Een dompteur en illusionist tegelijkertijd

8 januari 2010

Het nieuwe jaar is weer begonnen. Met een lichte kater na ons spetterend Oud & Nieuw feestje dat tot in de vroege uurtjes duurde en met een nieuwe coupe. Helaas moest ik weer afscheid nemen van mijn nieuwe haartjes. Ik werd zo vies van mijn eigen uitvallende haren dat de tondeuse er maar weer over moest. En dus ben ik weer Sinead O'Connor, Piet Piraat of Kabouter Plop. Zelf vind ik overigens dat mijn hoofd meer weg heeft van een gevlekte koe. Over koeien gesproken.... afgelopen weekend waren Lukas en ik met Eugenie, Enno en de kinderen naar het circus. Niet dat het circus op mijn bucket list stond, maar Eugenie en ik hadden gratis kaarten weten te ronselen. En je raadt het al, er was een dompteur die koeien kunstjes liet uitvoeren. Ongelooflijk dat iemand dat voor elkaar kan krijgen met koeien. Een koe is blijkbaar zo dom nog niet. Natuurlijk kwam de ethiek bij mij weer even naar boven. Of het niet zielig is dat je beesten kunstjes laat uitvoeren. En hoe leren ze die beesten dat dan. Met een zweep, met stokslagen of gewoon met koeiensnoepjes en lieve woordjes? Ik hield het maar op het laatste zodat ik nog in alle rust de rest van de voorstelling kon beleven. Nou ja rust, er was ook nog een illusionist. Die zorgde meer voor onrust en frustraties. Zijn lieftallige assistentes verdwenen af en aan in een kist, werden doorgezaagd, doorgestoken met een zwaard en in de fik gezet en tadatada daar kwamen ze weer tevoorschijn. Ik zorgde ervoor niet te knipperen met mijn ogen en mijn aandacht niet op de betreffende assistente of illusionist te richten maar op iets anders om zo te ontdekken hoe de trucs in elkaar zaten. Maar niets hielp. En na zijn laatste buiging liet de illusionist mij achter in opperste frustratie...

Maandag weer mijn gifshot gehaald. Nog maar 1 te gaan. De beroerdheid valt me niet tegen. Voel me natuurlijk niet optimaal maar het lijkt iets minder hevig dan de vorige keer. Het is juist tijdens deze chemokuur dagen dat ik me weer realiseer in wat voor een nachtmerrie ik ben beland. Dat het lijkt alsof het gisteren was dat ik hoorde dat ik kanker heb. Terwijl ik alweer 7 maanden verder ben en ik bijna klaar ben met mijn chemokuren. Het nieuws over de dood van Sander Simons draagt daar ook nog eens aan bij dat je er meer over nadenkt dan anders. Weer iemand aan kanker overleden. Weer iemand die nog een lang leven had kunnen hebben als die niet door die K ziekte was getroffen. Hoe lang zal ik hebben? Komt het terug? Wat is nou 5 jaar? Of zou ik toch veel langer hebben? Vragen die op dit soort momenten steeds naar boven komen. Nu er een einde komt aan mijn chemokuren denk ik ook steeds vaker aan het gat waar ik in kom te vallen na de behandeling. Ik heb geen kanker meer maar ik heb wel een vorm van kanker die bekend staat om terug te komen. Wat ben ik dan? Een kankerpatient? Mijn leven gaat dan wel verder en ik heb nu geen kanker, maar wat is dat dan voor een leven met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd? Was ik maar een dompteur en illusionist tegelijkertijd. Als dompteur zou ik mijn lichaam kunstjes laten vertonen en als illusionist zou ik mijn kanker op miraculeuze wijze laten verdwijnen.