Als de dood

6 mei 2010

Enkele weken geleden viel mijn oog op een recensie van het toneelstuk 'Als de dood' met Rene Soutendijk. Een toneelstuk over een vrouw met eierstokkanker die uiteindelijk daaraan zal overlijden. Die moest ik natuurlijk zien. Dus boekte ik de kaartjes via een online ticketshop om later tot de ontdekking te komen dat je veel te veel hebt betaald. Maar goed, dat zou mijn bezoek aan het theater niet in de weg moeten staan. Ik was weliswaar nog maar krap een week uit het ziekenhuis en had inmiddels al een Nick & Simon concert en een rommelmarkt met live muziek aan me voorbij moeten laten gaan, ik was deze keer vastbesloten om te gaan. Enkele dagen voor de voorstelling ontving ik nog een brief dat er een actie liep '2 kaarten voor de prijs van 1' en dat ze die mij ook niet wilden onthouden. Kortom, ik mocht nog twee gratis tickets op komen halen. Blijkbaar wilde niemand naar het toneelstuk. Niet zo gek natuurlijk. Want wie wil er nu gaan kijken naar een vrouw die ziek is en ook nog doodgaat. Nee, dan kun je je wel wat leukers bedenken om er een gezellige zaterdagavond van te maken. 'Ik hou van Holland' is dan ineens een veel leuker alternatief. Ik liet me er niet door weerhouden en nodigde mijn moeder en vriendin E ook uit. En zo gingen wij opgewekt naar Amersfoort om Rene te aanschouwen als een kaalgeschoren kankerpatiënt. Een bijzonder toneelstuk waarin een professor in de literatuur wordt neergezet, die niet anders gewend is dan alles vanuit de ratio te beredeneren (en daardoor geen gevoel voor wat dan ook meer kent). Totdat ze hoort dat ze kanker heeft en doodgaat en merkt dat ze bang is, bang voor de dood... He mooie eraan is dat er een parallel wordt getrokken met de medische wetenschap en de wijze waarop ze behandeld wordt door haar artsen. Niet als mens, maar als voorwerp van de medische wetenschap... eigenlijk zoals zij zelf ook was geworden. Veel herkenning vond ik in het stuk, maar niet echt confronterend. Herkenning van hoe het gaat in een ziekenhuis en hoe je benaderd wordt door artsen en verpleging, maar ook herkenning hoe je omgaat met het thema 'dood'. Was 'doodgaan' nooit een issue voor mij, sinds het laatste jaar ben ik er veel mee bezig (geweest). Niet alleen in praktische zin (mijn testament regelen, de keuze maken of je begraven of gecremeerd wilt worden, koffie en cake erbij of juist een borrel, mijn adressenlijst van familie en vrienden updaten) maar ook met mijn gevoel. Ik wil(de) nog helemaal niet dood. Dan zou Lukas alleen komen te staan en wat als hij dan weer iemand anders zou ontmoeten? Zou ik dan vergeten worden? Want als ik vergeten zou worden, dan pas zou ik echt dood zijn. En daar ben ik bang voor. Soms denk ik wel eens dat het makkelijker is om te weten dat het weer terug is en dat je dus uiteindelijk er dood aan gaat. Dan is het tenminste duidelijk. Dan kun je daar naartoe werken. Dan is er geen onzekerheid meer. Die onzekerheid waarin ik dagelijks leef en waarmee ik moet zien te leven. Wat je onrustig en razend tegelijkertijd maakt. Maar dan bedenk ik me weer 'ik wil nog niet dood', 'ik ben nog helemaal niet klaar met dit leven' en 'ik wil nog die reis naar Amerika en die nieuwe keuken', bovendien 'wil ik de volgende jaren ook nog met Lukas samen doorbrengen' en 'ik ben er helemaal niet aan toe dat hij alleen zonder mij verdergaat'. Ja, ook ik ben 'als de dood'. Inmiddels ben ik bijna een jaar verder. Het was op z'n zachtst gezegd een klote jaar. Maar al heeft de dood aan mij getrokken en al lijkt die soms aantrekkelijker: ik leef en ik ben vastbesloten het volgende jaar er nog steeds te zijn.