Het is ongelooflijk maar waar: ik lig weer eens in het ziekenhuis. De afgelopen twee weken ben ik op en af aan het tobben met mijn darmen. Had al twee keer een bezoek gebracht aan de Eerste Hulp. En niet op de meest handige tijdstippen... Aan het infuus en m'n darmen net als La Brard met een klysma bewerken ( dan zou je je weer fris en fruitig voelen), nee, het hielp niets. Uiteindelijk vorige week woensdagavond me weer gemeld in hotel Antonius. Wat bleek? Ik had een darmafsluiting. Dat idee had ik bij eerdere onderzoeken al geopperd. Maar niets is natuurlijk vervelender voor een co als de patiënt het beter weet en hem of haar te kakken zet bij het opperhoofd. De scan gaf aan dat de afsluiting toch wel definitief is. Opereren was en is geen optie omdat mogelijk mijn leven dan wel heel kort is. Besloten werd om een zogenaamde centrale lijn aan te brengen. Dus vrijdag geopereerd en zaterdag weer helemaal fris en fruitig aan de voedingslijn. Helaas hield de lijn het niet en moest het opnieuw geprobeerd worden. Geen succes. Dit was overigens met Kerst.... Vervolgens kreeg ik als kerstcadeau ook nog een klaplong erbij ontstaan door het aanprikken voor de lijn. Dus werd de lijn weer uitgesteld. Inmiddels was ik vloeibaar gaan eten. Want om nu de kerstdis aan me voorbij te laten gaan... En dus veranderde ook de strategie. Een voedingssonde! Die lijn was nog tot daaraantoe. Die kon je tenminste niet zien. Maar die sonde... Geen gezicht natuurlijk. Maar gek genoeg wel het beste alternatief voor opereren. Hier kan ik tenminste nog vanalles mee ondernemen en desnoods mee op safari gaan. Met een lijn ben je vanwege infectiegevaar toch veel beperkter in je doen en laten. Een beter alternatief, maar wel weer incasseren en weer de kracht vinden om door te gaan. Ik hou me maar vast aan mijn bucketlist!
New York, New York
29 november 2010
De laatste weken leef ik in een roes. Eigenlijk is die roes nooit weggegaan, maar nu is het duidelijker dan ooit. Ik leef tussen droom en werkelijkheid. Het duizelt om me heen, het gonst en het galmt. De tekst palliatieve chemotherapie, de woorden 'je bent ongeneeslijk ziek, begrijp je dat' en als klapper op de vuurpijl 'als je 't positief benadert, nog twee jaar ...' komen herhaaldelijk op mijn netvlies of galmen door mijn hoofd. Ondertussen gaat mijn hart als een razende tekeer en draaien mijn hersenen overuren. Ik word nooit meer beter en de tijd die ik heb is beperkt. Natuurlijk kunnen er wonderen bestaan. Maar ik geloofde vroeger al niet in sprookjes, dus waarom zou ik dat nu wel doen. Dit is realiteit. Ik kan alleen maar hopen dat de komende chemokuur aanslaat en dat mij wat meer tijd wordt gegund. Onvermijdelijk is dan ook de vraag wat ik nog minimaal in mijn leven gedaan wil hebben opdat zowel ik als Lukas kunnen zeggen dat we er in ieder geval het maximale hebben uitgehaald. Ik heb mijn bucketlist dus maar tevoorschijn gehaald: Onze reis naar de VS, New York, een space-cake maken, een joint roken, een fotoshoot, trouwen, tractor rijden, bridgen met bejaarden, misschien nog naar Argentinië .... Dat zijn dan nog de leuke dingen. Maar ook de lijst met must do's komt tevoorschijn. Wat wil ik per se geregeld hebben? Begrafenis of crematie, voorbereidingen op als ik niet meer wil, dozen uitzoeken en voorzien van briefjes wat er mee kan gebeuren, adressenlijst op orde, administratie helder geordend ... Niet leuk om me daar mee bezig te houden, maar ook dat is realiteit.
Nog nauwelijks van het nieuws bekomen, word ik gebeld door Sjoerd met de vraag of Lukas en ik zin hebben om samen met hem en Christie naar New York te gaan. New York?! Eh, ja natuurlijk!! Wanneer? Nou, aankomend weekend... En zo zat ik enkele dagen later nog een beetje beduusd van de actie in het vliegtuig naar New York... De vliegreis alleen al was een ervaring: compleet met uitnodiging van de piloot om in de cockpit te komen kijken en een fles champagne namens KLM om op te drinken op Times Square! Dat beloofde veel goeds! New York heeft ons ook niet teleurgesteld. Wat een geweldige stad. The city that never sleeps! Met het door neon reclames verlichte Times Square. Central Park, een park waar het Vondelpark niets bij is en waar je als je wilt een dag zou kunnen fietsen (wij hielden het bij 2 uur fietsen). De Empire State, Trump Tower, het financial district. Ik heb nog steeds last van mijn nek door het alsmaar omhoog kijken. Natuurlijk nog even de ballen van de stier in het financial district aangeraakt omdat die geluk zouden brengen. Dat willen we dus zeker niet missen. Je weet maar nooit waar het goed voor is. Een wandeling over Brooklyn Bridge met een koffie en een cupcake van Magnolia Bakery in ons hand. Een geweldig ontbijt in Balthazar. Voor de BNY-ers (Bekende New Yorkers) een must. En alsof het niet op kon een helikoptervlucht boven New York. Een geweldige ervaring met goed zicht op het Vrijheidsbeeld en alle andere bouwwerken die staan voor vrijheid en oppermacht. Maar dat was nog niet alles. Als klap op de vuurpijl werd ik door Lukas ten huwelijk gevraagd on Top of the Rock: bovenop de 69e verdieping van Rockefeller Center!! En ja, hij ging op z'n knieën! En natuurlijk kon ik geen nee zeggen tegen mijn liefje... Mijn weekend in New York was overweldigend en sparkling. Die kan in ieder geval afgevinkt worden op mijn lijst!
Ook stond er een fotoshoot op mijn bucket list. Sarah wist de fotografe van haar huwelijk te strikken voor een shoot bij mij thuis. Tijdens een high tea werd ik samen met vriendinnen al slurpend en snoepend op de gevoelige plaat vastgelegd. En dat is gelukt. Het is altijd maar weer afwachten of het charmante plaatjes zijn geworden. Aan de fotografe zal het in ieder geval niet gelegen hebben. Ook deze wens kan dus van de lijst.
Het is natuurlijk niet zo dat ik nu iedere dag met 'stichting doe een wens activiteiten' bezig ben. Mijn grootste wens is zo normaal mogelijk proberen invulling te kunnen geven aan het leven wat me nog rest. Daar word ik het meest gelukkig van. Dus ik probeer een paar uur te blijven werken. Ik laat nog steeds de hond uit en stofzuig ook gewoon het huis. Hoe lang ik dit normale leven kan leiden, dat weet niemand. Maar zo lang ik kan, hou ik vol.
