwijl ik ondertussen mijn opvlieger wegwapper gaat mijn sombere bui weer over in een opgewekte Marieke.
0 reacties:
Een reactie posten