Thuis zijn is ook niet alles

22 oktober 2009
Ik ben weer thuis. Vergeleken bij het ziekenhuis een verademing. Maar het valt niet mee. Je denkt dat het herstel sneller gaat als je thuis bent. Maar het gaat tergend langzaam. Of ik ben natuurlijk ongeduldig. Het is fysiek en geestelijk zwaar. Van het ziekenhuis en de verschillende operaties heb ik een flinke optater gekregen waardoor ik zowel geestelijk als fysiek uitgeput ben. Ik dacht dat dat wel beter zou worden als ik eenmaal thuis zou zijn. Maar dat is niet het geval. Eigenlijk komt nu alles eruit. Het gaat dan niet meer over dat ik kanker heb (alhoewel? die hebben ze weten te verwijderen, dus dat is mooi), maar het gaat om alle complicaties. Een buikwond alsof ik zelf hoofdpersoon was in Jaws. Twee stoma's waarvan 1 functioneert. Allerlei kleine wondjes van de verschillende drains. En daar heb ik thuiszorg voor nodig. Twee keer per dag. Als je denkt dat je thuis prive kunt zijn, nee. In het ziekenhuis was ik daar wel aan gewend en laat je je grenzen vallen. Maar thuis is dat wel even slikken. Dat je ook thuis al je grenzen moet laten vallen. Normaal gesproken geef je je niet aan iedereen bloot ;-) Tenminste ik niet.
Als je me vraagt hoe ik me dagen doorkom is dat wisselend. Soms heb ik een goede dag en kan ik wat meer aan. Maar ben veelal somber en lig naar buiten te staren. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat een ommetje te maken. Kaarten en bezoek zijn een welkome afleiding. Ik word er ook emotioneel van, maar het doet me altijd goed. Ongelooflijk ook om na te lezen hoe iedereen met me mee heeft geleefd tijdens de ziekenhuisperiode. Een ontzettende steun!
Ik ben in mijn schrijven vast nu wat somber en misschien hadden jullie allemaal een wat enthousiaster verhaal verwacht maar het is zoals het is. Een ding weet ik wel. Het is tijdelijk. Er komt een dag dat ik me echt beter voel.

8 reacties:

Carsten zei

Lieve Marieke,
Wat goed om weer een berichtje van "eigen hand" te kunnen lezen op je blog. Lukas heeft de blog op een meer dan uitstekende wijze bijgehouden, dus daar lag het niet aan, maar het doet je trouwe lezers goed om weer een stukje van jezelf te kunnen lezen !

Je gevoel en 'state of mind' zijn begrijpelijk en horen er volgens mij bij, hoewel ik me een betere combi kan voorstellen (ongeduldig ... ).
Gelukkig besef je dat het tijdelijk is .... nu is het uitkijken naar de dag waarop je je inderdaad beter gaat voelen.

"Hang in there", we leven met je mee!

Dikke knuffel,
Carsten

Anoniem zei

Hi Marieke,
natuurlijk ben je bij tijd en wijle somber, ik zou bijna zeggen dat dat een goed teken is. Je heb een geweldige opdonder gehad en een bijzonder moeilijke,intensieve en drukke tijd achter de rug in het hospitaal en nu ben je ineens in een rustige omgeving en aan de beterende hand. Je 'geest' moet nu bijtrekken met wat er zoal physiek met je gebeurd is. Hetzelfde als wanneer je bij een ongeluk betrokken bent: pas als alles grotendeels voorbij is komen de zenuwen en angstige gedachten los.
Maar je komt er wel overheen al was alleen al vanwege je moed en net zo belangrijk van wege de steun van je familie en vriendenkring.
Doorzettingsvermogen heb je, nu nog wat geduld!
Con en de rest van de familie in Antipodia.

Anoniem zei

Ha Marieke,

Hartstikke goed dat je weer thuis bent, lekker in je eigen omgeving. Grote klasse! Thuis herstel je toch het snelst.
Fijn om weer je eigen teksten te lezen. Lucas bedankt.

Keep up the positive spirit!
Grt
Peter R

Jacqueline Toebes zei

Hoi Marieke
ik voel me soms een 'indringer' in jouw verhaal, maar internet brengt dat soms met zich mee... ik leef enorm met je mee, ik bewonder je kracht en hoe je dit doet. En daarom zeg ik hier: heeeeel veel sterkte!! en ik duim voor een goed herstel!!
groet van Jacqueline (ik ken Maaike en Jaap)

Anoniem zei

Lieve Marieke,
Wat een lieve Lucas heb jij!
En wat schrijf je alles mooi open en eerlijk op, dat vind ik erg knap.
Ik lees met je mee en hoor je stem erbij.
Ik ben erg trots op hoe je er doorheen slaat. Wees niet te streng voor jezelf, gun jezelf ruimte om te grienen! Het zit in je om het gouden randje om die donkere wolk niet uit het oog te verliezen. Daar kun je op vertrouwen.
Lees je snel weer!
Alle goeds en veel liefs
Joyce

Anoniem zei

Hoi Marieke, heel fijn dat je weer thuis bent meid! Natuurlijk ben je nog niet de oude Marieke; dat weet jij, dat weet Lucas en dat weten wij! ... dat ^%$#@# gevoel gaat weer omslaan naar de Marieke die je bent. Daar ben ik van overtuigd!! Het is niet nix he meid wat je hebt doorstaan! Geniet wel van de kleine positieve stappen voorwaarts ... want al die kleine stapjes vooruit brengen je weer naar wie je bent!! Denk aan jou / jullie!! Liefs en groetjes, Peter (van die nieuwe bank)

Liesbeth zei

Lieve Marieke,

wat fijn om weer een berichtje van jou te kunnen lezen! Ook al omschrijf je het berichtje zelf als een beetje somber, we willen graag weten hoe het echt met je gaat. Ik kan me heel goed voorstellen dat je gehoopt had dat je herstel wat sneller zou gaan thuis en dat het je misschien tegenvalt, maar aan de andere kant ben je nu gelukkig thuis! Dat is toch ook al een heel goed teken. En je zegt het zelf al: er komt een dag dat je je beter gaat voelen. Blijf dat in gedachten houden! Jullie doen het zo goed samen!!!

En Lukas: echt geweldig hoe je de blog hebt bijgehouden, dank daarvoor!!

Take care!

(Léon en) Liesbeth

Anoniem zei

hai Marieke en Lucas,
Gelukkig weer thuis, that's the place to be, de rust maakt dat je alles nog es opnieuw beleefd en dan pas verder kunt gaan.
Een confrontatie maar zo is het.
We konden je geen 'welkomthuiskaart' sturen omdat we geen adres hebben, maar geniet ervan zo goed en kwaad als dat gaat.
Veel bewondering voor jullie beiden, hou vol!!
groetjes Gerrit en Marrie

Een reactie posten