De waarheid is hard
10 november 2010
Dat het leven niet altijd over rozen gaat, dat weet ik als geen ander. Iedereen heeft wel eens pech in z'n leven. Voor de een is pech een mislukte coupe bij de kapper of de deur uitstappen middenin een grote hondendrol. Voor de ander is het leed groter en wordt de persoon getroffen door ziekte en/of dood. Ik lijk meer op die laatste persoon. Alhoewel het eerste mij ook met enige regelmaat is overkomen. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik gewoon een pechvogel ben. Soms denk ik wel eens 'was ik maar op zondag geboren, dan was ik een zondagskind en dan overkwam mij dit niet allemaal'. Kinderachtig natuurlijk, maar ja, als pechvogel wil je ook wel eens geluk hebben en met je neus in de boter vallen. Deze week is het weer raak en heb ik wederom moeten constateren dat ik met pech geboren ben. Afgelopen maandag kreeg ik het nieuws dat de kanker weer terug is. Weliswaar in celformaat en dus minuscuul, maar wel op meerdere plekken. Deze keer in mijn buikvlies. Hoewel ik het al wel gedacht had en de uitslag me dus eigenlijk niet verbaasde, kan ik het nog steeds niet geloven. Wel dat het zo is en dat de kanker terug is. Maar niet dat mijn toekomst en mijn leven nu definitief een andere wending gaan krijgen. In plaats van behandelingen die gericht zijn op genezing, krijg ik nu te maken met behandelingen die gericht zijn op verlenging van mijn leven. De zogenaamde palliatieve behandelingen in plaats van curatieve behandelingen. Ik had nooit gedacht dat het zo snel terug zou zijn en dat ik zo snel in dit traject terecht zou komen. Wederom ga ik de gifmolen in. Hoe dit er uit gaat zien, dat weet ik nog niet. Maar wat ik wel weet is dat ik weer de strijd moet aangaan. Net zoals vorig jaar. Met het beste arsenaal aan wapens om me heen. Artsen, geliefde, familie, vrienden en collega's. Hoe lang ik dit ga volhouden, dat is afwachten. En wat ik ga doen als de kuur niet aanslaat, dat weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat deze ziekte op den duur mijn dood wordt. Ik ben dus ongeneeslijk ziek. En die waarheid is hard. Maar wellicht minder hard als je weet dat ik voorlopig niet opgeef en van iedere dag de mooiste dag ga maken. En daar heb ik iedereen hard bij nodig!
Ode aan Sint
28 oktober 2010Normaal gesproken is de datum waarop de eerste pepernoten en chocoladeletters in de winkel liggen een veelbesproken Sint-thema waarover men zich verwondert. Wie heeft de eerste kruidnoten al gespot en misschien zelfs al gegeten? Of wellicht al een chocoladeletter soldaat gemaakt? Was het Kruidvat, de HEMA of AH nu de eerste dit jaar? Maar nee, dit jaar geen discussie over dit alles. Wellicht dat men zich er ook allang niet meer over verbaast. De kerstversiering duikt immers ook alweer op in de winkelcentra. En eerlijk is eerlijk. Zodra de bladeren rood kleuren, de regen gaat vallen en het kouder wordt, is niets heerlijker dan met een kop dampende herfstthee op de bank te zitten met een schaaltje pepernoten of speculaasjes met amandelen. Nee, de discussie gaat dit jaar over iets heel anders. Over 'Horror Sint', een zogenaamd humoristische film over een monsterachtige verschijning van Sinterklaas. Een film over een psychopathische Sint die graag kinderen onthoofdt voorzien van spectaculaire achtervolgingsscenes waarvan heel Amsterdam 's nachts heeft wakker gelegen. De discussies beperken zich niet tot de inhoud van de film maar gaan met name over de bijbehorende filmposters waarop een zwarte angstaanjagende horror Sinterklaas is afgebeeld. Dat deze film met bijbehorende posters op zijn minst discussie over de poster oproept vind ik niet vreemd. Het gaat wel over mijn Sint. Onze Kindervriend, de man aan wie we tijdens onze kinderjaren ons hart en onze diepste wensen en geheimen toevertrouwden. De allerliefste man op aarde die je hart voor eeuwig heeft gestolen en waarmee ik al jarenlang een platonische relatie heb. En nu wordt hij neergezet als een bloeddorstige kinderhater die moordt en plundert...
In mijn zoektocht naar geluk ga ik vaak op zoek naar de momenten waar ik met een glimlach aan terugdenk. En een van die momenten is het avondje van Sinterklaas. Toen ik klein was, en nog geloofde in de goedheiligman, een zenuwslopend spektakel en nu een avond met familie of vrienden waar gezelligheid en genegenheid met een knipoog naar elkaars karakter centraal staat. Een jaarlijks terugkerende evenement waar ik met veel plezier op terugkijk en naar uitkijk. Een film maken over Horror Sint zou bij mij niet in mijn brein opkomen. En gaat mij wel wat ver. Ik zou als ik kinderen had het ook geen geweldige timing vinden van het verschijnen van deze film. Maar in deze tijd kijk ik er niet meer van op. Net zo min als van het verschijnen van het blad Sint. Een glossy magazine in de stijl van Linda, maar dan geheel gewijd aan Sint en al zijn favourites. Inmiddels is duidelijk dat de film gewoon kan draaien met behoud van posters. En probeer ik het advies ter harte te nemen om Horror Sint te nemen met een grote korrel zout en te zien als de gemene broer van Kindervriend Sint. De film laat ik dus even aan me voorbij gaan. Ik kruip vanavond lekker op de bank, met de glossy Sint, een dampende kop thee en een assortiment van kruidnoten, chocoladeletters en marsepein. Wat een geluksmoment!
