Sushi en Stijn

9 december 2009

Enige tijd geleden werd ik gebeld door Janine of ik soms vrijdag 4 december wat te doen had. 'Overdag?' 'Nee, 's avonds'. 'Nee, niets te doen. Hoezo?'. Nou het leek haar leuk om met de meiden (Eugenie, Marit, Enid, Judith, Suus, Pauline, Wil en zij zelf) nog wat leuks te doen voor mijn volgende chemokuur. 'En Lise?'. Nee, die bleef in Londen. In de dagen ervoor probeerde iedereen angstvallig z'n mond te houden. Maar ik zei rustig enthousiast 'tot vrijdag' na afloop van telefoongesprekken. 'Dus je weet het?!' was vervolgens het standaard antwoord. 'Eh ja, jullie komen toch bij mij? Ik moet in ieder geval 9 stoelen hebben...., maar verder weet ik niets hoor!'. Afgelopen vrijdag was het dan zover. Ik had Lukas de deur uit gewerkt. Dit leek me typisch een vrouwenavond te worden waar mannen niet welkom zouden zijn. Even was hij teleurgesteld. Ja, wat wil je als je de kans zou hebben om 9 vrouwen voor jezelf te hebben. Maar hoewel dat even aanlokkelijk leek, kwam hij snel tot de conclusie dat het gekakel hem toch wat teveel zou worden... Om 19.00 uur kwam iedereen binnen druppelen. Gezellig om iedereen weer te zien! Al gauw was het inderdaad het vertrouwde gekakel. Niet veel later overhandigde Wil me een pakje. Een karton met plaatjes van verleidelijk uitziende sushi met een paar stokjes erop bevestigd. Vanavond zou een sushi avond worden.... maar dan niet halen, maar zelf maken! Nu moest ik dus zelf de bij onze afhaal favoriete nummer 54 en 23 maken!!! Janine had de hele middag in de keuken gestaan om de bekende Japanse plakrijst te maken. Al gauw was de tafel gedekt en zat iedereen in opperste concentratie zalm, tonijn, komkommer of avocado te snijden. Voor zover ging het goed. Maar nu nog de Japanse sushi rollen. Aan de hand van de bijgeleverde gebruiksaanwijzing lukte het ons warempel om, als volleerde Japanse sushi rollers, mooie en lekkere creaties te maken! Terwijl we inmiddels uitgehongerd aanvielen op onze creaties raakten we niet uitgekletst en vertelde ik hen dat ik naar de film 'Komt een vrouw bij de dokter' zou gaan. De meningen verschilden nogal over of je de film nu moest zien (omdat het tenslotte een verfilming is van een boek en als je het boek gelezen hebt het misschien zou kunnen tegenvallen) en of Stijn (de overspelige echtgenoot) nu wel of niet een klootzak was tot wat jij zou doen in die situatie.

Afgelopen maandag was het zover. Met mijn moeder en Annette begaven wij ons met wc-rol onder de arm naar de bioscoop. Bijna alleen maar vrouwen. Ook met dozen tissues en pakken zakdoeken. Iedereen was berekend op een jankfilm. Ik wilde de film in ieder geval graag zien. Vooral omdat ik benieuwd was naar de verfilming van het boek maar ook omdat ik de verhaallijn heel boeiend en intrigerend vind. Van te voren kreeg ik allerlei waarschuwingen naar mijn hoofd geslingerd van 'zou je dat nou wel doen?', 'het is zo confronterend' tot 'neem wel een doos tissues mee, want je moet echt huilen hoor'. Ja, ik wilde dit echt doen en ja, het was heel confronterend en ja, ik heb gehuild. Het was zo herkenbaar! Zelfs in de teksten die door Carmen (gespeeld door Carice van Houten) werden uitgekraamd herkende ik mezelf. Maar ook het machteloze van Stijn, voor velen die lul die vreemdging en aan het feesten was terwijl zijn vrouw ongeneeslijk ziek was, is zo herkenbaar en begrijpelijk. Velen vinden het niet integer wat Stijn doet, maar ik kan het heel goed begrijpen. Stel je voor dat jij die partner bent? Hoe machteloos en radeloos voel je je dan? Waar kun je je ei kwijt? Hoe kun je je ontladen? Waar haal je de energie en kracht vandaan als de vrouw van wie je houdt op sterven na dood is? Als je leven alleen nog maar om haar draait en je alleen nog maar kan geven? Van wie krijg jij dan liefde? Gelukkig is mijn Lukas geen Stijn maar ik begrijp het heel goed en ga graag de discussie aan met iedereen die Stijn een onethische zak vindt onder het genot van een zelfgemaakte sushi rol;-)!