31 maart 2010
Gisteren was het wereldnieuws. Het kan je onmogelijk ontgaan zijn. Alle kranten hadden 't erover. Met foto's en al. En dan heb ik het niet over de moord op de tante van Frans Bauer, de met bier bekogelde dames van Luv, de aanslagen in Moskou of het verschijnen van de zogenaamde 'pineberry' (een kruising tussen een ananas en een aardbei) . Op zich ook allemaal groot nieuws, maar lang niet zo groot nieuws als dit nieuws. En dan hebben we het natuurlijk over het nieuws dat over Sylvie is verschenen. Sinds ik kanker heb hou ik al het nieuws over haar nauwlettend in de gaten. Niet omdat ze mijn grote voorbeeld is. Nee, verre van dat. Maar juist omdat zij ook kanker heeft gehad en het mij intrigeert hoe zij ermee omgaat. Hoe zij van kanker iets moois weet te maken. Hoe zij er geweldig blijft uitzien tijdens haar chemokuren en geen ziek hoofd heeft terwijl ik mijzelf heel anders herinner. Hoe zij een voetbalvrouw, moeder en een idool van Duitse tieners kan zijn. Hoe zij chemokuren kan volgen in Spanje en tegelijkertijd een fotoshoot in Duitsland doet en ook nog jureert in Das Supertalent zonder over te moeten geven of je beroerd te voelen. Ongelooflijk, wat een Superrrr Frau. Je zou bijna denken dat het Superrr is om kanker te hebben en dat het allemaal niets voorstelt. Dus toen ik gisteren de krant las, viel mijn oog onmiddellijk op het grote nieuws: Sylvie toont korte kapsel! Haar pruik heeft ze voorgoed afgezet en ingeruild voor een modieus kittig kapsel. Een beetje wax erin (door haar geliefde voetballer met zorg in haar korte haren gekneed) en voila: klaar voor een dagje winkelen. En ja, in haar geval word je dan gespot door een fotograaf, ben je in no time gespreksonderwerp bij RTL Boulevard en sta je in alle kranten op de voorpagina. Het verruilen van haar pruik voor haar eigen haar is een ware bevrijding, aldus Sylvie. Tja, er zijn maar weinig momenten of belevingen die ik met haar deel. Ieder dealt met deze k-ziekte op zijn of haar manier. Maar ik kan me helemaal voorstellen dat je je pruik op een gegeven moment goed zat bent en je je weer vertoont met je eigen haar. En dat je je dan even ongemakkelijk voelt op straat. Sylvie, het staat je Superrr goed en je ziet er Superrr uit!
2 reacties:
Lieve Mariek,
Misschien voel jij jezelf niet zo'n supervrouw, toch ben je dat. Sylvie heeft wellicht een manier gevonden om zich prettig bij te voelen in haar situatie, met een zeker gevoel van geluk, of is het toch niet zo en zal niemand daar achter komen? Want wat is geluk, tja 1000 mensen en 1000 verschillende geluksgevoelens.
Jij een supervrouw? Jazeker, de wijze waarop je alles doorstaan hebt en mee bent omgegaan is om respect voor te hebben, onze super-star!
Helaas voel je je niet zo omdat je het koppelt met het geluksgevoel wat je nu nog niet hebt.
Wat is geluk, geluk is niet tastbaar en derhalve ook niet vangbaar, het is eigenlijk alleen een woord, een woord van 5 letters wat o zo veel inhoud heeft, bijna ongelooflijk. Het omvat een aangenaam gevoel, soms voel je het als een verlangen uit komt, maar vaker is het een gevoel dat er zo maar is, soms tijdens of na een situatie.
Meestal is het niet voorafgaande aan iets en komt het gewoon, onverwacht en besef je het later.
Geluk kan ook nooit met 100% zekerheid als een voorop gezet doel bereikt worden, je kan wel proberen hier iets aan te doen door een situatie te scheppen waarin of waarna een geluksgevoel kan ontstaan.
In jouw situatie waarin dat gevoel zó belangrijk is en ook zó moeilijk of zelden voelbaar is, zoek je naar de oplossing om iets ´gelukkiger´ te leven met de situatie zoals die nu is, zodat je ondanks alle ballast om je heen toch af en toe, en liefst wat vaker, het geluksgevoel herkent.
Ik denk dat je op de goede weg bent om middels een nieuwe uitdaging, een leuke bezigheid of een nieuwe interesse, je vrijer van je lasten te voelen. Dan sta je ook meer open voor de goede momenten, je voelt je gesterkt en zal het als een aangenaam gevoel, een beetje geluk ervaren. Hoe vaker deze gevoelens er zijn des te meer ervaar je dat als geluk.
Leg die geluks-lat echter niet te hoog, zelfs de meest gelukkige hoogspringster kan er dan niet overheen! Ik weet dat je een ´snelle´meid bent, dit proces gaat wat langzamer, ook zij moet trainen en trainen en volhouden met een enorme doorzetting.
Het gaat bij jou net als bij haar, je zal nl het doel bereiken wat je past, iets waarin je je mèt alle min-puntjes kan vinden, iets waarin je toch kan zeggen 'ik heb er iets goeds van gemaakt en daar ben ik trots op, daar voel ik me fijn bij'.
Liefs M.
Lieve Marieke,
Ik sluit me helemaal aan bij M.
Voor mij ben jij "de Sylvie van de lage landen". In de goede zin des woords uiteraard.
Op en top topvrouw en diep (!) respect voor de wijze waarop je je hier doorheen slaat :-)
Dikke knuffel,
Carsten
Een reactie posten