Beter goed 'gepruikt' dan slecht gemutst

4 februari 2010

Binnenkort ga ik een paar dagen met mijn lief naar London om onze vrienden Liselore en Oskar met een bezoekje te vereren. Maar ook om een blik te werpen op de Tower Bridge, de wacht bij Buckingham Palace te zien wisselen, om London vanaf grote hoogte in de London Eye te bewonderen en niet te vergeten om eens lekker te shoppen (alhoewel ik niet de indruk heb dat Lukas daarop zit te wachten). Het vergt een hele voorbereiding. Niet alleen moet er gezorgd worden voor al het verbandmateriaal dat mee moet voor mijn personal nurse Luke. Maar er moet ook vanalles geregeld worden voor de invoer van injecties. Die mogen van de apotheek niet mee in het ruim en de douane zit er niet om te springen dat ze meegaan in mijn handbaggage. Inmiddels heb ik er al verschillende telefoontjes aan gewijd met als uitkomst dat ik ze gewoon meeneem in mijn handbaggage en me dan wel laat verrassen aan de douane. En ik de douaneambtenaar dan verras met mijn verklaringen. Ik ga er vanuit dat ik aan het langste eind trek en ik glorieus mijn entree maak in Londen. Ineens kwam ik tot de ontdekking dat mijn paspoort zou verlopen en dat ik mogelijk nog met enige haast een nieuw paspoort zou moeten aanvragen. Enig idee wat dat betekent? Juist een nieuwe foto. Volgens de nieuwe normen. Niks geen stralende lach of lachende ogen, wat mij met mijn huidige look nog enigszins aantrekkelijk zou maken. En dan ook nog een hoofddoek. En er dan vijf jaar lang nog tegenaan kijken... Of die enige lekkere douanebeamte die 'm nog eens goed gaat bekijken omdat 'ie een volgende keer ontdekt dat ik wel haar heb en wel heel aantrekkelijk maar op de foto een lelijk kaal eendje.... Nee, dat zou mij niet gebeuren. Dit stemde mij niet gelukkig. Bovendien begon ik de laatste tijd al genoeg te krijgen van mijn zieke uiterlijk. Al die tijd had ik in een 'ziek zijn' cocon geleefd en me er niet heel erg aan gestoord. Maar nu ik weer een werkende vrouw ga worden begin ik me nog steeds meer te beseffen hoe fijn het is om er verzorgd bij te lopen. En hoe leuk zou het zijn om gewoon weer haar te hebben en anoniem langs de Thames te flaneren. Dus toog ik me naar een pruikenzaak. Net een kapsalon alleen dan omringd met alle mogelijke modellen pruiken op een standaard. Normaal gesproken word je in een winkel gevraagd 'wat kan ik voor u doen?' maar dit bezoek was op afspraak en mijn doel was duidelijk: ik kom hier voor een pruik want ik ben kaal en dat wil ik niet meer. Na een hartelijke ontvangst begon het passen. Ik had Annet, zelf kapster, als getuige-deskundige meegenomen om zo tot een goede keuze te kunnen komen. Omdat ik lang haar had voordat mijn haren de eerste keer uitvielen, begon ik met pruiken met lang haar. De eerste was een 'Sylvie', gemaakt van echte Europese haren. De topper onder de pruiken. En wat ik uit de Prive begreep volgens Sylvie een geweldige pruik waarbij niemand het verschil opmerkt. Haar zoontje weet zelfs nog niet eens dat ze kanker heeft en dat ze eigenlijk gewoon kaal is. Je begrijpt dat ik die pruik natuurlijk ook wilde proberen. Maar ondanks dat 'ie goddelijk zat vond ik het verder niets. Op naar de 'Tatjana' en de 'Bruni'. Leuk om mezelf eens met blond haar of mooie donker weelderig golvend haar te zien, maar het lange haar was het niet meer. Voor de gein nog een 'Beppie' watergolf kapsel gepast evenals 'een mooi rood is niet lelijk' pruik. Nee, het was duidelijk dat het een kort page kapsel zou worden. Inmiddels vele pruiken verder kwam ik steeds weer op een model uit die het beste bij me paste. Gek, hoe een pruik zo'n wereld van verschil kan maken. Voornamelijk in wat het met je doet. Zodra ik 'mijn' pruik opdeed begon ik te lachen en voelde ik me een stuk beter. Dit werd 'm dus.

Gisteren opnieuw naar de pruikenzaak om mijn nieuwe look te gaan halen. Hij moest namelijk nog op maat gemaakt en bijgesneden worden. Een uur later, na geoefend te hebben met pruik opzetten en afzetten, liep ik met haar de deur uit. Ongelooflijk dat dit allemaal kan. Niemand die naar me staart. Geen gesmoes meer van 'oh zielig, die heeft kanker'. Het eerste wat ik ging doen om het te vieren was naar de lunchtent gaan waar mensen graag kijken en bekeken worden. Wat een verademing. Niemand had ook maar iets door. Misschien toch een kern van waarheid in het Sylvie verhaal? Nee, een pruik verhult maar kan nooit de waarheid wegnemen. Onder die pruik gaat iemand schuil die kanker heeft. Dat verdwijnt niet. Maar het helpt je wel. Het helpt mij in ieder geval om me weer mens te voelen, om me weer een anoniem onderdeel te laten zijn van het leven, zonder het stempel 'ach, zij heeft kanker; je zal het maar hebben'. Nee, beter goed 'gepruikt' dan slecht gemutst.