Als vanouds?

26 juni 2009
Ik ben alweer een week thuis. Na me de eerste 3 dagen redelijk naar te hebben gevoeld van de chemo, ben ik weer aardig uit het dal geklommen. Gek genoeg voel ik me zoals ik me voelde voor ik het ziekenhuis in ging. Je zou niet denken dat ik ziek ben. Ben misschien nog wel sneller moe, maar ben weer mobiel en heb meer energie. Ik kom veel buiten. Doe weer boodschappen. Heb gefietst. En ik ben zelfs met de auto op pad geweest. Als ik wil kan ik de hele dag bezig zijn met m'n dingetjes doen. Net als vanouds op de dagen dat ik vrij was. Soms vergeet ik dat ik ernstig ziek ben, maar dan ineens komt het besef er weer. Natuurlijk word ik daar niet vrolijk van. M'n hele leven is ineens 'onvoorspelbaar' geworden. Het staat in het teken van ziekte en zorg, van leven bij de dag, van onzekerheid. Iedere ochtend als Lukas weggaat naar z'n werk en ik nog in bed blijf liggen word ik geconfronteerd met mijn 'nieuwe' andere leven. Voor 19 mei fietsten we 's morgens altijd samen naar het station. Dat is voorlopig niet meer het geval. Dan vraag ik me ook af wanneer ik weer zou kunnen werken. En dan kom ik als vanzelf met mijn gedachten op de operatie die na de eerste serie van 3 chemo's zal gaan volgen. Wat gaat de operatie opleveren? Kunnen ze alle kanker verwijderen? Maar vooral wat kan ik nog wel na de operatie en wat niet? Dat wil zeggen, wat voor kwaliteit van leven heb je? Welke impact heeft de operatie op mijn leven? Op geen enkele vraag kan ik nu een antwoord bedenken. Dat frustreert. Maar dan besef ik me ook weer dat het gaat om vandaag. Dat deze ziekte nu eenmaal met zich meebrengt (en zeker in het begin) dat je niet al te ver vooruit kunt denken. Dat je meer dan ooit bij de dag moet leven. En dat iedere dag die goed is mooi meegenomen is. Vandaag had ik in ieder geval zo'n goede dag. Ik ben op pad geweest. Koffie gaan drinken met de Annette (de moeder van mijn nichtjes). Gekletst over van alles en nog wat en niet niet alleen over mijn ziek zijn. Genoten van het mooie weer. Nog op schoenenjacht geweest met mijn moeder. Samen met Lukas buiten in de tuin gegeten. Gewoon. Bijna een vrijdag als vanouds.

4 reacties:

Anoniem zei

Lieve Marieke,

Goed om te lezen dat je een goede dag hebt en lekker van de zon en de mensen om je heen hebt kunnen genieten.

Ik blijf je blog volgen en ga ervan uit dat je door de goede dagen de kracht houdt die je de eerste maand getoond hebt!

Keep on fighting!

Liefs, Roeland

Anoniem zei

Lieve Marieke
Met bewondering lees ik iedere keer weer je verhalen.
Wat schrijf je goed en wat inspirerend om te lezen hoe je met alle veranderingen om gaat. Ik blijf je verhalen volgen en denk vaak aan je!
Liefs Sanne (Suzanne)

Anoniem zei

Lieve Marieke, we zijn net terug uit Italie en hebben allemaal veel aan jou en Lukas gedacht.Er zijn veel kerken in Italie en in alle kerken waar we waren, hebben we een kaarsje voor je opgestoken. De devotie hangt zo zwaar in al die kerken dat het wel mòet helpen. Ik herken zoveel van je gevoelens betr. je ziekte.Ook het even vergeten waarna het dubbel aankomt als je er weer aan denkt. dat even vergeten is toch heel goed. je eigen innerlijke energie is het allerbelangrijkste. Heel fijn te lezen dat je al weer beter voelt en afleiding is natuurlijk heel goed . ik zou je nog veel meer willen zeggen maar het klinkt zo gauw betweterig en daar heb je niets aan.Ik vind dat je er heel goed mee om gaat en heb bewondering voor je. Denk veel aan jullie en wens jou en Lukas voortdurend alle kracht. Liefs Leunie

Carsten zei

Lieve Marieke,
Goed om te lezen dat de behandeling inmiddels is gestart en dat je daar goed doorheen gekomen bent. Je blog geeft echt een goed beeld van wat je meemaakt en daarbij denkt, voelt e.d. Fantastisch vind ik het om te lezen hoe je "fightingmood" is !
Ik lees je blog met veel plezier, hoewel de aanleiding natuurlijk niet leuk is.
In gedachten ben ik nog steeds vaak bij je, keep on fighting en dan kunnen we dat beloofde kopje koffie snel gaan drinken
(ik trakteer :-) ).

Liefs,
Carsten

Een reactie posten