It's a beautiful day... (1)

7 september 2011

Waren we in de aanloop naar het huwelijk en onze huwelijksreis al compleet volgeboekt, ook in de weken erna lijkt er geen einde te komen aan onze druk gevulde agenda's. Ieder weekend moeten we 'nee' verkopen tegen spontane afspraken door allerlei geplande activiteiten. Minder leuke 'moet' activiteiten, zoals de trap en de plinten verven tijdens ons speciaal ingelaste klusweekend. Maar met name door allerlei leuke activiteiten.
Zo hebben Lukas en ik onder andere een bourgondisch weekend Maastricht gedaan met als uitsmijter een dagje op een vespa toeren door het Limburgse heuvelland. Brommer rijden was iets wat ik nog nooit gedaan had (!) en dus wilde ik het natuurlijk goed aanpakken. Een geweldige ervaring, maar voor mij wat te snel. Tevens een weekendje Wijk aan Zee met Enid met als doel nu eens hard aan de slag te gaan met foto's plakken. Het werd een boekje lezen in de zon, bijkletsen, met de eend op pad en een high tea in Bergen aan Zee (en een klein beetje foto's plakken). Vorig weekend begon met een bezoek aan onze zeehond Guus. Guus hebben wij in juni geadopteerd. Je zult wel denken: wie adopteert er nu een zeehond? Herinner je die reclame nog? De reclame van de zeehondencreche in Pieterburen? Dat ze een zeehond op het strand vrijlaten met als muziekje 'It's a beautiful day. The sun is shining...'. Dat wilde ik altijd al een keer doen: een zeehond vrijlaten. En dus belde Lukas met Leni ('t Hart red.) om dit te regelen. En zo werd Guus begin juni onze pleeghond. Een prematuurtje die z'n moeder was kwijtgeraakt. Aangespoeld bij Delfzijl, nog niet in staat om zelf te eten en binnengebracht bij Leni. Afgelopen zaterdag zou het grote moment van vrijlating daar zijn. Maar helaas ging dat niet door omdat Guus nog niet helemaal in orde bleek te zijn. Toch besloten we nog wel een een bezoek aan de zeehondencreche te brengen. Het was even speuren naar de juiste, maar daar lag 'ie dan. Te flipperen en met grote trouwe ogen ons aan te kijken. Smachtend naar een visje. Wanneer de vrijlating nu zal zijn, is nog onduidelijk. Maar zeker is dat wij erbij zullen zijn. Wie wil dat niet meemaken?

Na ons avontuur in Pieterburen vlogen we de volgende dag naar Venetie. Nog een huwelijkscadeau van mijn ouders... Onze wittebroodsweken duren gewoon wat langer dan bij het gemiddelde bruidspaar;-) Een prachtige stad! Lukas was er wel eens in z'n jonge jaren geweest, maar ik kende het alleen uit de verhalen van anderen. En het was zoals ik verwachtte: veel pracht en praal, afgeladen met toeristen en warm. Onze boekjes leidden ons gelukkig ook naar de minder gebaande paden en zo konden we ook een glimp opvangen van het andere Venetië. Een aanrader. Natuurlijk mocht de bekende boottocht door de wateren van Venetië niet ontbreken. Niet met de gondel, maar met een watertaxi, genoten we van al het moois om ons heen. Kortom, een paar heerlijke dagen.

De dagen vliegen dus voorbij. Veelal krijg ik de vraag hoe 't nu echt met me gaat. Het gaat best goed. Natuurlijk heb ik zo mijn dipjes, maar die zal ik een ieder besparen. Wat betreft de uitzaaiingen is alles tot nu toe stabiel. Maar mijn darmen laten het vaak afweten. Het is ook onduidelijk hoe dit zich verder gaat ontwikkelen. Het kan een voorbode zijn wat komen gaat. Maar het kan ook weer de goede kant opgaan. Inmiddels ben ik aan een half vloeibaar dieet. Hopelijk kan ik hiermee mezelf een voortdurende gang naar het ziekenhuis sparen. Maar ja, het is niet gezegd dat dit een wondermiddel is. Nog afgezien van het feit dat het eten zo wel heel saai wordt. Jullie begrijpen natuurlijk dat ik de Italiaanse keuken niet aan me neus voorbij kon laten gaan;-) Dus ik smokkel wel hier en daar. Je moet ook nog leven. En dat doe ik. Ik geniet met volle teugen van iedere dag.