De keuze van Mark
14 oktober 2010
Het is de week van Mark. En natuurlijk van de Chileense mijnwerkers. Maar vooral die van Mark. Van Mark en zijn harem. Of liever gezegd Mark en zijn (overwegend oude wijze) mannen. De vorming van het kabinet is een feit en, net zoals met voetbal, heeft wederom iedereen er een mening over. Hoewel? Het zijn vaak dezelfde die het hoogste woord voeren. Zeker wanneer het gaat om emancipatievraagstukken. En de samenstelling van het kabinet is weer eens zo'n vraagstuk. De mening van de hoofdredactrice van de Opzij over de door Mark gekozen bewindslieden kon niet uitblijven: 'Hij heeft er gewoon niet over nagedacht'. Ook Neelie kon het niet nalaten om een kritische noot te plaatsen bij de geringe vertegenwoordiging van vrouwen in het kabinet. Waarop Mark zei 'heel hard te hebben gezocht, maar niet te hebben gevonden'. Terwijl ik het bericht lees moet ik er wel om lachen. Vooral als je bedenkt dat Mark (nog steeds) vrijgezel is. Het niet kunnen vinden lijkt een rode draad in zijn leven te zijn ;-). Hij zou voor zijn kabinet 'voor de besten zijn gegaan en daarbij niet gekeken te hebben naar geslacht of huidskleur'. Een beetje teleurgesteld bedenk ik me dat als hij net zo kieskeurig in zijn privé-leven is als in zijn ambtenarenbestaan, het zomaar kan zijn dat wij het nooit gaan meemaken. Namelijk dat een premier tijdens zijn ambt verkering krijgt. Misschien wel met een man. En de Story en RTL 4 om het hardst strijden wie er met de eerste beelden van het verliefde stel vandoor gaat. En mooier nog, dat hij tijdens zijn ambt gaat trouwen (op het Binnenhof) terwijl heel Nederland net als bij Willem en Maxima aan de buis gekluisterd zit en een traan wegpinkt. Misschien krijgen we dan zelfs allemaal een extra vrije dag. Wat zou dat geweldig zijn! Mark, 43, een keurig nette intelligente man, midden in het leven, goed geschoold, een beetje kwajongensachtig type met soms nog wat onhandige uitdagende uitspraken ('rechts kan zijn vingers aflikken bij dit regeerakkoord'). Welke vrouw (of man?) zou niet eens met hem bij kaarslicht willen debatteren over integratie en het zorgstelsel? En voor welke moeder is hij niet de ideale schoonzoon? Zelf heb ik inmiddels de ideale man gevonden door simpelweg mijn harde eisen (geen scheten laten, niet boeren, een atletisch gebouwde man met een ogenschijnlijk strak afgetrainde buik, debatteren i.p.v. discussiëren enz.) te laten vallen. Misschien moet jij dat ook doen, Mark. Want alleen maar voor het beste van het beste gaan, kan ten koste gaan van kwaliteit en duurzaamheid (belangrijke ingrediënten van een relatie). Kwaliteit zit 'm niet in de beste, de mooiste, de wijste of de leukste. Kwaliteit zit in hoe je met elkaar omgaat, of je gezamenlijke kwaliteiten in balans zijn. En alleen wanneer dat het geval is, is er sprake van duurzaamheid. Kijk dan nog eens kritisch naar de samenstelling van jouw kabinet. Als je tot de conclusie komt dat je op die manier jouw kabinet hebt samengesteld, dan verheug ik me op de eerste vrijgezelle premier die tijdens zijn ambtsperiode verkering krijgt, trouwt en vervolgens trots een kleine Mark presenteert aan het volk!
Bella Italia
10 oktober 2010
Na wat wikken en wegen besloten we eerder dit jaar onze reis naar de VS uit te stellen en in plaats daarvan naar Italië te gaan. Een van de redenen was natuurlijk de wond (die na een jaar nog steeds niet dicht is) maar ook de financiën (die door de eigen bijdrage aan de thuiszorg flink geslonken is). Bovendien hebben we nu een hond waar we ook nog rekening mee moeten houden. Al kunnen we tijdens vakantie ook prima oppas regelen. Maar goed, we wilden graag dat Senna mee zou kunnen. Het werd een huis in Italië in de buurt van de Bloemen Riviera. De plaatjes van de streek in de bekende Capitool gids beloofden veel goeds. Eerder had deze gids ons naar verrassende plekken in andere landen gebracht. Dus waarom zou de gids ons deze keer in de steek laten? Via internet waren we op zoek gegaan naar een huis. Bij aankomst bleek het huis precies wat ons op de site beloofd was. Ruim, veel grond, een keuken met alle denkbare apparatuur en midden in de natuur. Wat wil een vakantieganger nog meer? Wat de site niet vermeldde was dat de stoppen nogal snel konden doorslaan. En als dat gebeurde je minstens 10 minuten bergopwaarts moest lopen om de elektriciteit weer op gang te brengen... Om dit te voorkomen was door de eigenaar, een dieetgoeroe bleek achteraf, op een kladje geschreven wat het verbruik was van de verschillende apparaten (ervan uitgaande dat je dan zelf wel over de benodigde rekenvaardigheden zou beschikken). Het leek ons het meest slim om de boiler standaard uit te laten staan. Dan konden we het rekenen achterwege laten en ons een klimpartij besparen. Het 'midden in de natuur' bleek te bestaan uit schorpioentjes in huis (die kunnen steken...), Rodolfo het hert en Bambi bij het ochtendgloren in de weide voor ons, hagedisjes, uiltjes, Vlaamse gaaien en allerlei niet nader te specificeren luidruchtige beesten. De schorpioentjes en niet nader te specificeren beesten werden uiteraard niet op de site vermeld evenals de wekelijkse jacht op Rodolfo en Bambi. Dit zou stadse mensen zoals wij natuurlijk meteen afschrikken en zou voor hen die op zoek zijn naar het ideale huisje op een idyllische locatie doorslaggevend zijn om het niet te huren... Een idyllische locatie was het zeker: 's ochtends in de zon ontbijten onder het genot van krekel- en vogelgeluiden en op de achtergrond in de verte een hert of een bambi. Omdat ik natuurlijk weer niet stil kon zitten, wilde ik al snel de idyllische rustgevende zen omgeving laten voor wat het was en La Bella Italia ontdekken. Maar na meerdere dagen op pad te zijn geweest met de Capitool Gids en wat andere gidsen van de omgeving onder de arm en Lukas ondertussen tot wanhoop te hebben gebracht kwamen we tot de conclusie dat de foto's in de genoemde gidsen ergens anders genomen moesten zijn. Dit was niet waar we naar op zoek waren. Geen idyllische kustplaatsen, geen beloofde wijn- of olijfboerderijen. Wel een Zandvoort of een Scheveningen maar dan met een boulevard met palmen en zonder uitzicht op zee. Dat zicht werd ontnomen door de bad- annex kleedhuisjes. Om van het uitzicht op zee te kunnen genieten moest er eerst toegang betaald worden. Tja, we blijven toch Nederlanders. Dus aten we al lopende een heerlijk Italiaans schepijsje.
