27 mei 2009
Ik dacht dinsdag 19 mei naar het ziekenhuis te gaan voor het verwijderen van een cyste. De gedachte was dat het goedaardig was. De vorm etc. gaven geen aanleiding om te denken dat het anders zat. De cyste was 8 cm groot en had ik begin mei voor het eerst gevoeld met slapen (ik ben zoals zovelen een buikslaper). De gynaecoloog die mij opereerde dacht dus ook dat het ging om een 'simpele' ingreep. Dus hij wist niet wat hij zag toen hij met de camera mijn buik in ging. Dat was niet alleen een cyste maar ook weefsel wat daar niet thuishoorde en helemaal niet goed was. Hij heeft er meteen een andere gynaecoloog (gespecialiseerd in kanker) erbij gehaald en tevens een maag/darm chirurg (ook gespecialiseerd in kanker) om vervolgens met elkaar e.e.a. nader te bekijken. De operatie werd verder stilgelegd. Er werden biopten genomen (kleine stukjes weefsel) en een van die biopten werd op een snelle kweek gezet. Die liet zien wat ze al vermoeden: kanker. De overige biopten zullen moeten laten zien wat de ernst is. Het vermoeden is dat de eierstokken de bron zijn. Kortom, men gaat ervan uit dat ik eierstokkanker heb. De uitzaaiingen lopen tot aan mijn middenrif en daarnaast is er ook 'fout' weefsel op mijn dikke darm gezien. Of andere delen van het lichaam geinfecteerd zijn moet een een CT-scan uitwijzen. Die CT-scan en de eerder genoemden biopten geven de behandelend artsen voldoende beeld om gezamenlijk een plan te maken. Dat plan kan bestaan uit 'radicale' verwijdering van aangetaste delen, chemokuur of een combinatie van beiden. Deze scan is vandaag (woensdag 27 mei). Heel spannend omdat die beelden dus het vervolgtraject bepalen en de mate waarin mijn leven op z'n kop gezet wordt. Een echte trollenstreek. Ik wou dat ik een toverstafje had....
M'n leven zal niet meer hetzelfde zijn. Ik kan geen kinderen meer op de wereld zetten. Iets waar Lukas en ik heel verdrietig over zijn. Maar we vinden het belangrijker dat ik overleef. Hoe groot die kans is, is onbekend. Eierstokkanker komt op deze leeftijd eigenlijk niet voor. En als dat wel zo is, dan is het vaak een agressieve vorm van kanker.
In het ziekenhuis word ik goed verzorgd. Ik heb een kamer voor mezelf. Kan dus bezoek ontvangen wanneer ik wil. Lukas mag blijven slapen. Zijn bed wordt 's avonds naast die van mij gereden. De artsen hier doen alles wat ze kunnen. Er is ook een professor uit het UMC bij betrokken. Die is bij het uitwerken van het plan betrokken en opereert mee samen met de andere artsen. Het is een groot team van artsen en verpleegsters die voor me zorgen en voor me klaar staan en hun stinkende best doen. Dus daar mag ik me gelukkig mee prijzen.
Helaas is er een kleine complicatie geconstateerd. Een van de tumoren knelt m'n bloedvat in mijn liesstreek af. Dat geeft een trage stroming van het bloed en klontering. De vaatchirurg gaat na de beelden van CT -scan in overleg met mijn behandelend artsen bepalen of er een ingreep moet plaatsvinden. Belangrijk is namelijk dat voor een grote operatie mijn bloedstroming optimaal is. Er mag geen bloedpropje zijn. Ook krijg ik speciale injecties.
Het is hier dus een komen en gaan van artsen.
Ik weet dat jullie allen geschrokken zijn. Verdrietig zijn, het onwerkelijk of oneerlijk vinden. Ook ik heb dat gevoel. Het lijkt soms of het niet bestaat. Dat besef komt nog wel. Dat heeft tijd nodig. Ik weet in ieder geval 1 ding: ik laat me er niet onder krijgen. Mijn leven is mij teveel waard. Ik zal dus strijden en ik zal overwinnen!!