Het is ongelooflijk maar waar: ik lig weer eens in het ziekenhuis. De afgelopen twee weken ben ik op en af aan het tobben met mijn darmen. Had al twee keer een bezoek gebracht aan de Eerste Hulp. En niet op de meest handige tijdstippen... Aan het infuus en m'n darmen net als La Brard met een klysma bewerken ( dan zou je je weer fris en fruitig voelen), nee, het hielp niets. Uiteindelijk vorige week woensdagavond me weer gemeld in hotel Antonius. Wat bleek? Ik had een darmafsluiting. Dat idee had ik bij eerdere onderzoeken al geopperd. Maar niets is natuurlijk vervelender voor een co als de patiënt het beter weet en hem of haar te kakken zet bij het opperhoofd. De scan gaf aan dat de afsluiting toch wel definitief is. Opereren was en is geen optie omdat mogelijk mijn leven dan wel heel kort is. Besloten werd om een zogenaamde centrale lijn aan te brengen. Dus vrijdag geopereerd en zaterdag weer helemaal fris en fruitig aan de voedingslijn. Helaas hield de lijn het niet en moest het opnieuw geprobeerd worden. Geen succes. Dit was overigens met Kerst.... Vervolgens kreeg ik als kerstcadeau ook nog een klaplong erbij ontstaan door het aanprikken voor de lijn. Dus werd de lijn weer uitgesteld. Inmiddels was ik vloeibaar gaan eten. Want om nu de kerstdis aan me voorbij te laten gaan... En dus veranderde ook de strategie. Een voedingssonde! Die lijn was nog tot daaraantoe. Die kon je tenminste niet zien. Maar die sonde... Geen gezicht natuurlijk. Maar gek genoeg wel het beste alternatief voor opereren. Hier kan ik tenminste nog vanalles mee ondernemen en desnoods mee op safari gaan. Met een lijn ben je vanwege infectiegevaar toch veel beperkter in je doen en laten. Een beter alternatief, maar wel weer incasseren en weer de kracht vinden om door te gaan. Ik hou me maar vast aan mijn bucketlist!