Hoge hakken en een diadeem

29 juli 2010
Er is alweer bijna een maand voorbij sinds ik mijn laatste bericht dit weblog plaatste. Net als iedere andere Nederlander werd ik volledig in beslag genomen door het voetbal. Ook ik werd naarmate we verder kwamen in het toernooi steeds gekker op onze jongens. Ravi, Wes en niet te vergeten Arjan, voor mij allemaal helden. De teleurstelling was dan ook groot toen we toch net niet groot genoeg bleken te zijn. Ik ken zelfs iemand die zijn oranjeshirt in woede in de kliko gooide... Inmiddels is de Oranjegekte weer bedaard, zijn we een illusie armer en staan we weer met beide benen in de Hollandse kluiten. Althans, ik doe een poging...ik kan het niet laten om nog een laatste blik te werpen op de foto's van het huwelijk van Wes en Yo. Niet om onze jongens nog eens aan een nadere inspectie te onderwerpen, maar vooral om even de laatste trends in mode- en voetbalvrouwenland waar te nemen. Want ja, nu ik weer kort haar heb wil ik graag weten wat in is. Met kleur of juist niet, met wax een 'just out of bed' look of gewoon lekker laten voor wat het is. Dus ik speur alle foto's af om Sylvie te ontwaren. Want ja, zij weet ook wat het is om gedwongen met een kort kapsel rond te lopen. En dan zie ik haar, hand in hand met Ravi. Haar hoofd getooid met een diadeem waarop een wilde creatie van veren is bevestigd. Dat is het natuurlijk! Dat wordt de trend. Een diadeem, juist in kort haar. Vrouwelijk, sierlijk en hip tegelijkertijd. En zo laat ik me een diadeem aansmeren door de schoonheidsspecialiste die me bevestigt dat het echt hip is. Een zwarte, met een strikje en fonkelende steentjes. Van blijdschap doe ik 'm meteen in mijn haar. Geweldig. Ik ben hip! En ik krijg nog complimenten ook. Gesterkt door deze complimenten vond ik ook dat ik de diadeem ook op mijn werk zou kunnen dragen. Een leuke hippe jurk, gehakte schoenen met bandjes, een bijpassende tas en fonkelend diadeem. Zie je het voor je? Denk er nu een chocoladebruine labrador bij. Zo'n Page puppy, van 14 weken oud. Die je met vragende ogen schuin aankijkt. Die razend enthousiast is als je 's morgens naar beneden komt. Die om je heen springt, speels bijt en heen en weer sjeest. En die ik dan ga uitlaten. In de stromende regen. Stuntelend, met paraplu, de riem en loksnoepjes ondertussen op mijn hakjes heen en weer springend om de regenplassen te ontwijken. Niks glitter en glamour. Niets sierlijk en hip. Maar gewoon, het leven van alledag. Al teruglopend, zie ik hoe groot het contrast is. En moet om mezelf lachen. Ja, ik ben weer terug met beide benen op de grond. De diadeem besluit ik voorlopig thuis te laten.

0 reacties:

Een reactie posten