Ode aan Sint

28 oktober 2010

Normaal gesproken is de datum waarop de eerste pepernoten en chocoladeletters in de winkel liggen een veelbesproken Sint-thema waarover men zich verwondert. Wie heeft de eerste kruidnoten al gespot en misschien zelfs al gegeten? Of wellicht al een chocoladeletter soldaat gemaakt? Was het Kruidvat, de HEMA of AH nu de eerste dit jaar? Maar nee, dit jaar geen discussie over dit alles. Wellicht dat men zich er ook allang niet meer over verbaast. De kerstversiering duikt immers ook alweer op in de winkelcentra. En eerlijk is eerlijk. Zodra de bladeren rood kleuren, de regen gaat vallen en het kouder wordt, is niets heerlijker dan met een kop dampende herfstthee op de bank te zitten met een schaaltje pepernoten of speculaasjes met amandelen. Nee, de discussie gaat dit jaar over iets heel anders. Over 'Horror Sint', een zogenaamd humoristische film over een monsterachtige verschijning van Sinterklaas. Een film over een psychopathische Sint die graag kinderen onthoofdt voorzien van spectaculaire achtervolgingsscenes waarvan heel Amsterdam 's nachts heeft wakker gelegen. De discussies beperken zich niet tot de inhoud van de film maar gaan met name over de bijbehorende filmposters waarop een zwarte angstaanjagende horror Sinterklaas is afgebeeld. Dat deze film met bijbehorende posters op zijn minst discussie over de poster oproept vind ik niet vreemd. Het gaat wel over mijn Sint. Onze Kindervriend, de man aan wie we tijdens onze kinderjaren ons hart en onze diepste wensen en geheimen toevertrouwden. De allerliefste man op aarde die je hart voor eeuwig heeft gestolen en waarmee ik al jarenlang een platonische relatie heb. En nu wordt hij neergezet als een bloeddorstige kinderhater die moordt en plundert...

In mijn zoektocht naar geluk ga ik vaak op zoek naar de momenten waar ik met een glimlach aan terugdenk. En een van die momenten is het avondje van Sinterklaas. Toen ik klein was, en nog geloofde in de goedheiligman, een zenuwslopend spektakel en nu een avond met familie of vrienden waar gezelligheid en genegenheid met een knipoog naar elkaars karakter centraal staat. Een jaarlijks terugkerende evenement waar ik met veel plezier op terugkijk en naar uitkijk. Een film maken over Horror Sint zou bij mij niet in mijn brein opkomen. En gaat mij wel wat ver. Ik zou als ik kinderen had het ook geen geweldige timing vinden van het verschijnen van deze film. Maar in deze tijd kijk ik er niet meer van op. Net zo min als van het verschijnen van het blad Sint. Een glossy magazine in de stijl van Linda, maar dan geheel gewijd aan Sint en al zijn favourites. Inmiddels is duidelijk dat de film gewoon kan draaien met behoud van posters. En probeer ik het advies ter harte te nemen om Horror Sint te nemen met een grote korrel zout en te zien als de gemene broer van Kindervriend Sint. De film laat ik dus even aan me voorbij gaan. Ik kruip vanavond lekker op de bank, met de glossy Sint, een dampende kop thee en een assortiment van kruidnoten, chocoladeletters en marsepein. Wat een geluksmoment!