Multitasken: het leven van de moderne vrouw

22 november 2011

Zoals bij ieder ander draait ook bij mij de wereld gewoon door. Er wordt gewerkt, het huishouden moet gedaan worden, de hond moet worden uitgelaten en als we geluk hebben houden we nog wat tijd over om wat voor ons zelf te doen, 'me-time', 'quality-time' of 'aandacht voor de bv-ik'. Voor veel dames onder ons is dat naar de schoonheidsspecialiste gaan of in het 'slechtste geval' even een kappertje pakken. Op de schoonheidsspecialiste trakteer ik mezelf met enige regelmaat. De kapper heb ik al een tijdje niet gezien. Tenzij je de haarwerkspecialist bedoelt die in het verleden vakkundig een 'Leco look' creëerde met bijzonder fijn gesorteerd kunsthaar. Nu is de trend tegenwoordig 'go natural' en ik moet zeggen dat ik daar aardig in mee kan gaan. Inmiddels heb ik weer een gezonde bos haar, die niet gestyled lijkt voor de buitenstaander, maar die aardig op de "Diana- jaren 80-coupe' lijkt. Mari zou tevreden zijn. Maar voor hoe lang? 

It's a beautiful day... (2)

23 oktober 2011

... the sun is shining.... En daar ging Guus. Het luik werd geopend...op weg naar vrijheid.

Wat geweldig om dit te doen. Eerder schreef ik er al over dat dit nog een wens van mij was: een zeehond vrijlaten. Bovenop de kist zitten en het luik openen. Vandaag was het zover. Dat wat ik als kind ooit eens op televisie had gezien (Lenie was toen ook al hip), werd nu werkelijkheid. Niet dat ik ervan droomde. Maar het leek me wel iets heel moois. Iets magisch.

Hoe is het nou met jou?

16 oktober 2011

Een vraag die ik veelvuldig krijg. Een vraag die ik altijd hetzelfde beantwoord. Namelijk met 'goed, naar omstandigheden...'. Zelden zul je mij horen zeggen 'slecht, k met peren, klote...'. Want dat kun je natuurlijk niet zeggen. Maar eigenlijk is het maar de halve waarheid. Want zeg nou zelf, het is natuurlijk klote, k met peren dat ik dit heb. Dat ik ziek ben. Dat mijn vooruitzichten verre van rooskleurig zijn. Dat ik vorige week weer in het ziekenhuis heb gelegen.

It's a beautiful day... (1)

7 september 2011

Waren we in de aanloop naar het huwelijk en onze huwelijksreis al compleet volgeboekt, ook in de weken erna lijkt er geen einde te komen aan onze druk gevulde agenda's. Ieder weekend moeten we 'nee' verkopen tegen spontane afspraken door allerlei geplande activiteiten. Minder leuke 'moet' activiteiten, zoals de trap en de plinten verven tijdens ons speciaal ingelaste klusweekend. Maar met name door allerlei leuke activiteiten.

Een droom honeymoon: oesters, champagne, gamedrives en glamping

18 juli 2011

Na ‘de dag van ons leven’ stond er uiteraard een welverdiende honeymoon op het programma. Om bij te komen van alle festiviteiten en ,natuurlijk niet te vergeten, om te genieten van onze witte-broodsweken en elkaar. Zuid-Afrika was onze bestemming. Eigenlijk omdat Tanzania net iets te ambitieus voor ons was en we toch die langgekoesterde wens, de Big 5 spotten, wilden vervullen. Nou, dat is gelukt! Al na twee gamedrives konden we ze alle vijf afstrepen: de olifant, buffel, leeuw, neushoorn en zelfs het luipaard.

GETROUWD!!!

11 juni 2011

Getrouwd!!! Inderdaad de dag van je leven, zoals je zo vaak hoort. Wat een spektakel! En zo bijzonder om dit belangrijke moment te delen met al je familie en vrienden. Maar wat gaat het snel voorbij!

De voorpret (en soms ook wel stress) begon natuurlijk al met de voorbereidingen. En daar zit ook het meeste werk in. Tenminste, als je, met een control-freak zoals ik, alles tot op de laatste detail geregeld wilt hebben. Van menukaarten en lintjes om de servetten tot het overal in terugkerende thema 'IK OOK VAN JOU!'.

