Camping Oudenrijn

17 januari 2009

Het is alweer even geleden. Niet dat ik het heel druk had, maar gewoon omdat m'n hoofd er niet naar stond. Deze laatste kuur heeft wederom een grote tik uitgedeeld. Het lijkt wel of iedere chemo een stukje meer van mijn functionerende gezonde lichaam afbreekt. De laatste tijd moet ik me de trap op slepen en kost iedere lichamelijke inspanning meer moeite. Eraan toegeven probeer ik niet te doen. Mijn idee is namelijk dat als ik daar eenmaal aan begin ik er niet uitkom. Dus ik blijf gewoon vanalles ondernemen.

Zo ben ik ook weer eens een kijkje gaan nemen op kantoor. Dit als voorbereiding op mijn start in februari. Dan kan ik namelijk in februari ook echt met werken beginnen en dit soort bezoekjes benutten om bij te kletsen. Goed om iedereen weer te zien. Heb helaas niet iedereen gesproken maar dat komt weer een andere keer. Heb meteen ook maar mijn maibox bekeken. Het aantal mailtjes viel mee. Dus die heb ik allemaal gewist. Kan ik mooi met een schone box beginnen. Is ook wel eens prettig in plaats van tegen die rode berichtjes aan te hikken, niet wetende waar je moet beginnen. Laat het werk maar komen!

Woensdagavond werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kreeg weer koorts. Had de laatste dagen al last van een schommelende temperatuur. Maar vanwege de hoogte leek het me dan nu toch maar het moment om het ziekenhuis te bellen. Gelukkig kon ik de afspraak maken om met antibiotica te beginnen en als het erger werd naar het ziekenhuis te komen. Dat scheelde me in ieder geval een nacht op de eerste hulp... Helaas werd het erger. Dus de volgende ochtend meldde ik me met ongeveer 40 graden koorts bij de eerste hulp. Zelfde kamer, zelfde piepende en pompende apparaten. Zelfde gezanik met infuus aanleggen. Je weet niet half hoe ik dit verafschuw. Tegen half twaalf kwam het bericht. Ik moest opgenomen worden. Alleen.... er was geen plaats voor mij ('ik heb beestjes en moet alleen liggen want ik zou maar eens een patient gaan knuffelen en die zou dan wellicht heel misschien ook die bacterie krijgen...'). Dus ik zou met de ambulance naar het Oudenrijn ziekenhuis worden vervoerd (als je op het dak van dat ziekenhuis gaat staan kan je ons huis zien). Wat we ook als argument aanvoerden om in Nieuwegein te blijven, niets hielp. Twee uur later lag ik op een grauw tochtend kamertje dat al jaren geen grondige schoonmaakbeurt dan wel opknapbeurt had gehad. Om me heen de heksachtige stemmen ('zuster, zuster, zuster, help me, help me') van hoogbejaarde niet meer voor zichzelf zorgende en denkende mensjes. Kortom, een afdeling waar je zeker van opknapt! In plaats van meneer Zomerdijk nu een meneer Langerak. Zo dement als een deur. Terwijl je net met een open wond ligt denkt hij rustig even op je kamer langs te komen met z'n krantje onder de arm. Dit was namelijk zeker weten zijn kamer.... Ik begon me af te vragen of ik misschien 's avonds de deur moest barricaderen. Straks zou hij mijn kamer 's nachts binnen komen en dan in mijn bed erbij kruipen. Gelukkig bleef zijn bezoek uit. Hij had namelijk besloten om die nacht maar eens een bezoek aan het mortuarium te brengen. De volgende dag kwam hij overigens als vanouds weer de kamer binnen stiefelen. Ik mocht mijn kamer niet af (je weet wel, beestjes, ik zou maar eens patienten gaan knuffelen). En omdat er geen toilet of douche was op mijn kamer, werd mijn ziekenhuisbezoek een kampeervakantie. Ik had natuurlijk ook al een tijdje geen vakantie gehad, sterker nog ik was er best aan toe. Met wc rol onder mijn arm, infuuspaal in de andere hand, ging ik dus als een echter happy camper blij op weg naar mijn rijdende po stoel. De rest laat ik aan jullie verbeelding over. Verder konden we op deze camping gebruik maken van paytv. Ik dacht dus dat ik dan ook heel andere zenders dan thuis kon kijken, maar helaas, blijkbaar was ik niet op een 5-sterren camping terechtgekomen. Nou ja, ik had in ieder geval televisie. En zo zaten Lukas en ik vrijdag romantisch televisie te kijken met het geluid op 10 door een koptelefoon. Het beloofde een super kampeervakantie te worden. Zaterdagochtend maakte de arts een wreed einde aan mijn kampeervakantie. En dat terwijl ik het net leuk begon te vinden ;-). En zo pakte ik 's middags weer m'n spulletjes in en nam ik met een knuffel afscheid van de hoogbejaarde oudjes.