Een spannende week

27 december 2009

Afgelopen week was het spannend of ik Kerst wel zou kunnen vieren zoals we ons hadden voorgenomen. De bijwerkingen van de kuur liepen namelijk wat anders dan we hadden gedacht. Voelde ik me vorige week zondag nog goed en heb ik zelfs samen met Lukas een sneeuwpop gemaakt in de verse kuitlengte sneeuw. Maandag was daarentegen een rotdag. Toen de koude rillingen door m'n lijf gingen had ik al een donkerbruin vermoeden dat het wel eens een ziekenhuisdagje kon worden.... En ja hoor, niet veel later steeg het kwik naar 38.9 en belde ik dus maar met het ziekenhuis. Omdat ik geen milt meer heb is het extra opletten. Het leek de dokter verstandiger om naar het ziekenhuis te komen. Ik vertelde haar dat dat nogal moeilijk ging aangezien wij ingesneeuwd waren en auto's nauwelijks nog de straat uitkwamen en dat ik bovendien de gehele tijd sterren zag (en dan heb ik het niet over ijssterren). "Nou" zei ze, "dat is toch geen probleem? Dan sturen we gewoon een ambulance". Ik was nogal verbijsterd, maar antwoordde "Eh ja, natuurlijk", alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Als die maar niet met sirene kwam was het enige wat ik dacht. Dat leek me wat overdreven. En bovendien had ik geen zin in de goed bedoelde nieuwsgierigheid van de straat. Een uur later stond de ambulance voor de deur. Toen ik naar buiten keek zag ik al dat gordijnen her en der opzij werden geschoven. Gelukkig was Tanja ook gekomen om met mij mee te gaan. Lukas moest namelijk nog vanuit Amsterdam komen. Het aanbod om met de brancard vanuit huis te worden gehaald sloeg ik af. M'n huis was net schoon, dus ik had geen zin in al die sneeuw binnen. Omdat ik sinds mijn vorige opname een resistente bacterie bij me heb ('beestjes' voor doktoren) moesten er nog wat voorzorgsmaatregelen worden genomen door het ambulancepersoneel voordat ik in de ambulance mee zou kunnen gaan. Niet veel later nadat ik glorieus onder toeziend oog van de buurt naar de ambulance was gelopen liet ik me zakken op de brancard en me de auto inschuiven. De gehele buurt was inmiddels ook uitgelopen en toen we wegreden werd ik ook nog eens uitgezwaaid ook. Met vakantie doen ze dat nou nooit. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik opgesloten in een soort bunker (je zou maar eens anderen besmetten met de bacterie). Na de bekende bloedprikkerij, longfoto, longluisteren en infuus aanleggen begon het inmiddels ook bekende wachten. Uiteindelijk bleek alles toch in orde (passend bij de chemokuur) en mocht ik naar huis. En daar zaten we dan in het ziekenhuis. Zonder auto. Geen taxi die meer wilde uitrijden.... Dus maar gebruik gemaakt van het taxibedrijf Wim & Tanja waar we 's avonds maar meteen aan tafel aanschoven.

Dinsdag voelde ik me nog steeds wel wat duizelig en vreemd in m'n hoofd, maar geen koorts of enige verhoging. Opvallend was alleen dat de wond zo breed was geworden en dat zinde mij niet. Dus maar het ziekenhuis gebeld en voor donderdag een afspraak gemaakt om het verder door de chirurg te laten bekijken.

Maar woensdag begon het weer. Wederom koude rillingen en daarna een koortspiek. Weer het ziekenhuis gebeld. Afgesproken om met antibiotica te beginnen waarbij ook al werd aangegeven dat als ik dan 's avonds weer koorts zou krijgen ik meteen naar het ziekenhuis moest en dat er dan ook geen discussie meer zou zijn over wel of niet komen. En ja hoor..... de koorts kwam 's avonds weer. Omdat ik de film wilde afkijken en omdat ik stiekem hoopte dat de koorts wel weer zou zakken belde ik tegen elf uur 's avonds het ziekenhuis. Voordat de dokter terugbelde was het alleen al tegen 1 uur 's nachts.... Nadat hij na het aanhoren van mijn verhaal nog even overlegd had met zijn achterwacht of ik echt nog moest komen kreeg ik het bericht dat ik me moest melden op de eerste hulp en moest blijven. Ze hadden al een kamer voor me... Dus om half twee stonden we weer op de eerste hulp. Wederom de bekende activiteiten waarna ik naar mijn kamer gereden werd. Het was inmiddels half vier. Om vier uur kon ik eindelijk gaan slapen.

Donderdag stond in het teken van wachten. Omdat mijn bloedwaarden geen heel afwijkend beeld gaf vond de oncoloog het wel verantwoord om me naar huis te laten gaan maar hij wilde dat de chirurg een uitspraak zou doen over mijn buik aangezien ik daar meer last van had en mijn malaise mogelijk daarmee te maken zou kunnen hebben. Tegen drie uur verscheen eindelijk de chirurg waarmee ik eigenlijk in de ochtend een afspraak zou hebben. Maar omdat ik 'beestjes' heb zou ik niet naar de poli mogen.... Is nieuw voor mij, maar goed. De chirurg vond de wond er prima uitzien (dat vond ik ook al) maar wilde wel een scan maken. Vooral omdat wij ongerust waren en om vochtopeenhopingen uit te sluiten. We konden vrij snel terecht voor de scan. De scan liet gelukkig niets bijzonders zien. En dus kon ik weer naar huis!

En zo was het weer een enerverend weekje. Maar ondanks dat hebben we afgelopen vrijdag en zaterdag gewoon Kerst gevierd zoals we dat al hadden afgesproken!