30 juni 2010
Ooit wel eens een truffel gegeten? Zo'n geval dat een kruising lijkt te zijn tussen aan aardappel, een avocado, een noot en een champignon? Die groeien op Italiaanse en Franse gronden bij een eik en die met behulp van speciale speurvarkens - of honden kunnen worden opgespoord? Waar je een godsvermogen voor betaalt? Ik eet ze niet dagelijks en kan me niet herinneren wanneer ik ze voor het laatst heb gegeten, behalve tijdens onze vakantie in Frankrijk. Het is voor ons in ieder geval niet een ingredient die op mijn wekelijkse boodschappenlijst staat. Cahors en omgeving staan bekend om zijn truffels, zomer- en wintertruffels. Wat het verschil is weet ik niet, maar het verschil bestaat. Op markten word je ermee 'doodgegooid'. Het zou me trouwens niets verbazen als dat ook echt zou kunnen, aangezien de truffel best een harde schil heeft. Enfin, zo liepen wij dus op een markt in Montcuq waar ons oog viel op een foldertje 'Chien de truffe; champion de France'. Daar wilden we natuurlijk het fijne van weten. We kwamen in contact met een breed glimlachende man waarvan zijn kunstgebit te breed was voor zijn kaak. Zijn truffel geheimen wilde hij niet prijsgeven maar we waren zeker welkom op zijn truffelboerderij. De volgende dag dus op pad naar de boerderij. Ik weet niet wat ik had verwacht. Maar dit was alles behalve wat ik had verwacht. Een boerderij kon je het niet noemen. Het was meer een schmutzig huis, waarin alles te vies om aan te raken was. Zowel binnen als buiten was het een vieze beestenbende met wel dertig honden, waaronder de champion de France, kakkende ganzen, een fret, vieze duiven en een oude roestende caravan. Temidden van alle rotzooi konden we nog een splinternieuwe BMW onderscheiden. Blijkbaar is de truffelhandel een gouden business..... Al springend om de poep te omzeilen gingen we het huis binnen om truffelolie en truffels te kopen. En dat was vermoedelijk doorslaggevend voor onze truffelboer: we mochten zien hoe de champion de France truffels opspoort! En zo liepen we in ganzenpas naar de trainingsvelden. En ja hoor, hij was nog niet in het trainingsveld of de champion de France vond de eerste truffel al. Al gauw werd het me duidelijk. Het was niets meer dan het toepassen van de Martin Gaus methode op de hond. En ik kon het weten omdat ik me net aan het verdiepen was in die methode om ons voor te bereiden op de komst van Senna (een bruine labrador, vernoemd naar de bekende autocoureur, die inmiddels bij ons is komen wonen). Dus je begrijpt al wat ik met onze Senna ga doen: ik ga van hem de eerste champion de truffe de Pays-Bas maken. Alleen eerst nog even zorgen dat hij zindelijk wordt en luistert.
0 reacties:
Een reactie posten