Soms kreeg ik er zelfs nachtmerries van dat ik op bridezilla begon te lijken. Maar terugkijkende naar wat youtube filmpjes, denk ik dat het toch wel mee is gevallen. Dat moet de ceremoniemeesters maar gevraagd worden.

Het was ook een dag die tot in de puntjes verzorgd was. Van 's morgens vroeg tot in de kleine uurtjes en de volgende dag bij de brunch. Huize Heuvel was compleet gestyled met ballonnen en een fuchsia roze bloemenzee. Hiervoor hadden we onze eigen bevriende interieurstylisten en bloemisten ingehuurd. De kerk had eveneens een kleine metamorfose ondergaan. Net als de feestlocatie. Niets was aan het toeval overgelaten, of toch wel? Toen we door het dorp naar de kerk reden was de hele route versierd met ballonnen. Wat een verrassing! Het bleken er meer dan 400 te zijn. Onze ceremoniemeesters hadden alle dorpsgenoten uit Waspik opgetrommeld om even te blazen;-). En 's avonds werden we van het feest naar ons hotel gebracht met de tuk tuk. Een roze tuk tuk. Hoe kan het anders? Opeens stopten we midden op een grasveld. En daar werd nog een roze wensballon opgelaten. Wat een mooie afsluiting.

Het was een prachtige dag. Een bijzonder moment om de trap af te komen en daar je aanstaande te zien staan met een boeket. Glimmend van trots en een beetje zenuwachtig. Ik nog wat gespannen en nog bezig met het draaiboek.... Maar gelukkig, toen we eenmaal op pad waren voor de foto's, nam de spanning af en kon ik het zo goed als loslaten. Natuurlijk was ik even gefixeerd op het weer. Maar wonder boven wonder bleef het droog. Misschien 3 drupjes, maar verder scheen op de goede momenten de zon. Zo ook toen we bij de kerk aankwamen. En daar stond een menigte op ons te wachten...Onder luid gejoel liepen we de kerk binnen. Ik nog even achter 'het gordijn', al glurend door een kier of ik al door mijn vader kon worden weggegeven. En toen de muziek eenmaal begon, tja, toen begon het pas echt. Een bijzonder moment zo met mijn vader. Een prachtig en treffend verhaal over Lukas en mij van de buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Met een lach en een traan. Puur, oprecht en uit het hart. Aansluitend in de tuin een borrel. En weer scheen de zon! Ik, die eerder schreef als pechvogel te zijn geboren, had nu eens geluk. Ook het diner, maar dan in kleiner gezelschap, was in de tuin. Ik wilde het graag klein houden;-) Wederom geheel gestyled. Ja, de weddingplanners van Yo en Wes kunnen hier nog wat van leren....

En 's avonds een spetterend feest. Geheel in onze stijl. De sterren werden van de hemel gedanst. Maar dat kon ook niet anders met zo'n band! Wat een show maakten ze er met z'n allen van.

Je kunt je voorstellen dat we compleet in een roes bij ons hotel werden afgezet door de tuk tuk waar ons ook nog een verrassing wachtte: een compleet in de 'IK OOK VAN JOU' stijl gepimpte bruidssuite!!

Het was me het feestje wel. Inderdaad een memorabele dag! Maar ook zo voorbij. Mijn hand is nu een stukje zwaarder (en Lukas zou daarbij zeggen: en onze portemonnee lichter;-) en mijn hart en hoofd een memorabele herinnering rijker. Dank iedereen voor deze mooie dag! Wij ook van jullie!!!