In de eerste week van onze vakantie hadden we nog niet helemaal het Italiaanse ritme te pakken. Iedere keer als wij weer een beetje fit waren om een dorpje te bekijken, bleken de Italianen het ervan te nemen en een plaatsje op de bank te hebben gezocht om even te snurken. Maar toen we het eenmaal doorhadden werd dat ons moment om te genieten van de Italiaanse keuken. Om je vingers erbij af te likken! De streek staat bekend om zijn gerechten met pesto of basilicum. Maar ook de pasta met zeevruchten vond gretig aftrek. De primo's, de secundo's of gewoon een pizza... Wat een leven! In de tweede week vonden we meer onze rust en waren we meer zen met de omgeving en het Italiaanse ritme. Eerst ontbijt (soms versgebakken focaccia) in de zon al dan niet met een boekje erbij. Daarna op ons gemakje naar een dorpje verderop voor onze latte macchiato om vervolgens naar de rivier te gaan om dammen te bouwen, met Senna te dollen en de biografie van Oprah te lezen of om vervolgens een stad te gaan bekijken. Zo zijn we onder andere naar Portofino geweest. Het Cannes van de Italiaanse Riviera met de mooiste boten, azuurblauw zeewater en pastelkleurige huizen. Eindelijk de Riviera zoals de Capitool Gids ons had beloofd. Eindelijk die mooie kustroutes, de prachtige vergezichten en het ene idyllische dorpje na het andere. Maar wel heel druk. Hier geen krekel- of vogelgeluiden. En voor de prijs van een pizza bij ons in het dorp 1 blikje cola op het terras in Portofino. Als we hier onze hele vakantie hadden gezeten, waren we en niet echt tot rust gekomen wat nu net het doel was en bovendien bijna failliet geweest. Dan zaten we dus nog niet zo slecht. Ons huis en de omgeving was misschien meer iets voor natuurfreaks zoals vogelaars, jagers en paddestoelenzoekers (fungi-jagers zoals wij ze noemen na onze vakantie in deze streek), maar wij kunnen in ieder geval zeggen dat we tot rust zijn gekomen en echt genoten hebben van het Bella Italia.
1 jaar!
9 september 2010
Vandaag is het een jaar geleden. Precies een jaar geleden dat ik op de operatietafel lag om die rotkanker weg te laten halen. En met succes. Vandaag bevestigde de reguliere scan dat die rotcellen nog steeds weg zijn. Gek eigenlijk, het voelt nog als de dag van gisteren. Alsof ik nog maar net thuis ben uit het ziekenhuis. Terwijl er al zoveel gebeurd is. Een jaar geleden hadden we goede hoop. Niet wetende wat er verderop in de maand september ons te wachten zou staan. Niet wetende dat ik de dood in de ogen zou kijken en niet wetende dat er een moment zou komen dat ik er zelfs naar verlangde. Nee, wie had kunnen denken dat ik er vandaag, precies een jaar verder, zo bij zou zitten. Weer aan het werk, weliswaar voor een paar uurtjes per dag. Weer zo nu en dan op de fiets naar het station de trein in naar kantoor. Een hond rijker. Maar ook nog steeds twee keer per week fysio, twee keer per week lymfedrainage, therapie bij het HDI, individueel of samen met Lukas, naar de oncoloog, gynaecoloog of de chirurg en eens in de zoveel tijd naar de wondverpleegkundige. Nee, het is niet het leven wat ik me had voorgesteld. Maar ik ben wel blij dat ik nog leef. Voor hoe lang? Ach dat weet je nooit. Maar dat ik niet het eeuwige leven heb, dat is een ding wat zeker is. Ben ik in dit jaar gelukkiger of wijzer geworden? Heeft het me wat gebracht? Nee, ik ben niet gelukkiger of wijzer. En het heeft me ook niets 'gebracht' zoals mensen dat zo mooi kunnen zeggen. Het heeft geen extra dimensie aan mijn leven gegeven. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn leven intensiever wil leven. Om er zoveel mogelijk uit te halen wat er in zit. En dat probeer ik iedere dag. De ene dag met meer succes dan de andere dag. Ik kan niet zeggen dat dit een geweldig jaar is geweest. Maar het is in ieder geval een jaar geweest waarin het onmogelijke mogelijk bleek. Een jaar waarin mijn lichaam zich tot het uiterste heeft ingespannen om te overleven. Blijkbaar had ik er een jaar voor nodig om te staan waar ik nu sta: in het leven en klaar voor een nieuw jaar. Kom maar op, ik kan het hebben!
De maand van het huwelijk en de babies
28 augustus 2010
Wat is het toch met augustus? Is het het weer dat zorgt voor een huwelijkshoos? Kan me niet voorstellen als je het weer van de afgelopen dagen hebt gevolgd en het nieuws vol is van ondergelopen kelders en fietstunnels. Of is het de hoop op zon dat augustus de maand is om een huwelijk te plannen? Ik had er deze maand twee. Van mijn goede vriendin Enid en haar liefde Onno en van Harm & Sarah, onze hockeyvrienden. En daarnaast nog de bekende jubileumhuwelijken, je weet wel, de 'zoveel jaar getrouwd' huwelijken van mijn ouders, schoonouders en mijn broertje en schoonzus. En dan niet te vergeten de babyhoos. Twee deze maand. Als je terugrekent moet het de koude besneeuwde maand december zijn geweest die ervoor zorgde dat geliefden nog eens extra de warmte bij elkaar zochten.... Liselore en Oskar hebben in Londen kleine Frederick op aarde gezet. En Joep was zo nieuwsgierig naar de wereld dat hij tot grote verrassing van Denise en Remko zich 4 weken eerder meldde. Iedereen maakt het goed, behalve dat Joep nog wel moet aansterken.
Hoewel dit altijd feestelijke gebeurtenissen zijn, zijn het voor ons toch ook gebeurtenissen die gemengde gevoelens bij ons teweegbrengen. Het blijft natuurlijk knagen dat ik niet meer in staat ben om een kind op de wereld te zetten. Op de momenten dat iemand vertelt over een zwangerschap of bij bevallingen, geeft het altijd een dubbel gevoel. Van blijdschap en gemis. Het gemis is niet prominent aanwezig maar het komt zo nu en dan naar de oppervlakte. En dan doet het pijn. Pijn omdat de kans me is ontnomen. Pijn omdat ik er geen enkele invloed op heb gehad. Pijn omdat me iets is afgenomen waar ik me samen met Lukas wel op had verheugd. Maar inmiddels zijn we er denk ik ook achter gekomen dat gelukkig zijn weinig te maken heeft met het al dan niet hebben van kinderen. Het had wellicht een extra dimensie gegeven aan ons leven, maar dat heeft ons leven door die rotkanker toch al gekregen. Adopteren is voor ons nu niet een optie en ik vraag me af of dat het ooit zal worden en of we dat moeten willen. Ik heb samen met Lukas zoveel andere dingen waar we ons op moeten en willen richten. De tijd kan kort zijn en of het dan zinvol is om een adoptieproces in te gaan? Voorlopig heb ik het idee dat we zuinig met onze energie moeten zijn. Het blijft moeilijk voor ons om ons leven op de rit te krijgen met alle onzekerheden die er zijn en met alle schade die de kanker heeft aangericht. We zijn al een heel eind, maar eenvoudig is het niet. Het is hard werken. Daarnaast ben ik lichamelijk niet geheel in orde en dat kost nog eens extra energie. Ook huwelijken laten ons niet onberoerd. Behalve dat we intens kunnen genieten, is het ook confronterend. Door de betekenis van een huwelijksbelofte. In voor- en tegenspoed, in gezondheid en bij ziekte, tot de dood ons scheidt..... Lukas en ik hadden nooit kunnen denken dat we dit allemaal al zouden meemaken in onze eigen verbintenis met elkaar zonder officieel met elkaar getrouwd te zijn (alhoewel wij volgens de wet een verbintenis hebben die gelijk staat aan huwelijk). Het zou ook niet zo moeten zijn. Nee, het zou zo ongecompliceerd en sprookjesachtig moeten zijn als het huwelijk van Yo en Wes. Je zou je druk moeten maken over de kleur blauw van het pak van de bruidegom, hoe groot je gezin zou moeten worden en niet te vergeten over de wijze waarop Koefnoen dit in een reality soap met het grote publiek deelt.
