19 mei: Een jaar verder

19 mei 2010

Het is een jaar geleden. Een jaar geleden dat mijn leven volledig op z'n kop werd gezet. Een jaar geleden dat mij werd verteld dat ik kanker heb. Eierstokkanker met uitzaaiingen in een vergevorderd stadium. Ik dacht 'ach, ik heb kanker.... dat lossen ze wel even op, ze zijn al zo ver, dan ga ik wel aan de chemokuur'. Toen wist ik nog niet wat ik nu wel weet. Dat ik een hoge prijs heb moeten betalen om hier vandaag te staan. Om in leven te zijn, om het na te kunnen vertellen. Toen wist ik niet dat ik, een jaar verder, juist door deze ziekte, terecht zou komen op de Libelle Zomerweken. Ja, jullie zullen wel lachen. Wie gaat daar nu naartoe? Ik dus. Niet omdat ik me kan vereenzelvigen met de gemiddelde bezoeker (kort gepermanent koppie, platte schoenen, graaiend naar allerlei zalfjes, modeaccessoires en kookingrediënten tegen mooie ronde prijzen). Maar juist om me meer toe te gaan leggen op het schrijven van columns. Mijn collega Jeanette attendeerde me op de workshop column schrijven bij de Libelle Zomerweek. Zij is (net als Carsten) al vanaf het eerste uur fan van mijn weblog en mijn schrijfstijl en stimuleert mij dagelijks om hiermee verder te gaan. In het kader van 'Denk een sprong vooruit', een loopbaan programma uitgerold door onze werkgever, kan dat natuurlijk ook helemaal geen kwaad. Bovendien heb ik gemerkt dat ik schrijven leuk vind. En dus selecteerde ik een van mijn columns om in aanmerking te komen voor deelname aan de workshop. Tot mijn verrassing werd ik uit de vele inzendingen door Tineke Beishuizen (al sinds jaar en dag columniste bij de Libelle) geselecteerd om deel te nemen aan een workshop. Ik besloot mijn moeder mee te nemen. Om de tijd tot de workshop te doden deden we wat iedereen daar deed. Slenteren en als een kip zonder kop naar een kraam op het moment dat er iets leuks viel te zien of te kopen. Ondertussen struikelend over de trekkarretjes om vervolgens met bont en blauwe armen van de stotende ellebogen met uitpuilende tassen aan te komen op de bestemming. Er waren zo'n 9 genodigden. Hoe geweldig is dat als je tot die 9 behoort? Totdat Tineke bij aanvang van de workshop vermeldde dat er zo'n 140 lucky bastards waren uitgenodigd gedurende de hele week. Nu moest ik met 139 anderen concurreren om mijn column in de Libelle geplaatst te zien worden! Dat beloofde pittig te worden. Na enkele tips en de mededeling dat het moeilijk is om columnist te worden omdat columnisten over het algemeen lang op hun plek blijven zitten, ging ik aan de slag met de opdracht. Helaas hadden we niet al teveel tijd om de opdracht te behandelen, maar de tips van Tineke waren zeer nuttig. Met een A-4-tje vol met tips en een illusie armer over mijn toekomst als columnist bij de Libelle (Tineke blijft waarschijnlijk nog lang Anne-Wil schrijven) keer ik weer terug naar mijn alledaagse bestaan. Piekerend over mijn leven, mijn leven met en mijn leven zonder kanker, niet wetende of het ooit terug zal komen en overspoeld door de eeuwige achtbaan van emoties. Ik besef me, nog meer dan de dagen ervoor, dat er precies een jaar voorbij is. De radio gaat een tandje harder. Er biggelen tranen over mijn wangen. Hoe bizar is dit? Als ik geen kanker had gehad, was ik nooit met schrijven begonnen en had ik de workshop nooit gevolgd. Ik heb liever geen kanker, maar ik had dit ook voor geen goud willen missen. Misschien heeft het ziek zijn me inderdaad iets gebracht. Een ding is zeker, ik ben een jaar verder, het heeft me in ieder geval een jaar erbij gebracht!