New York, New York

29 november 2010
De laatste weken leef ik in een roes. Eigenlijk is die roes nooit weggegaan, maar nu is het duidelijker dan ooit. Ik leef tussen droom en werkelijkheid. Het duizelt om me heen, het gonst en het galmt. De tekst palliatieve chemotherapie, de woorden 'je bent ongeneeslijk ziek, begrijp je dat' en als klapper op de vuurpijl 'als je 't positief benadert, nog twee jaar ...' komen herhaaldelijk op mijn netvlies of galmen door mijn hoofd. Ondertussen gaat mijn hart als een razende tekeer en draaien mijn hersenen overuren. Ik word nooit meer beter en de tijd die ik heb is beperkt. Natuurlijk kunnen er wonderen bestaan. Maar ik geloofde vroeger al niet in sprookjes, dus waarom zou ik dat nu wel doen. Dit is realiteit. Ik kan alleen maar hopen dat de komende chemokuur aanslaat en dat mij wat meer tijd wordt gegund. Onvermijdelijk is dan ook de vraag wat ik nog minimaal in mijn leven gedaan wil hebben opdat zowel ik als Lukas kunnen zeggen dat we er in ieder geval het maximale hebben uitgehaald. Ik heb mijn bucketlist dus maar tevoorschijn gehaald: Onze reis naar de VS, New York, een space-cake maken, een joint roken, een fotoshoot, trouwen, tractor rijden, bridgen met bejaarden, misschien nog naar Argentinië .... Dat zijn dan nog de leuke dingen. Maar ook de lijst met must do's komt tevoorschijn. Wat wil ik per se geregeld hebben? Begrafenis of crematie, voorbereidingen op als ik niet meer wil, dozen uitzoeken en voorzien van briefjes wat er mee kan gebeuren, adressenlijst op orde, administratie helder geordend ... Niet leuk om me daar mee bezig te houden, maar ook dat is realiteit.

Nog nauwelijks van het nieuws bekomen, word ik gebeld door Sjoerd met de vraag of Lukas en ik zin hebben om samen met hem en Christie naar New York te gaan. New York?! Eh, ja natuurlijk!! Wanneer? Nou, aankomend weekend... En zo zat ik enkele dagen later nog een beetje beduusd van de actie in het vliegtuig naar New York... De vliegreis alleen al was een ervaring: compleet met uitnodiging van de piloot om in de cockpit te komen kijken en een fles champagne namens KLM om op te drinken op Times Square! Dat beloofde veel goeds! New York heeft ons ook niet teleurgesteld. Wat een geweldige stad. The city that never sleeps! Met het door neon reclames verlichte Times Square. Central Park, een park waar het Vondelpark niets bij is en waar je als je wilt een dag zou kunnen fietsen (wij hielden het bij 2 uur fietsen). De Empire State, Trump Tower, het financial district. Ik heb nog steeds last van mijn nek door het alsmaar omhoog kijken. Natuurlijk nog even de ballen van de stier in het financial district aangeraakt omdat die geluk zouden brengen. Dat willen we dus zeker niet missen. Je weet maar nooit waar het goed voor is. Een wandeling over Brooklyn Bridge met een koffie en een cupcake van Magnolia Bakery in ons hand. Een geweldig ontbijt in Balthazar. Voor de BNY-ers (Bekende New Yorkers) een must. En alsof het niet op kon een helikoptervlucht boven New York. Een geweldige ervaring met goed zicht op het Vrijheidsbeeld en alle andere bouwwerken die staan voor vrijheid en oppermacht. Maar dat was nog niet alles. Als klap op de vuurpijl werd ik door Lukas ten huwelijk gevraagd on Top of the Rock: bovenop de 69e verdieping van Rockefeller Center!! En ja, hij ging op z'n knieën! En natuurlijk kon ik geen nee zeggen tegen mijn liefje... Mijn weekend in New York was overweldigend en sparkling. Die kan in ieder geval afgevinkt worden op mijn lijst!

Ook stond er een fotoshoot op mijn bucket list. Sarah wist de fotografe van haar huwelijk te strikken voor een shoot bij mij thuis. Tijdens een high tea werd ik samen met vriendinnen al slurpend en snoepend op de gevoelige plaat vastgelegd. En dat is gelukt. Het is altijd maar weer afwachten of het charmante plaatjes zijn geworden. Aan de fotografe zal het in ieder geval niet gelegen hebben. Ook deze wens kan dus van de lijst.

Het is natuurlijk niet zo dat ik nu iedere dag met 'stichting doe een wens activiteiten' bezig ben. Mijn grootste wens is zo normaal mogelijk proberen invulling te kunnen geven aan het leven wat me nog rest. Daar word ik het meest gelukkig van. Dus ik probeer een paar uur te blijven werken. Ik laat nog steeds de hond uit en stofzuig ook gewoon het huis. Hoe lang ik dit normale leven kan leiden, dat weet niemand. Maar zo lang ik kan, hou ik vol.


7 reacties:

Suzanne Schaars-Hettinga zei

Lieve Marieke wat ben je toch een supervrouw! En die Lucas van jouw heeft groot gelijk zo'n kanjer daar moet je zeker mee trouwen! Ik lig hier op de bank traantjes te laten van ... Intens medeleven het is je weer gelukt! Liefs Suzanne

Anoniem zei

Lieve Marieke,

Ik kan niet geloven wat ik nu lees. Er zijn gewoon geen woorden voor. Ik wens je alle sterkte, liefde en geluk van de wereld. We spreken elkaar gauw!
Liefs en enorme knuf,
Claudia

Jelka Bresser-Molenaar zei

Wow! Wat een mooi verhaal, wederom.
En wat ontzettend gaaf dat jullie gaan trouwen, van harte!
Sterkte met de komende chemo, all the best!
Dikke x Jelka & Pete

Anoniem zei

Lieve Marieke,
Heb nog nooit zoveel emoties gevoeld in een stuk tekst... Van heel verdrietig hoe het met je gaat naar heel blij dat je gaat trouwen, YES! Ik hoop snel weer iets van je te mogen lezen. Veel liefs,
Romee

Anoniem zei

Lieve Marieke,

Ik wil je gewoon even zeggen, dat ik je bewonder! Mocht het zover komen dat je zelf de stofzuiger niet meer door je huis kunt halen... gewoon ff bellen, dan kom ik bij je langs:)

Blijf vechten! En geniet van alle mooie en lieve mensen om je heen.

Janneke (BS)

Anoniem zei

Gefeliciteerd, wat fijn dat jullie gaan trouwen maar natuurlijk ook veel sterkte voor de komende tijd. En New York wat een stad he. Altijd bijzonder om je verhalen te lezen
Patricia

Anoniem zei

Marieke,
Wat een verdriet en wat een leuk nieuws.
Alles in een verhaal. Alles in een mensenleven.
Het is uit evenwicht, alsof alles in een blender is gegooid maar een ingrediënt is vergeten: een groot gedeelte van je leven!
Natuurlijk is het leven onvoorspelbaar, er zijn afgelopen weken genoeg ongelukken gebeurd om dat weer te bevestigen. Maar onder het juk van het zwaard van Damocles te leven, is zwaar.
Naast het verdriet is er het geluk dat je Lukas hebt en je familie en vrienden die veel van je houden. Zij willen met je zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken en bewonderen.
Wees gelukkig en houdt hoop, geloof en liefde vast lieve Marieke en Lukas, dan doen wij dat ook.
Veel lieve groetjes,
Joyce

Een reactie posten