Puppenstreken en de puppyfluisteraar
17 augustus 2010
Als je een hond hebt gaat er een wereld voor je open. Je hoeft op internet alleen maar pup of hondenbenodigdheden in te toetsen en je wordt overspoeld met goedbedoelde tips en toys. We dachten dat we met Martin Gaus goed voorbereid waren... Maar tegenwoordig moet je naar de Puppyfluisteraar luisteren of kijken. Zelfs de meest agressieve hond krijgt hij in het gareel. Daar is Martin Gaus niets bij. Inmiddels is Senna hard aan het trainen. Thuis natuurlijk en op de cursus. Thuis gaat het altijd prima. Natuurlijk heeft hij kleine missers. Maar ja, zeg nou zelf, ganzenpoepjes en kattendrollen zijn ook moeilijk te weerstaan net als die schelpen op het schelpenpad, de stokjes en de steentjes. Een blikje gooien doet wonderen, maar ook de zogenaamde fisher discs maken indruk. Totdat Senna de schrik voorbij is en zijn eeuwige 'trek' het wint. Op cursus komt de ware Senna boven. Is 'ie thuis de meest schattige, most adorable pup. Tijdens cursus verandert hij in de stuiterbal onder de puppies en is hij de schrik van het veld. Hij trekt woest en is helemaal hyper. Geen snoepje uit mijn assortiment lijkt daar tegenop te kunnen. Ik had het bijltje er al bijna bij neergegooid totdat de puppyfluisteraar van onze cursus me tipte dat ik bijzonder lekkere snacks moest geven. Het idee hierachter was dat er voor Senna zoveel interessante prikkels zijn dat het aangeboden snoep wel zo lekker moet zijn wil hij die prikkels kunnen negeren. Via verschillende webshops en de lokale dierenwinkel kocht ik allerlei soorten trainingssnoepjes. In botvorm en staafjes. Gewone middelmatige (gewoon een klein snackje - niets bijzonder) snoepjes en daarnaast gedroogde runderlong en gedroogde kip. Tijdens de cursus had ik al kunnen ervaren dat de tip van de puppyfluisteraar Senna veranderde in de liefste van alle pups. Dus dat beloofde wat. En zo togen we afgelopen weekend naar het strand. Een nieuwe omgeving omringd door honden en mensen. Meer prikkels waren er niet te verzinnen. En ja hoor, het hielp. Terwijl hij aan het dartelen was met andere honden lokte ik hem met een lekkere runderlong. Ineens was hij volle aandacht voor mij. En dat bleef hij. Gedurende de wandeling dan. Eenmaal thuis kan hij nog steeds in volle aandacht zijn tijdens de wandeling (want ja, dan valt er snoep te verdienen) en tegelijkertijd ganzenpoep, kattendrollen, steentjes en schelpen besnuffelen. Blijkbaar was de puppyfluisteraar vergeten dat je de wandeling ook spannend moet houden... Dus nemen we afwisselend de kong, de frisbee of de dummy mee. Maar nee hoor, hoe mooi en hip zijn speelgoed ook is..... En een wandeling in het spookhuis of de Efteling gaat mij wat ver. Wel heel spannend. Maar iets teveel prikkel. Tja, ik denk dat ik Martin Gaus maar weer tevoorschijn haal en ik maar eens oude afleveringen van Dierenmanieren ga downloaden. Dat werkte vroeger prima.
Hoge hakken en een diadeem
29 juli 2010
Er is alweer bijna een maand voorbij sinds ik mijn laatste bericht dit weblog plaatste. Net als iedere andere Nederlander werd ik volledig in beslag genomen door het voetbal. Ook ik werd naarmate we verder kwamen in het toernooi steeds gekker op onze jongens. Ravi, Wes en niet te vergeten Arjan, voor mij allemaal helden. De teleurstelling was dan ook groot toen we toch net niet groot genoeg bleken te zijn. Ik ken zelfs iemand die zijn oranjeshirt in woede in de kliko gooide... Inmiddels is de Oranjegekte weer bedaard, zijn we een illusie armer en staan we weer met beide benen in de Hollandse kluiten. Althans, ik doe een poging...ik kan het niet laten om nog een laatste blik te werpen op de foto's van het huwelijk van Wes en Yo. Niet om onze jongens nog eens aan een nadere inspectie te onderwerpen, maar vooral om even de laatste trends in mode- en voetbalvrouwenland waar te nemen. Want ja, nu ik weer kort haar heb wil ik graag weten wat in is. Met kleur of juist niet, met wax een 'just out of bed' look of gewoon lekker laten voor wat het is. Dus ik speur alle foto's af om Sylvie te ontwaren. Want ja, zij weet ook wat het is om gedwongen met een kort kapsel rond te lopen. En dan zie ik haar, hand in hand met Ravi. Haar hoofd getooid met een diadeem waarop een wilde creatie van veren is bevestigd. Dat is het natuurlijk! Dat wordt de trend. Een diadeem, juist in kort haar. Vrouwelijk, sierlijk en hip tegelijkertijd. En zo laat ik me een diadeem aansmeren door de schoonheidsspecialiste die me bevestigt dat het echt hip is. Een zwarte, met een strikje en fonkelende steentjes. Van blijdschap doe ik 'm meteen in mijn haar. Geweldig. Ik ben hip! En ik krijg nog complimenten ook. Gesterkt door deze complimenten vond ik ook dat ik de diadeem ook op mijn werk zou kunnen dragen. Een leuke hippe jurk, gehakte schoenen met bandjes, een bijpassende tas en fonkelend diadeem. Zie je het voor je? Denk er nu een chocoladebruine labrador bij. Zo'n Page puppy, van 14 weken oud. Die je met vragende ogen schuin aankijkt. Die razend enthousiast is als je 's morgens naar beneden komt. Die om je heen springt, speels bijt en heen en weer sjeest. En die ik dan ga uitlaten. In de stromende regen. Stuntelend, met paraplu, de riem en loksnoepjes ondertussen op mijn hakjes heen en weer springend om de regenplassen te ontwijken. Niks glitter en glamour. Niets sierlijk en hip. Maar gewoon, het leven van alledag. Al teruglopend, zie ik hoe groot het contrast is. En moet om mezelf lachen. Ja, ik ben weer terug met beide benen op de grond. De diadeem besluit ik voorlopig thuis te laten.
