8 maart 2010
Zoals zoveel stellen waarvan een van de twee kanker heeft gehad, zijn ook wij op zoek naar een nieuw doel in ons leven. Gek genoeg hadden we alle twee voor 19 mei hetzelfde doel voor ogen, namelijk huisje, boompje, beestje. Daar hadden we (on)bewust naar toe gewerkt. Een huis met tuin in een nette buurt gekocht, bedacht in welke kamer onze toekomstige kinderen zouden slapen, de auto was op de groei gekocht, Blijkbaar is het stichten van een gezin een oerdrift van de mens. Dat blijkt ook wel als er eenmaal een eerste is geboren. Het hele leven draait om dat wonder. Om de eerste boer die het laat, de hoeveelheid flesjes of borstvoeding die het krijgt, welk huiltje het heeft en welke ervaringen andere moeders hebben. Waar je ook bent, op feestjes, gewoon even lunchen met vriendinnen, op je werk of bij de huisarts. Overal zijn er moeders met kinderwagens en overal is het gespreksonderwerp (hoe kan het anders) babies. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van babies en van kinderen. Wij hadden dolgraag een eigen product op de wereld gezet met mijn looks, de lengte van Lukas en een karakter wat een mengsel is van een dromertje en een strebertje. Maar als je geen kinderen meer op de wereld kunt zetten terwijl je dat wel graag gewild had en je nog nooit uberhaupt de kans hebt gekregen om er een op de wereld te zetten, dan wordt het lastig om enthousiast mee te praten terwijl het van binnen pijn doet. Op zulke momenten realiseer ik me des te meer dat we op zoek moeten naar een nieuw doel in ons leven. Maar wat is dat dan? Want wat vervangt dan eigenlijk die oerdrift? Adoptie of pleegzorg zijn we (nog) niet aan toe. We hebben al twee katten. Een hond is (hoe graag ik ook een chocoladebruine labrador zou willen) toch niet handig. En andere huisdieren komen niet in aanmerking. Wat moet je tenslotte met een goudvis? En een aap in huis lijkt me wat onhandig alhoewel die wel het meest op een mens lijkt. Reizen? Ja, natuurlijk. Dat is iets wat we samen graag doen. Het is iets wat we samen kunnen voorbereiden en plannen. We zijn samen op pad om van al het moois in de wereld te kunnen genieten. Je kunt ieder jaar een nieuw reisdoel voor ogen hebben. Zoals ook dit jaar. Namelijk naar Amerika gaan. Maar ja, voorlopig kunnen we nog niet weg omdat de wond open is. En wanneer die dicht is weten we niet. Dus ons echt bezighouden met deze vakantie doen we nog niet echt, behalve in grote lijnen onze route uitzetten. Nee, het is niet makkelijk om een gezamenlijk doel te verzinnen. Zeker niet een doel die op de lange termijn ook houdbaar is. Misschien moeten we ons ook niet op de lange termijn richten en juist alleen maar in maanden of kwartalen denken. Want ja, je weet maar nooit met mij. Suggesties zijn van harte welkom. Wij denken nog even verder.
1 reacties:
Nou Marieke ik moest bij het lezen van je wederom boeiend eerlijke relaas denken aan een interview met een vrouw die nooit een man had gehad en dus ook geen kinderen had. Ze voelde zich daardoor erg nutteloos als vrouw en ging reizen. In India waar alle vrouwen haar eerst vroegen hoeveel kinderen ze had ontmoette ze een moeder van een groot gezin. Op haar antwoord dat ze geen kinderen had antwoorde deze (wijze) vrouw dat ze dus gezegend was haar leven in ongebondenheid en in vrijheid te leven. Ik weet natuurlijk niet of dit je gaat helpen maar er zijn altijd mensen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden
Veel liefs ik blijf fan van je blog
Een reactie posten