22 februari 2012
Ik heb er een abonnement op. Niet op de Linda (die koop ik als ik in een thee met chocola bui ben). Maar op het ziekenhuis. Vanaf kerst is het raak. Ik ben de tel ook zo langzamerhand kwijtgeraakt. En iedere keer presteer ik het om in het ziekenhuis te komen in het holst van de nacht. Ik kan je vertellen dat dat niet handig is. Omdat je net op een tijdstip komt dat er weinig personeel is of dat de overdracht plaatsvindt tussen twee diensten en jij als patient dus tussen de wal en het schip valt. Gevolg: uren wachten met helse pijnen.
Over toverstafjes, cupcakes, crafting en andere hot topics in het leven van de moderne vrouw
Het weer: over ijsbrekers en kruidenbitter
15 februari 2012
Er is geen onderwerp waar meer over wordt gepraat dan het weer. Nou ja, voetbal misschien, zoals de ordinaire ruzies binnen Ajax. Maar zeg nou zelf, daar is toch niemand meer in geïnteresseerd.
Het weer heeft een zekere fascinatie en werkt als een soort barometer. Maar dan die van je humeur. Als je je gordijnen opendoet in de ochtend, is het eerste wat je ziet het weer. Het regent, de zon schijnt, het is grijs of de ruiten zijn bevroren. Onmiddellijk vraag je je af of het zo zal blijven. Of je je er wel goed op hebt gekleed. Je wordt meteen blij, chagrijnig of net zo somber als het buiten oogt. Zo ook vorige week.
Er is geen onderwerp waar meer over wordt gepraat dan het weer. Nou ja, voetbal misschien, zoals de ordinaire ruzies binnen Ajax. Maar zeg nou zelf, daar is toch niemand meer in geïnteresseerd.
Het weer heeft een zekere fascinatie en werkt als een soort barometer. Maar dan die van je humeur. Als je je gordijnen opendoet in de ochtend, is het eerste wat je ziet het weer. Het regent, de zon schijnt, het is grijs of de ruiten zijn bevroren. Onmiddellijk vraag je je af of het zo zal blijven. Of je je er wel goed op hebt gekleed. Je wordt meteen blij, chagrijnig of net zo somber als het buiten oogt. Zo ook vorige week.
Abonneren op:
Posts (Atom)