Een truffelhond
30 juni 2010
Ooit wel eens een truffel gegeten? Zo'n geval dat een kruising lijkt te zijn tussen aan aardappel, een avocado, een noot en een champignon? Die groeien op Italiaanse en Franse gronden bij een eik en die met behulp van speciale speurvarkens - of honden kunnen worden opgespoord? Waar je een godsvermogen voor betaalt? Ik eet ze niet dagelijks en kan me niet herinneren wanneer ik ze voor het laatst heb gegeten, behalve tijdens onze vakantie in Frankrijk. Het is voor ons in ieder geval niet een ingredient die op mijn wekelijkse boodschappenlijst staat. Cahors en omgeving staan bekend om zijn truffels, zomer- en wintertruffels. Wat het verschil is weet ik niet, maar het verschil bestaat. Op markten word je ermee 'doodgegooid'. Het zou me trouwens niets verbazen als dat ook echt zou kunnen, aangezien de truffel best een harde schil heeft. Enfin, zo liepen wij dus op een markt in Montcuq waar ons oog viel op een foldertje 'Chien de truffe; champion de France'. Daar wilden we natuurlijk het fijne van weten. We kwamen in contact met een breed glimlachende man waarvan zijn kunstgebit te breed was voor zijn kaak. Zijn truffel geheimen wilde hij niet prijsgeven maar we waren zeker welkom op zijn truffelboerderij. De volgende dag dus op pad naar de boerderij. Ik weet niet wat ik had verwacht. Maar dit was alles behalve wat ik had verwacht. Een boerderij kon je het niet noemen. Het was meer een schmutzig huis, waarin alles te vies om aan te raken was. Zowel binnen als buiten was het een vieze beestenbende met wel dertig honden, waaronder de champion de France, kakkende ganzen, een fret, vieze duiven en een oude roestende caravan. Temidden van alle rotzooi konden we nog een splinternieuwe BMW onderscheiden. Blijkbaar is de truffelhandel een gouden business..... Al springend om de poep te omzeilen gingen we het huis binnen om truffelolie en truffels te kopen. En dat was vermoedelijk doorslaggevend voor onze truffelboer: we mochten zien hoe de champion de France truffels opspoort! En zo liepen we in ganzenpas naar de trainingsvelden. En ja hoor, hij was nog niet in het trainingsveld of de champion de France vond de eerste truffel al. Al gauw werd het me duidelijk. Het was niets meer dan het toepassen van de Martin Gaus methode op de hond. En ik kon het weten omdat ik me net aan het verdiepen was in die methode om ons voor te bereiden op de komst van Senna (een bruine labrador, vernoemd naar de bekende autocoureur, die inmiddels bij ons is komen wonen). Dus je begrijpt al wat ik met onze Senna ga doen: ik ga van hem de eerste champion de truffe de Pays-Bas maken. Alleen eerst nog even zorgen dat hij zindelijk wordt en luistert.
Une tour de brocante
23 juni 2010
Ik ga eigenlijk nooit naar rommelmarkten. Behalve met Koninginnedag. Ik vind het heerlijk dat het fenomeen bestaat, vooral als hetin mijn eigen straat plaatsvindt en ik weer van mijn zooi af kan komen. Maar actief rommelmarkten afstruinen op zoek naar dat ene schaaltje of die mooie spiegel, nee, nooit gedaan. Tot vorige week. In plaats van in de zon op mijn luie reet aan het zwembad liggen, nog nagenietend van een goede uitslag van mijn tumorwaarden, werd het een wat actievere vakantie. De zon bleef uit. Mijn bikini in de koffer. Dus tijd voor het bezichtigen van typische rustieke Franse stadjes en dorpjes, een bezoek aan een echte truffelboer en een tour de brocante. Dat eerste heeft iedereen wel een voorstelling bij. Het bezoek aan de truffelboer was zo hilarisch dat ik daar een andere keer op terugkom. En de tour de brocante, ja, dat is voor de liefhebber van kitscherige mogelijk antieke kopjes, borden, stoelen, banken, tafels, spiegels uit grootmoeders tijd. In Frankrijk vind je in ieder stadje of dorpje wel een brocante. Winkeltjes, loodsen of schuren volgestouwd met tweedehands meuk of met keurig uitgestald antiek ogende waar. Nu was ik toevallig op zoek naar een stoeltje en barokke poten voor onder een chaise longue. Dus toen de heren besloten zich voor de buis te installeren om het WK op de voet te kunnen volgen, besloten de dames een tour de brocante te gaan maken. Grote kans dat ik tijdens deze tour mijn gewenste stoel zou kunnen vinden. En zo gingen we op pad. We lieten de tom tom ons naar de juiste locatie brengen, alhoewel dit niet altijd even goed ging. Ofwel omdat de meest recente software ontbrak om de juiste straat te kunnen vinden ofwel doordat de betreffende brocante opgedoekt was. Maar we lieten ons niet uit het veld slaan en werkten ons lijstje van te bezoeken brocantes af al snuffelend tussen alle waar, op zoek naar dat ene leuke kopje, bordje, de brocante poten of die ene stoel. Begon ik eerst nog voorzichtig. Bij de laatste brocante, de grootste van de regio, had ik het, net als de overige dames, helemaal te pakken. Ookal stond alles schots en scheef opgestapeld, was er nauwelijks licht en moest ik me een weg banen door de meest afzichtelijke meubels verspreid over 3 verschillende schuren en een loods, we vonden wat ik zocht. Met mijn haar nog onder de stofnesten inspecteerde ik triomfantelijk mijn gescoorde waar. Roze en delftsblauwe bordjes, brocante poten voor onder de chaise longue, een mooie barokachtige stoel en zelfs een spiegel. En dat voor een habbekrats. Ja, en nu zul je je afvragen wat ik er mee ga doen. Want wie wil er nu die zooi hebben? Ik dus. Voor mijn eigen boudoir, mijn atelier, mijn meidenkamer. Lukas wil namelijk een zijn eigen 'nerd room', dus ik mijn eigen meidenkamer. En als het een meidenkamer wordt, dan ook echt een meidenkamer. Met tierlantijnen, veel roze en witte spulletjes en natuurlijk een theehoekje. De eerste aanzet is gedaan. Nu nog de gekochte waar opknappen, een likje verf geven en de stoel met een leuke stof stofferen. Ja, als je mij nu vraagt waar ik gelukkig van word. Van een tour de brocante en mijn meidenkamer! Misschien moest ik maar eens vaker naar een rommelmarkt gaan.
