31 mei 2010
Ik heb inmiddels al veel huwelijken meegemaakt. Van sobere inzegeningen in de kerk tot gospelachtige taferelen en van een eenvoudige standaard-30-minuten-huwelijksvoltrekking tot een huwelijk dat 1 dag na de huwelijksvoltrekking alweer ontbonden werd. Niet alle huwelijken blijven je bij. Maar het huwelijk dat wij afgelopen weekend bijwoonden is er zeker eentje die ons bij zal blijven. Het begon met de brief met de gebruikelijke informatie en verzoeken. Zoals het tijdig verschijnen bij de kerk en specifiek 's avonds op het feest in verband met de 'grande entree' van het bruidspaar. Maar ook de aanmoediging tot het dragen van een hoed en het nadrukkelijke verzoek om geen sketches of speeches te houden. Gewoon de gebruikelijke zaken zoals je die wel vaker tegenkomt. Tevens werd gevraagd om 's avonds in het wit met een vleugje fuchsia te verschijnen . Voor de dames en heren de kans om ook eens een keer, naast de bruid, in het wit te schitteren. Of zou de bruid dan wellicht niet in het wit verschijnen, maar in het fuchsia? Naar verluid was dat immers haar lievelingskleur. Zo waren we dus al weken van tevoren bezig om voor overdag en 's avonds de juiste outfit bij elkaar te verzamelen. Want ja, voor de vrouwen onder ons heel herkenbaar, niets is zo vervelend als under- dan wel overdressed te zijn. Voor de mannen een onzinnig iets ('hoezo speciale outfit? een net pak voor overdag en gympies voor 's avonds is toch prima?'). Zoals wel vaker het geval is hadden de vrouwen het weer bij het juiste eind en bleek onze druktemakerij niet voor niets te zijn geweest. Eenmaal aangekomen bij de kerk bleek iedereen er, net als wij, piekfijn uit te zien, niks under- dan wel overdressed. Gewoon precies goed.
Het was voor Lukas en mij weer een eerste huwelijk die we sinds lange tijd bijwoonden en dus ook wel emotioneel. Want juist tijdens zo'n inzegening realiseer je je hoe dicht geluk, ziekte, gezondheid en voor- en tegenspoed bij elkaar liggen. Wat voor de een geluk is, is voor de ander verdriet. Wat voor het ene stel de meest gelukkige en ongecompliceerde dag is van hun leven, is voor het andere stel een juist complexe dag doorspekt van wisselende emoties. Hoewel het nooit in me op zou komen, bleek de kerk deze dag een goede plek te zijn, om nog eens stil te staan bij al deze emoties. Na menig traantje te hebben weggepinkt en getuige te zijn geweest van de Maxima-traan van de bruid , waren we wel toe aan een borrel. In plaats van de bekende wachtrij om het bruidspaar te feliciteren of een roos in je handen houden totdat het bruidspaar jou heeft opgezocht, kregen we deze keer een flikkerend hartje opgespeld. De batterijen waren al bijna op toen wij tot slot het bruidspaar eindelijk onze gelukswensen konden overbrengen. Intussen hadden wij ook al gebruik gemaakt van de videozuil en voor hen een videoboodschap achtergelaten. Alvorens we naar het feest gingen, wilden ook wij nog even bijkomen van alle indrukken. Bovendien moesten we ons, natuurlijk, nog even omkleden. Geheel in stijl verschenen we in een villa aan de Loosdrechtse Plassen. En wederom troffen we iedereen, geheel volgens voorschrift, tot in de puntjes verzorgd. Dit keer iedereen in wit met een roze accent. En nu was het wachten op de bruid en de bruidegom, op hun 'grande entree'. En dan denk je natuurlijk al gauw aan hun entree met een boot. De muziek, zeg maar Miami Vice achtige beat, deed vermoeden dat ze met een speedboot zouden arriveren. Maar nee hoor, niet veel later hoorde we het ronken van een helikopter..... En jawel hoor, het bruidspaar maakte hun 'grande entree' met een helikopter. Onder luid gejoel werden ze ontvangen en was het feest geopend. De band, drank, het gezelschap en de mobiele snackmuur maakte het feestje compleet evenals het traditionele bruidsboeket werpen aan het einde van de avond. Voor de liefhebbers: het bruidsboeket heb ik niet gevangen. Desalniettemin hebben we zeker inspiratie opgedaan voor ons eigen huwelijk: we trouwen in select gezelschap in de tuin van Willem en Maxima, houden een borrel met bitterballen bij hun moeder en arriveren vervolgens met een F16 bij het Claus Party House in Hoofddorp. Ik kan niet wachten tot Lukas door z'n knieen gaat.
0 reacties:
Een reactie posten