De vijand op mijn grondgebied

12 mei 2011

Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze. Gedeeltelijk is dat waar. Goed nieuws, ja: ik voel me vrij goed. De chemokuren zijn weer klaar en mijn energie lijkt weer meer toe te nemen. Mijn haar begint weer te groeien. Nog even en ik kan weer mijn pruik afzetten en met mijn hand door mijn eigen haar strijken. Minder goed nieuws: de kuur heeft de kankercellen niet geheel opgeruimd. De tumoren zijn afgenomen, maar niet weg. Dat was slikken. We hadden toch op meer gehoopt. Ik denk eerder dat het de teleurstelling was en het besef dat ik echt in een palliatief traject zit. Geen behandeling gericht op genezing. Maar een behandeling gericht op levensverlenging. Moeilijk te bevatten en moeilijk te accepteren dat ik dus met kanker in mijn lichaam rondloop. Met tumoren die van dusdanige omvang zijn dat de artsen dat stabiel en goed genoeg vinden voor nu. Terwijl ik altijd heb gezegd dat ik geen vijand op mijn grondgebied accepteer en dat ik die met al mijn wapens die ik heb zal blijven bestrijden. Ik heb nog steeds dezelfde wapens maar die zijn niet goed genoeg meer. Niet genoeg meer om te verslaan. Misschien wel genoeg om terug te dringen en weg te houden uit cruciale gebieden (zoals de organen). Maar hoe lang kan ik dat volhouden? Niemand weet het. Nou ja, men denkt het te weten, maar ik probeer die prognose los te laten. Het heeft geen zin. Je kunt niet in de toekomst kijken. En bovendien durf ik het niet. Omdat het me beangstigt. Angst dat ik mijn leven niet meer kan leven zoals ik dat nu doe. Uit alle macht probeer ik me dus maar te focussen op het leven in het nu. Mindful leven. Zonder te piekeren over het verleden of de toekomst. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ergens eind vorig jaar liet ik me nog verleiden tot een mindfulnes training. Maar het blijkt toch meer iets voor de wat zweverige types te zijn dan aardse types zoals ik. Ik richt me liever tot mijn muntthee drinkende praatpaal en tegenwoordig ook tot de met naalden gewapende Chinese prikkunstenaar. Heel erg in het nu. En wat levert het me op? Ach, ik heb mijn piekergedachten van me afgepraat en kan me weer focussen op de dagelijkse dingen. Werken, wassen, stofzuigen, hond uitlaten, boodschappen doen, koken,... Iedere dag ben ik blij dat ik dat nog steeds kan. Zelfs met die vijand op mijn grondgebied. Ik zal 'm gedogen maar niet voeden. En als het me lukt om een nieuw wapen in te zetten, zal ik het zeker doen.

Big business en vrouwenpower

10 maart 2011

Wie ooit zelf getrouwd is, zal 't herkennen... Trouwen is big business en een enorme happening. Tenzij je slim bent en je je niet laat verleiden door allerlei salesmanagers en je streven naar perfectie. Het is in ieder geval een enorm geregel. Natuurlijk kunnen we ervoor kiezen om alleen maar even naar de balie van het gemeentehuis te gaan en te vragen om een akte voor omzetting om vervolgens mijn pinpas door het apparaat te halen en als je geluk hebt de felicitaties van de ambtenaar te ontvangen. Maar goed, dat is niet een keuze die wij zouden maken. We willen graag ten overstaande van al onze familie en vrienden de verbintenis die we al hebben laten bekrachtigen door een huwelijk. Om elkaar en iedereen te laten weten dat we voor elkaar kiezen in voor - en tegenspoed en (helaas maar al te waar) tot de dood ons scheidt. Ja, en dan wordt het al gauw een huwelijk dat kan wedijveren met die van Yo en Wes en Kate & William ;-) Een huwelijk met alles d'rop en d'raan. Althans voor ons dan met alles d'rop en d'raan. Voor ons geen koets, geen duifjes, geen mokken of andere serviesdelen met onze foto's, geen sleutelhangers en zeker geen fotoreportage in de Story of Hello. Maar wel een perfecte trouwkaart precies in de kleur en het thema van de dag, perfect daarop afgestemde versieringen en toebehoren, een dag-vullend programma, een cateraar, fotograaf en een swingende band. Waarbij het vervolgens de kunst is om binnen het gestelde budget te blijven zonder het aan de stok te krijgen met leveranciers die je vervolgens van nalatigheid of wanbetaling betichten. Nee, voor ons geen Wes & Yo of Kate & William huwelijk. Duidelijk is dat het huwelijk fors veel voorbereiding vergt. Normaal gesproken draai ik mijn hand er niet voor om. Bovendien hebben we geweldige ceremoniemeesters, moeder en schoonmoeder. Maar nu is het flink aanpoten. Ben ik niet bezig met de actielijst, dan is het wel met de happen voor tijdens de borrel of met een bezoek aan locatie of cateraars. Manlief zou heel graag willen helpen, maar weet gewoonweg niet waar hij moet beginnen. Een concreet klusje is meer aan hem besteed. Maar dan wel volgens ZIJN regels. En voor een controlfreak is dat moeilijk. Voor je het weet heb ik dan dus een bruidsboeket met gele chrysanten en een bruine strik of is er een dj ingehuurd die niet eens weet hoe de equalizer werkt en alleen maar een Marianne Weber repertoire kent. En dat alleen omdat manlief het op het allerlaatste moment heeft geregeld.... Dan kan ik het beter zelf doen.. Wanneer ik met getrouwde vriendinnen hierover praat, begrijp ik dat het bij hen niet anders was (is). Ook zij waren net als ik de trekker en de regelneef. Niet alleen omdat we controlfreaks zijn in hart en nieren, maar ook omdat ons oog voor perfectie toch echt een meer aangeklede versie is dan het oog voor perfectie van de man. Kijk alleen al naar het huishouden. Wij, vrouwen en uber-controlfreaks, zien eerder dat het huis even 'gedaan' moet worden dan mannen. Voor hen is een haartje of een pluisje hier en daar niet genoeg om de stofzuiger 5 minuten voor te pakken. De rol van de vrouw in het huwelijk zal niet anders zijn. Opgelucht neem ik een slok van mijn vrouwenpower-thee en overpeins ik mijn ervaringen met mijn eerste acupunctuur sessie (gericht op ontspanning en stress-reductie). Nog even denk ik na of een weddingplanner niet echt iets voor mij zal zijn. Maar nee. Niets voor mij. Ik kan het net zo goed. Wat zeg ik, ik kan het beter. Women rule! Geef mij nog maar een kop van die vrouwenpower-thee!