Van een huwelijk komt een huwelijk
31 mei 2010
Ik heb inmiddels al veel huwelijken meegemaakt. Van sobere inzegeningen in de kerk tot gospelachtige taferelen en van een eenvoudige standaard-30-minuten-huwelijksvoltrekking tot een huwelijk dat 1 dag na de huwelijksvoltrekking alweer ontbonden werd. Niet alle huwelijken blijven je bij. Maar het huwelijk dat wij afgelopen weekend bijwoonden is er zeker eentje die ons bij zal blijven. Het begon met de brief met de gebruikelijke informatie en verzoeken. Zoals het tijdig verschijnen bij de kerk en specifiek 's avonds op het feest in verband met de 'grande entree' van het bruidspaar. Maar ook de aanmoediging tot het dragen van een hoed en het nadrukkelijke verzoek om geen sketches of speeches te houden. Gewoon de gebruikelijke zaken zoals je die wel vaker tegenkomt. Tevens werd gevraagd om 's avonds in het wit met een vleugje fuchsia te verschijnen . Voor de dames en heren de kans om ook eens een keer, naast de bruid, in het wit te schitteren. Of zou de bruid dan wellicht niet in het wit verschijnen, maar in het fuchsia? Naar verluid was dat immers haar lievelingskleur. Zo waren we dus al weken van tevoren bezig om voor overdag en 's avonds de juiste outfit bij elkaar te verzamelen. Want ja, voor de vrouwen onder ons heel herkenbaar, niets is zo vervelend als under- dan wel overdressed te zijn. Voor de mannen een onzinnig iets ('hoezo speciale outfit? een net pak voor overdag en gympies voor 's avonds is toch prima?'). Zoals wel vaker het geval is hadden de vrouwen het weer bij het juiste eind en bleek onze druktemakerij niet voor niets te zijn geweest. Eenmaal aangekomen bij de kerk bleek iedereen er, net als wij, piekfijn uit te zien, niks under- dan wel overdressed. Gewoon precies goed.
Het was voor Lukas en mij weer een eerste huwelijk die we sinds lange tijd bijwoonden en dus ook wel emotioneel. Want juist tijdens zo'n inzegening realiseer je je hoe dicht geluk, ziekte, gezondheid en voor- en tegenspoed bij elkaar liggen. Wat voor de een geluk is, is voor de ander verdriet. Wat voor het ene stel de meest gelukkige en ongecompliceerde dag is van hun leven, is voor het andere stel een juist complexe dag doorspekt van wisselende emoties. Hoewel het nooit in me op zou komen, bleek de kerk deze dag een goede plek te zijn, om nog eens stil te staan bij al deze emoties. Na menig traantje te hebben weggepinkt en getuige te zijn geweest van de Maxima-traan van de bruid , waren we wel toe aan een borrel. In plaats van de bekende wachtrij om het bruidspaar te feliciteren of een roos in je handen houden totdat het bruidspaar jou heeft opgezocht, kregen we deze keer een flikkerend hartje opgespeld. De batterijen waren al bijna op toen wij tot slot het bruidspaar eindelijk onze gelukswensen konden overbrengen. Intussen hadden wij ook al gebruik gemaakt van de videozuil en voor hen een videoboodschap achtergelaten. Alvorens we naar het feest gingen, wilden ook wij nog even bijkomen van alle indrukken. Bovendien moesten we ons, natuurlijk, nog even omkleden. Geheel in stijl verschenen we in een villa aan de Loosdrechtse Plassen. En wederom troffen we iedereen, geheel volgens voorschrift, tot in de puntjes verzorgd. Dit keer iedereen in wit met een roze accent. En nu was het wachten op de bruid en de bruidegom, op hun 'grande entree'. En dan denk je natuurlijk al gauw aan hun entree met een boot. De muziek, zeg maar Miami Vice achtige beat, deed vermoeden dat ze met een speedboot zouden arriveren. Maar nee hoor, niet veel later hoorde we het ronken van een helikopter..... En jawel hoor, het bruidspaar maakte hun 'grande entree' met een helikopter. Onder luid gejoel werden ze ontvangen en was het feest geopend. De band, drank, het gezelschap en de mobiele snackmuur maakte het feestje compleet evenals het traditionele bruidsboeket werpen aan het einde van de avond. Voor de liefhebbers: het bruidsboeket heb ik niet gevangen. Desalniettemin hebben we zeker inspiratie opgedaan voor ons eigen huwelijk: we trouwen in select gezelschap in de tuin van Willem en Maxima, houden een borrel met bitterballen bij hun moeder en arriveren vervolgens met een F16 bij het Claus Party House in Hoofddorp. Ik kan niet wachten tot Lukas door z'n knieen gaat.
19 mei: Een jaar verder
19 mei 2010
Het is een jaar geleden. Een jaar geleden dat mijn leven volledig op z'n kop werd gezet. Een jaar geleden dat mij werd verteld dat ik kanker heb. Eierstokkanker met uitzaaiingen in een vergevorderd stadium. Ik dacht 'ach, ik heb kanker.... dat lossen ze wel even op, ze zijn al zo ver, dan ga ik wel aan de chemokuur'. Toen wist ik nog niet wat ik nu wel weet. Dat ik een hoge prijs heb moeten betalen om hier vandaag te staan. Om in leven te zijn, om het na te kunnen vertellen. Toen wist ik niet dat ik, een jaar verder, juist door deze ziekte, terecht zou komen op de Libelle Zomerweken. Ja, jullie zullen wel lachen. Wie gaat daar nu naartoe? Ik dus. Niet omdat ik me kan vereenzelvigen met de gemiddelde bezoeker (kort gepermanent koppie, platte schoenen, graaiend naar allerlei zalfjes, modeaccessoires en kookingrediënten tegen mooie ronde prijzen). Maar juist om me meer toe te gaan leggen op het schrijven van columns. Mijn collega Jeanette attendeerde me op de workshop column schrijven bij de Libelle Zomerweek. Zij is (net als Carsten) al vanaf het eerste uur fan van mijn weblog en mijn schrijfstijl en stimuleert mij dagelijks om hiermee verder te gaan. In het kader van 'Denk een sprong vooruit', een loopbaan programma uitgerold door onze werkgever, kan dat natuurlijk ook helemaal geen kwaad. Bovendien heb ik gemerkt dat ik schrijven leuk vind. En dus selecteerde ik een van mijn columns om in aanmerking te komen voor deelname aan de workshop. Tot mijn verrassing werd ik uit de vele inzendingen door Tineke Beishuizen (al sinds jaar en dag columniste bij de Libelle) geselecteerd om deel te nemen aan een workshop. Ik besloot mijn moeder mee te nemen. Om de tijd tot de workshop te doden deden we wat iedereen daar deed. Slenteren en als een kip zonder kop naar een kraam op het moment dat er iets leuks viel te zien of te kopen. Ondertussen struikelend over de trekkarretjes om vervolgens met bont en blauwe armen van de stotende ellebogen met uitpuilende tassen aan te komen op de bestemming. Er waren zo'n 9 genodigden. Hoe geweldig is dat als je tot die 9 behoort? Totdat Tineke bij aanvang van de workshop vermeldde dat er zo'n 140 lucky bastards waren uitgenodigd gedurende de hele week. Nu moest ik met 139 anderen concurreren om mijn column in de Libelle geplaatst te zien worden! Dat beloofde pittig te worden. Na enkele tips en de mededeling dat het moeilijk is om columnist te worden omdat columnisten over het algemeen lang op hun plek blijven zitten, ging ik aan de slag met de opdracht. Helaas hadden we niet al teveel tijd om de opdracht te behandelen, maar de tips van Tineke waren zeer nuttig. Met een A-4-tje vol met tips en een illusie armer over mijn toekomst als columnist bij de Libelle (Tineke blijft waarschijnlijk nog lang Anne-Wil schrijven) keer ik weer terug naar mijn alledaagse bestaan. Piekerend over mijn leven, mijn leven met en mijn leven zonder kanker, niet wetende of het ooit terug zal komen en overspoeld door de eeuwige achtbaan van emoties. Ik besef me, nog meer dan de dagen ervoor, dat er precies een jaar voorbij is. De radio gaat een tandje harder. Er biggelen tranen over mijn wangen. Hoe bizar is dit? Als ik geen kanker had gehad, was ik nooit met schrijven begonnen en had ik de workshop nooit gevolgd. Ik heb liever geen kanker, maar ik had dit ook voor geen goud willen missen. Misschien heeft het ziek zijn me inderdaad iets gebracht. Een ding is zeker, ik ben een jaar verder, het heeft me in ieder geval een jaar erbij gebracht!
