Dat wordt eindelijk lekker slapen

10 juli 2009

Vandaag is volgens plan het drain verwijderd. Gisteren had de oncoloog al gebeld dat het verwijderen van het drain door kon gaan omdat m'n bloedplaatjes voldoende gestegen waren voor de ingreep. Eindelijk! Het drain zat er alweer een maand! Dat zal vannacht lekker slapen worden!

Voor de kuur die maandag gepland staat is het belangrijk dat m'n bloedplaatjes nog even doorstijgen. Maar de oncoloog verwacht dat die bloedplaatjes zich voldoende herstellen voor maandag.

Gisteren niet een hele beste dag gehad. Fysiek voelde ik me wel prima. Maar emotioneel was het allemaal wat minder. Op de een of andere manier werd ik gisteren weer meer dan anders geconfronteerd met mijn ziekte, de gevolgen en de beperkingen. Allerlei vragen en overpeinzingen spoken dan weer door mijn hoofd zoals 'welke impact heeft de operatie op de rest van mijn leven?', 'kon die kanker niet bij de buurvrouw aankloppen?', 'ik wil helemaal geen stoma, want wat is dat nou voor een leven' (die stoma is helemaal niet zeker), 'mijn leven is een grote puinhoop geworden, het zal nooit meer normaal zijn', 'tot wanneer heb ik en moet ik mijn begrafenis regelen?'. Tja, geen leuke vragen of overpeinzingen natuurlijk, maar wel realistisch en logisch. Ik weet wel dat ik die gedachten niet uit de weg zal gaan. Ze zijn misschien niet leuk, maar ik ga deze gevoelens niet opkroppen. Het is zoeken naar een middenweg, een balans tussen accepteren en strijden. Ik wil best accepteren dat ik kanker heb, maar ik zal nooit accepteren dat ik deze vijand mijn lichaam laat verwoesten. Je accepteert in oorlogstijden toch ook niet de vijand op jouw grondgebied? En wat mij betreft is het nu oorlog. Met je verstand weet je prima hoe je die moet aanpakken en wat je daarvoor nodig hebt. Maar je hebt ook je emoties. Dat is schipperen. Het zal dus wel de ene dag beter gaan dan de andere dag. Vandaag is de dag in ieder geval goed begonnen!