28 mei 2009
De dagen na het grote nieuws beleef ik in een roes. Soms denk ik dat het niet over mij gaat, dat ik in een hele slechte film terecht ben gekomen of dat het allemaal wel niet zo erg zal zijn... Maar 's morgens, als ik wakker word, weet ik dat het wel over mij gaat. Ik lig hier in het ziekenhuis. Er gaat geen morgen voorbij zonder dat ik (en Lukas) een traan laat (laten). Ik besef me dat ons leven vanaf nu compleet anders zal zijn. Zal ik het overleven? Ik wil nog niet dood. Waarom ik? Hadden ze niet ergens anders aan kunnen kloppen? We hadden een gezin willen stichten. Dat zal nooit meer kunnen. Hoe moet dat dan met werk? Ik wil graag weer werken. We hadden net een nieuw huis. Ik ben pas 35 en moet het grote feest nog steeds geven. Waarom? Soms ben ik boos, dan sla ik op het matras. Het huilen wordt dan ook heviger. Wat ben ik blij dat Lukas er is als ik wakker word! Het is zo fijn dat hij tot nu toe altijd hier in het ziekenhuis op mijn kamer bij mij heeft kunnen slapen. Dat geeft toch een vertrouwd gevoel. Het mooie aan Lukas is dat hij me altijd weer op de been weet te helpen en positief de dag weet te beginnen. Of met een traan een grap te maken, een liedje te zingen of te fluiten. Zo begon hij in de afgelopen dagen met 'Laten we dansen, mijn liefste. Dansen aan zee' (Blof). Ja, dan kun je me echt wegdragen. Wat zou ik dat weer graag willen doen. Naar het strand. Genieten van de ondergaande zon en dansen aan zee.
4 reacties:
Lieve Marieke,
Een paar jaar geleden lag ik aan het strand en had voor die dag een Margriet gekocht. Om de Margriet zat een plastic hoesje, er was als kadootje een aantal ansichtkaarten bijgevoegd die je kon versturen.
Eén van de kaarten had een tekst van Godfried Bomans: Geluk is pas zichtbaar als het er niet meer is.
En dat is wat je beschrijft in je twee stukjes. "Gisteren", leek het leven nog normaal en had je een baan, een net nieuw huis en wilden jullie een gezin stichten. Ineens is alles weg en alles anders. Ik leef met jullie mee, kan mij jouw woede goed indenken en ook je ongeloof dat dit niet over jou gaat maar over iemand anders. Alsof je meespeelt in de verkeerde televisie-serie. Ik wou dat ik je een toverstafje kon aanbieden.
Vanaf nu zal het leven voor altijd anders zijn alsof er een scheidslijn/muur, of wat het dan ook in jouw hoofd wordt, is die een scheiding aangeeft tussen je vorige leven en alles nadat je dit te horen gekregen hebt.
Heel veel sterkte de komende dagen met de eerste chemokuur! Vanaf dat moment zal je lichamelijke conditie een fors woord mee gaan spreken.
Veel lieve groetjes,
Jolet
Lieve Marieke,
Sjeesus, wat ben ik geschrokken. Ik zit nog steeds met een bonkend hart en tranen in mijn ogen achter mijn laptop. Ondanks het feit dat we elkaar al een tijd niet gesproken en gezien hebben, wil ik laten weten dat ik met je meeleef. Ik ben blij om te lezen dat je een liefde (Lukas) hebt. Die zal je, net als je familie, de komende tijd veel steun verlenen. Meisje, dit verdien je niet. Maar ik ken je als een vechter en een doorzetter; dus laat die k-ziekte je niet klein krijgen! Als je aan bezoek toe bent, kom ik graag bij je langs... Ik hoor/merk wel wanneer dat zover is.
Nathalie
Lieve Marieke,
Bij mij schieten woorden tekort. Ik heb je natuurlijk ook al een hele tijd niet gezien en vind het afschuwelijk. DANKJEWEL dat je dit met ons allemaal wilt en kunt delen. Natuurlijk word jij hier sterker van dan ooit. Wat is dit weer een teken dat het leven komt zoals het komt en wij alleen de kunst leren er iets moois van te maken wat er ook gebeurt. Ook heel veel kracht en sterkte voor je familie en je viend Lucas. Ik zal je blog blijven lezen. Met veel liefs in onzettend veel respect voor je moed om dit te delen. Suzanne/Sanne
Lieve Marieke,
Wat is dit schrikken: zoals je al schrijft, dit is super oneerlijk! Ook bij mij schieten woorden te kort en de tranen in mijn ogen. Ik wens jou, Lukas en jouw familie heel veel sterkte en vechtlust toe. En ik ben blij te lezen dat jouw vriend Lukas jou zo ondersteunt. Zet 'm op dame, ik blijf je blog lezen en in mijn gedachten bij je.
Liefs, Susan/Suus
Een reactie posten