Topfit?!

11 februari 2011
Ik kan me bijna niet meer herinneren wanneer ik voor 't laatst in de pen ben geklommen. Het is zelfs zo lang geleden dat mensen me bezorgd mailen of bellen om te vragen of 't wel goed met me gaat. En dat gaat het! Gek genoeg. De tijd vliegt net als ik zelf. En als je me vraagt waar ik het druk mee heb dan kun je het beste even rustig gaan zitten. Je wordt er waarschijnlijk al moe van als je 't hoort. Dus als je even hebt... Ik heb iedere drie weken chemo. Tussendoor ben ik aan het werk. Dus twee weken werken en daarna een week chemo, twee weken werken en.... Lunchen met vriendinnen, wandelen met de hond in het bos, schilderen, foto's plakken, mailtjes beantwoorden en niet te vergeten voorbereidingen treffen voor het huwelijk. En dan heb ik het nog niet eens over de dagelijkse beslommeringen in het huishouden. Als je me vraagt waar ik de energie vandaan haal. Tja, ik sta zelf ook verbaasd. Maar de laatste dagen merk ik steeds meer dat mijn hyperactiviteit me opbreekt. Met de tong op mijn knieën bereik ik bijna kruipend het station of de AH om de hoek. Het even de was naar boven brengen voelt alsof ik een barre tocht op de Mount Everest onderneem met als enige doel die vlag planten. Om vervolgens met disco glinsteringen voor mijn ogen in een licht euforische staat weer naar beneden te gaan. Licht euforisch omdat ik weet dat de chemo dit keer wel heel hard heeft toegeslagen. Met lood in mijn schoenen bel ik dus maar het ziekenhuis. Het is denk ik tijd voor een opkikkertje. En dat terwijl het me nu helemaal niet uitkomt. Liselore is over uit Londen, ik heb een lunch afspraak, ik moet nog boodschappen voor ons all american dinner party doen... Maar goed, ik moet er aan geloven. En zo zit ik weer aan het infuus. Dit keer met vers bloed. Het duurt een paar uur, maar dan voel je je weer topfit. En barst je weer van de energie. Om de tijd te doden maak ik een lijstje met de dingen die ik vandaag nog wil doen: boodschappen, lunch met Liselore, de hond uitlaten, voorbereidingen treffen voor het all american dinner met Christie en Sjoerd, nog even naar de Hema, .... Heb je even?