Het Erben Wennemars gevoel

24 februari 2010

Met de gouden plakken van Irene, Sven en Mark in mijn achterhoofd (en inmiddels ook de kapitale vergissing van Sven op de 10 km), wetende dat zij nog aan de top van hun schaatscarriere staan (waar ook wel eens wat mis gaat), leek mij dit een goed moment om het eens over het Erben Wennemars gevoel te hebben (of als je van wielrennen houdt het Michael Boogerd gevoel). Ook Irene, Sven en Mark zullen daar namelijk ooit mee te maken krijgen. Het moment dat ze van topsport naar recreatief sporten terugvallen omdat ze hun benen niet meer meekrijgen, het moment dat ze van altijd in de picture naar toevallig een keer aan tafel bij Mart Smeets belanden. Het moment dat je je realiseert dat je je leven anders moet gaan invullen, maar dat je niet weet hoe. Juist, het zwarte gat.... Voor mij herkenbaar. Na 9 maanden topsport te hebben bedreven, na 9 maanden volop in de belangstelling te hebben gestaan en na 9 maanden talloze doktersbezoeken te hebben afgelegd, begint langzamerhand de rust te keren en lijkt het alsof het normale leven weer is begonnen. Lijkt, want niets is meer hetzelfde als voor de dag dat ik hoorde dat ik kanker had en al mijn dromen als een zeepbel uiteenspatten. Natuurlijk, het leven gaat door, met alle veranderingen die er nu eenmaal bijhoren (en dat is ook de val van het kabinet.... het moest er een keer van komen). Het relatief ongecompliceerde leven wat ik had komt niet meer terug. Mijn dromen moet ik bijstellen. Maar waarvan moet ik dromen? Dat ik nog een keer een gesprek kan voeren met de Dalai Lama of met Obama? Dat we de staatsloterij winnen en we nooit meer hoeven te werken? Dat ik de Mount Everest of een van die andere gebergten in de Himalaya kan bedwingen? Of dat ik een duosprong met Lukas maak vanaf de Kilimanjaro? Of moet ik mijn dromen simpel houden en dromen over dat ik ooit zal trouwen met mijn geliefde? En dat we samen nog vele verre reizen maken. Of dat ik verder gewoon lekker full time blijf werken terwijl mijn vriendinnen me de oren van m'n hoofd kletsen over hun kinderwens, de luieruitslag van hun kind of klagen over het combineren van werk, gezin en huishouden. Nee, mijn dromen over een nieuw toekomstperspectief zijn niet eenvoudig. En dan nog maar te zwijgen over hoe mijn dagelijkse leven er op dit moment ziet. Het is dat ik niet van geraniums hou, maar anders had ik voor iemand door kunnen gaan die een groot deel van zijn dag achter de geraniums slijt. Wachtend met een kop koffie tot een van de dames van de thuiszorg me komt verzorgen. Met af en toe een uitje naar kantoor om daar grote bergen werk te verzetten in de twee uur die ik (hieperdepiephoera) mag werken. En als ik echt gek ga doen, trek ik erop uit en drink mijn zoveelste koffie of thee met mijn eeuwig begripvolle vriendinnen (waarvoor dank overigens!). Wat zou ik er veel voor over hebben om weer een 'normaal' leven te leiden. Regelmatig heb ik ook nog de eer om bezoek te krijgen van de welbekende plaaggeest (en dan heb ik het voor ingewijden niet over de klikoman) die vragen bij me oproept als 'Waarom heb ik dit?' 'Waar heb ik dit aan verdiend?' tot smeekbedes als 'Ik wil mijn leven terug'. Nee, het leven is geen feest nu mijn chemokuren klaar zijn en ik voorlopig niet behandeld hoef te worden omdat ik op dit moment geen kanker heb. Toch blijf ik er het beste van maken. Omdat ik niet in dat zwarte gat wil blijven hangen. Omdat ik weer invulling aan mijn leven wil geven al weet ik nog niet hoe. Vandaar dat ik afgelopen vrijdag ook een pruikenfeest heb georganiseerd (met complimenten aan alle gasten voor hun zorgvuldig uitgekozen hoofddeksel!) als de start van een nieuw begin. De weg zal lang zijn en gepaard gaan met diepe inzinkingen, maar ik zal er komen. Leve het Erben Wennemars gevoel! Die laat zich ook niet kennen en gaat er, ondanks de tegenslag dat hij zich niet kon kwalificeren voor de Olympische Spelen en dit tevens het einde van zijn schaatscarriere betekende, weer het beste van maken. En Sven? Tja, die laat zien dat hij een echte topsporter is. Je verwerkt je tegenslag en gaat op naar de volgende ronde. Daar heeft hij voldoende veerkracht voor. Het zwarte gat is voor hem hopelijk nog een ver van zijn bed show!