Verlossende woorden

24 maart 2010

Daar liep ik dan vanaf de parkeergarage naar het ziekenhuis. De zoveelste keer door die brede gang (nu met restaurantje, een bloemenshop en zelfs een Livera voor het geval je een bikini nodig hebt of toch een mooier nachthemd om die knappe dokter te verleiden). Hoe vaak ben ik niet door deze brede gang gelopen? En hoe vaak zou ik dat nog moeten doen? Voor een scan, een controle, een opname, een bloedonderzoek en wat al niet meer. Deze keer hoopte ik erop om met een glimlach weer naar buiten te lopen. In plaats van met een traan of met een verdrietig gevoel. Alhoewel, dit gezien de omgeving, helemaal niet gek is. Wie is er nu dol op ziekenhuizen? Het krioelt er van de mensen, de wc's zijn over het algemeen aan een poetsbeurt toe, iedereen kijkt treurig of sip, de bedden slapen slecht, het eten is niet om over naar huis te schrijven, de dokters hebben altijd haast en weinig tijd voor jou en als je pech hebt, en een bacterie hebt zoals ik, word je als het maar enigszins kan geisoleerd in een kamertje.... En niet te vergeten, dat wachten, het eeuwige wachten omdat het spreekuur is uitgelopen omdat de betreffende arts weer eens een leven moet redden. Zo ook ik. Vandaag zou ik de uitslag krijgen van mijn scan. Het wachten op mijn beurt bij de oncoloog duurde wederom een eeuwigheid. Al die dagen was ik niet zenuwachtig geweest. Want wat kon er mij nu gebeuren? Die K kanker zou met geen mogelijkheid terug kunnen zijn. Dat zou wel erg snel zijn en dan zou het wel eens slecht kunnen gaan aflopen. Ze hadden toch gezegd dat de kanker die ze bij mij hadden aangetroffen zich minder agressief gedroeg dan ze hadden gedacht? Of had ik dat wellicht verkeerd begrepen en was het alleen dat de kankercellen beter gedifferentieerd waren dan gedacht? Wat als ik het toch zou hebben? Nou ja, dat zou dan duidelijk zijn. Als het weer terug zou zijn dan zou ik dood gaan, aldus de professor. Dood aan die K kanker. Niet meteen, je zou dan nog wel behandeld worden, maar dan alleen met een levensverlengend doel. Maar op een dag zou ik er dan aan dood gaan. En zo zat ik mijn tijd te doden met gezellige gedachten. Alleen het antwoord van mijn oncoloog zou mijn gezellige gedachten nog kunnen doorbreken. Niet veel later zat ik bij hem in de spreekkamer en kreeg ik het verlossende antwoord: geen kanker, alles zag er schoon en goed uit. Dat zei ik toch al: dat zou wel heel erg snel zijn geweest! Ik had er wel al op gerekend. Het is gewoon de omgeving die je op andere gedachten brengt! Omdat die zo deprimerend is, krijg je vanzelf wel sombere gedachten. En zo liep ik met een glimlach weer weg, weer door die brede gang met in mijn achterhoofd de wetenschap dat er nog vele bezoeken en daarbij horende sombere, onzekere gedachten zullen volgen. Misschien dan toch nog even langs de Livera om een mooie outfit te kopen of naar het winkeltje voor een fleurige bos bloemen en een Disneyballon? Ach nee, het enige wat ik nodig heb om die brede gang weer aan te kunnen is die verlossende woorden, die je als vanzelf een glimlach en een goed gevoel geven. Daar kunnen een spannend setje, fleurige bos of een Disneyballon niet tegenop!