16 oktober 2011
Een vraag die ik veelvuldig krijg. Een vraag die ik altijd hetzelfde beantwoord. Namelijk met 'goed, naar omstandigheden...'. Zelden zul je mij horen zeggen 'slecht, k met peren, klote...'. Want dat kun je natuurlijk niet zeggen. Maar eigenlijk is het maar de halve waarheid. Want zeg nou zelf, het is natuurlijk klote, k met peren dat ik dit heb. Dat ik ziek ben. Dat mijn vooruitzichten verre van rooskleurig zijn. Dat ik vorige week weer in het ziekenhuis heb gelegen.
Dat mijn darmen wel eens roet in het eten kunnen gooien.... Dat het ineens stoppen van mijn darmen kan leiden tot mijn dood. Dat mijn tumormarker is verdubbeld, dus dat het toch wel heel waarschijnlijk is dat de kanker zich verder heeft uitgezaaid dan men aanvankelijk dacht. Dat iedereen om me heen zwanger is of net is bevallen. Dat ik nooit de problemen heb van buitenschoolse opvang, oppasperikelen, speelafspraakjes en vieze loopneuzen. Dat ik, doordat ik nu langer dan twee jaar ziek ben, een uitkering krijg, terwijl ik liever gewoon net als ieder ander wil werken voor mijn geld. Dat ik nooit oud word met de man waarmee ik dacht oud te worden. Dat ik vermoedelijk weer een chemokuur krijg en dus weer mijn leven en activiteiten hierop moet aanpassen. Dat ik weer moet incasseren. Dat er minstens 10 keer op een dag door mijn hoofd schiet dat ik ongeneeslijk ziek ben, dat ik nooit meer beter word. Dat die gedachten nooit eens ophouden. Dat ik angstig ben, bang voor het moeten opgeven. Dat ik bang ben voor het verliezen, het verliezen van mijn leven. Een leven waar ik steeds meer van ben gaan houden. Dat ik het op een dag moet loslaten. Dat die dag vandaag of morgen zomaar kan komen. Dus als je mij vraagt: hoe is het nou met jou? Wat denk je zelf hoe 't gaat?! Mocht het kwartje niet zijn gevallen: hier heb je 'm. De waarheid. Ja, het gaat dus klote met mij! En ja, ik vind het natuurlijk niets en ja, ik ben verdrietig. En ja, ik weet dat jullie het niet hebben en dat jullie diep in je hard blij zijn dat je het niet hebt. Want dat je "niet zou weten hoe je er mee om zou moeten gaan". Maar weet je, het is goed. Ik hoef niet sterk te zijn omdat men dat verwacht. De waarheid zeggen maakt je ook sterk. En dus zeg ik de waarheid. En vertel eens, hoe is het nou eigenlijk met jou? Het gaat al twee jaar over mij...
Dat mijn darmen wel eens roet in het eten kunnen gooien.... Dat het ineens stoppen van mijn darmen kan leiden tot mijn dood. Dat mijn tumormarker is verdubbeld, dus dat het toch wel heel waarschijnlijk is dat de kanker zich verder heeft uitgezaaid dan men aanvankelijk dacht. Dat iedereen om me heen zwanger is of net is bevallen. Dat ik nooit de problemen heb van buitenschoolse opvang, oppasperikelen, speelafspraakjes en vieze loopneuzen. Dat ik, doordat ik nu langer dan twee jaar ziek ben, een uitkering krijg, terwijl ik liever gewoon net als ieder ander wil werken voor mijn geld. Dat ik nooit oud word met de man waarmee ik dacht oud te worden. Dat ik vermoedelijk weer een chemokuur krijg en dus weer mijn leven en activiteiten hierop moet aanpassen. Dat ik weer moet incasseren. Dat er minstens 10 keer op een dag door mijn hoofd schiet dat ik ongeneeslijk ziek ben, dat ik nooit meer beter word. Dat die gedachten nooit eens ophouden. Dat ik angstig ben, bang voor het moeten opgeven. Dat ik bang ben voor het verliezen, het verliezen van mijn leven. Een leven waar ik steeds meer van ben gaan houden. Dat ik het op een dag moet loslaten. Dat die dag vandaag of morgen zomaar kan komen. Dus als je mij vraagt: hoe is het nou met jou? Wat denk je zelf hoe 't gaat?! Mocht het kwartje niet zijn gevallen: hier heb je 'm. De waarheid. Ja, het gaat dus klote met mij! En ja, ik vind het natuurlijk niets en ja, ik ben verdrietig. En ja, ik weet dat jullie het niet hebben en dat jullie diep in je hard blij zijn dat je het niet hebt. Want dat je "niet zou weten hoe je er mee om zou moeten gaan". Maar weet je, het is goed. Ik hoef niet sterk te zijn omdat men dat verwacht. De waarheid zeggen maakt je ook sterk. En dus zeg ik de waarheid. En vertel eens, hoe is het nou eigenlijk met jou? Het gaat al twee jaar over mij...
6 reacties:
Lieve Marieke,
Nou heb je me wel echt te pakken! Het gaat inderdaad helemaal niet om hoe het gaat want het gaat zoals het gaat. Daarin hebben we eigenlijk niet meer te kiezen dan de manier waarop we ermee om willen gaan. En dan vraag ik me nog af of je daarin nog een keuze hebt of dat je aangeboren karakter je reactie grotendeels bepaalt. En natuurlijk houd ik ook van het leven en zorg jij ervoor dat ook ik er nog meer van ga houden! En bovendien lees ik graag hoe je erover denkt en hierin staat. En jahoor daar komt ze weer: Ik bewonder je eerlijkheid! Heb respect voor je zoals je hiermee omgaat. Laat me maar horen hoe verschrikkelijk moeilijk het is... Liefs, Suzanne
Ze zeggen wel eens: ieder huisje heeft zijn kruisje. En dat klopt ook. Iedereen heeft wel wat. Maar jouw huisje wordt wel heel erg zwaar getroffen. Daarbij valt onze en mijn sores in het niet. Want, wat kan er nu erger zijn dan een levensbedreigende ziekte? Dat is inderdaad pas echt k met p. Toch kan ik wel wat noemen. Geen liefde (in welke vorm dan ook) in je leven hebben. Geen vader, moeder, man, vrouw of kind die van je houdt. Da's pas armoede. Gelukkig heb jij dat wel. Je hebt ouders, een man en vrienden die van je houden. En die allemaal stiekum hopen dat je toch nog járen te leven hebt. Net als wij. Dat doe ik ook. Terwijl we weten dat het niet realistisch is. Daarom zeggen ze ook wel: hoop doet leven.
Liefs, Nathalie
Lieve Marieke
Zo: da's eruit... Ik denk dat we allemaal wel snappen dat wat jij doormaakt 'k met peren' is, dus van mij mag je dat ook zeker van de daken roepen wanneer je daar behoefte aan hebt. Dat neemt niet weg dat iedereen met je mee leeft en bewondering heeft voor de manier waarop je deze strijd voert en in het leven staat. Daar koop je niets voor, weet ik ook wel, maar hopelijk biedt het feit dat zoveel mensen jouw blog lezen en meeleven wat steun op de momenten dat je dat nodig hebt.
Veel liefs & sterkte
Antje
Je hebt ook gvd (sorry voor het woord) zo'n gelijk!!!!!
X
Zoals een gevoel voor geluk soms met geen pen te beschrijven of onder woorden te brengen is, zo is verdriet en narigheid dit ook helaas wel eens....
"Livestrong Marieke!"
Giorgio
hé kanjer! wat een klote zooi!denk aan je! liefs jelka
Een reactie posten