22 februari 2012
Ik heb er een abonnement op. Niet op de Linda (die koop ik als ik in een thee met chocola bui ben). Maar op het ziekenhuis. Vanaf kerst is het raak. Ik ben de tel ook zo langzamerhand kwijtgeraakt. En iedere keer presteer ik het om in het ziekenhuis te komen in het holst van de nacht. Ik kan je vertellen dat dat niet handig is. Omdat je net op een tijdstip komt dat er weinig personeel is of dat de overdracht plaatsvindt tussen twee diensten en jij als patient dus tussen de wal en het schip valt. Gevolg: uren wachten met helse pijnen.
Zo langzamerhand ben ik die opnames wel zat. En dus heb ik vorige week na een weekendje Schier met kruidenbitter op de ijsschotsen besloten dat ik stop met de chemokuur. Mijn darmen lijken steeds meer van slag te raken van de kuur waardoor ik en vaker in het ziekenhuis lig en mijn kwaliteit van leven afneemt. En dat laatste wil ik niet. Ik wil juist zo maximaal mogelijk leven. Maar ja, stoppen met de kuur geeft wel het gevoel van opgeven... Wat als ik nog wel verder zou gaan? Zou dat in effect nog uitmaken? Ik denk het niet en ik zal het ook nooit weten. Al zou ik dan een maand korter leven, dan heb ik in ieder geval nog wel maximaal geleefd en daar gaat het om. Mijn oncoloog kon zich hier helemaal in vinden. Al weet ik niet of zijn tegenargumenten mijn beslissing zouden veranderen. Maar ik had nog niet mijn beslissing genomen of ik lag alweer in het ziekenhuis. En nu? Nu wordt een medicijn gebruikt die de werking van mijn darmen ondersteunen in de hoop dat ik minder vaak moet worden opgenomen. En dus kan genieten van mijn leven. Dat geeft moed! En dus hoop ik morgen weer naar huis te gaan om maximaal te genieten. Koop ik lekker de Linda en ga ik met een kop thee en chocola op de bank zitten met mijn hondje aan mijn voeten en katten aan mijn zij.
10 reacties:
Hi lieve Mariek! Het is een moedig en weloverwogen besluit. Ik kan me oprecht voorstellen dat je dit besluit neemt, hoe moeilijk dit besluit ook is. Continu verrast worden door helse pijnen is niet wat je wilt. Je optimisme die ook weer in deze blog doorschijnt! Gelukkig hebben we weer een afspraak staan samen met Kik! Tot snel en hopelijk kun je volledig genieten van het komende weekend. Kus!
Volgens mij is er een zin weggevallen hierboven.. Ik wilde schrijven Je optimisme die ook weer in dit blog doorschijnt is zo fijn om te lezen en straalt veel power uit!
Dat klinkt of je het roer weer in handen hebt genomen; als Marieke dus.
Jezelf blijven in deze absurde omstandigheden lijkt me moeilijk genoeg. Jij lijkt daar, ondanks alle rampspoeden, redelijk in te slagen. Petje af en hou vol. Geniet, je hebt er recht op!
Lieve Marieke,
Wat een moeilijk maar ook moedig besluit. Ik begrijp heel goed dat je hiervoor kiest, hoe dubbel het ook voelt. Ik hoop dat je onwijs kunt gaan genieten komende tijd en niet meer zo vaak naar het ziekenhuis moet. Dat gun ik je zo!
Lieve groet,
Michelle
Goh, Marieke wat een heftige, maar oh zo begrijpelijke blog. Ik wens je nog heel veel mooie momenten, met zo min mogelijk pijn,
veel liefs Ivich
Ha Marieke,
Wat een ongelofelijke bewondering heb ik toch voor jou. Als we samen in ons kernteam lekker met problemen stoeien om de de beste oplossingen te bedenken; dan merk ik eigenlijk zou ontzettend weinig van jouw andere kant van het leven. Grote klasse! Diepe buiging. Maar neem nu je tijd en alle energie om weer lekker op te knappen om te genieten van jouw wensen en plannen.
Tot binnenkort.
Kus, Peter
Ik had het je liever morgen persoonlijk willen vertellen bij onze eerste kennismaking, maar helaas, de borrel bij BNN gaat om begrijpelijke redenen niet door.
Daarom zeg ik het hier: ik vind het een onzettend moedige en dappere beslissing die je hebt genomen. Veel respect daarvoor. Hou je taai.
Je mede-OML-er Ro
Wij vinden je een bikkel"! Hou vol en die je ding. Respect van ons allemaal.
Gerrit, Marrie, Joost, Debby, Gijs en Bessie
Ik bedoel te zeggen: doe je ding, sorry foutje!!
I love you!!
Een reactie posten