Als de dood
6 mei 2010
Enkele weken geleden viel mijn oog op een recensie van het toneelstuk 'Als de dood' met Rene Soutendijk. Een toneelstuk over een vrouw met eierstokkanker die uiteindelijk daaraan zal overlijden. Die moest ik natuurlijk zien. Dus boekte ik de kaartjes via een online ticketshop om later tot de ontdekking te komen dat je veel te veel hebt betaald. Maar goed, dat zou mijn bezoek aan het theater niet in de weg moeten staan. Ik was weliswaar nog maar krap een week uit het ziekenhuis en had inmiddels al een Nick & Simon concert en een rommelmarkt met live muziek aan me voorbij moeten laten gaan, ik was deze keer vastbesloten om te gaan. Enkele dagen voor de voorstelling ontving ik nog een brief dat er een actie liep '2 kaarten voor de prijs van 1' en dat ze die mij ook niet wilden onthouden. Kortom, ik mocht nog twee gratis tickets op komen halen. Blijkbaar wilde niemand naar het toneelstuk. Niet zo gek natuurlijk. Want wie wil er nu gaan kijken naar een vrouw die ziek is en ook nog doodgaat. Nee, dan kun je je wel wat leukers bedenken om er een gezellige zaterdagavond van te maken. 'Ik hou van Holland' is dan ineens een veel leuker alternatief. Ik liet me er niet door weerhouden en nodigde mijn moeder en vriendin E ook uit. En zo gingen wij opgewekt naar Amersfoort om Rene te aanschouwen als een kaalgeschoren kankerpatiënt. Een bijzonder toneelstuk waarin een professor in de literatuur wordt neergezet, die niet anders gewend is dan alles vanuit de ratio te beredeneren (en daardoor geen gevoel voor wat dan ook meer kent). Totdat ze hoort dat ze kanker heeft en doodgaat en merkt dat ze bang is, bang voor de dood... He mooie eraan is dat er een parallel wordt getrokken met de medische wetenschap en de wijze waarop ze behandeld wordt door haar artsen. Niet als mens, maar als voorwerp van de medische wetenschap... eigenlijk zoals zij zelf ook was geworden. Veel herkenning vond ik in het stuk, maar niet echt confronterend. Herkenning van hoe het gaat in een ziekenhuis en hoe je benaderd wordt door artsen en verpleging, maar ook herkenning hoe je omgaat met het thema 'dood'. Was 'doodgaan' nooit een issue voor mij, sinds het laatste jaar ben ik er veel mee bezig (geweest). Niet alleen in praktische zin (mijn testament regelen, de keuze maken of je begraven of gecremeerd wilt worden, koffie en cake erbij of juist een borrel, mijn adressenlijst van familie en vrienden updaten) maar ook met mijn gevoel. Ik wil(de) nog helemaal niet dood. Dan zou Lukas alleen komen te staan en wat als hij dan weer iemand anders zou ontmoeten? Zou ik dan vergeten worden? Want als ik vergeten zou worden, dan pas zou ik echt dood zijn. En daar ben ik bang voor. Soms denk ik wel eens dat het makkelijker is om te weten dat het weer terug is en dat je dus uiteindelijk er dood aan gaat. Dan is het tenminste duidelijk. Dan kun je daar naartoe werken. Dan is er geen onzekerheid meer. Die onzekerheid waarin ik dagelijks leef en waarmee ik moet zien te leven. Wat je onrustig en razend tegelijkertijd maakt. Maar dan bedenk ik me weer 'ik wil nog niet dood', 'ik ben nog helemaal niet klaar met dit leven' en 'ik wil nog die reis naar Amerika en die nieuwe keuken', bovendien 'wil ik de volgende jaren ook nog met Lukas samen doorbrengen' en 'ik ben er helemaal niet aan toe dat hij alleen zonder mij verdergaat'. Ja, ook ik ben 'als de dood'. Inmiddels ben ik bijna een jaar verder. Het was op z'n zachtst gezegd een klote jaar. Maar al heeft de dood aan mij getrokken en al lijkt die soms aantrekkelijker: ik leef en ik ben vastbesloten het volgende jaar er nog steeds te zijn.
Een luie zaterdag
24 april 2010
De zon schijnt. Een mooi begin van de dag. Typisch zo'n ochtend om, in de tuin, de dag te beginnen met verse broodjes, een lekkere koffie en zoete aardbeien. Hoe heerlijk zou dat zijn? Helaas voor mij geen ontbijt in de tuin, maar een ontbijt op bed. Dat is natuurlijk ook fantastisch zul je zeggen. Ja, normaal gesproken wel. Maar ik krijg mijn ontbijt in het ziekenhuis. Het Antonius-hotel. Geen verse broodjes, geen lekkere koffie en geen zoete aardbeien. Ik dacht een vrij kort durend arrangement te hebben geboekt, maar helaas. Ik had de kleine lettertjes niet goed gelezen, het bleek een arrangement inclusief volledig bedrust. Heerlijk denk je wellicht. De hele dag in bed, in je pyjama, niets hoeven, lekker naar de tv kijken en dvd-tje zien, beetje internetten, gewoon lekker niets doen. Typisch iets voor een luie zaterdag. In eerste instantie lijkt het geweldig, maar het begint mij behoorlijk te vervelen. En zeker op een dag als vandaag. Zo'n mooie lentedag, een dag waarop je juist buiten zou moeten zijn. Op het terras in de zon genieten van een lekkere cappucino, een picknick in het park, een wandeling in de duinen of zoals bij ons op de planning stond, op de straatrommelmarkt je eigen overtollige rotzooi aanprijzen. Ieder jaar, op de zaterdag voor Koninginnedag, is bij ons in de straat de jaarlijkse rommelmarkt. Om 7.00 uur 's morgens sluipen de eerste bezoekers al door de straat in de hoop als eerste die mooie vaas of ovenschaal te scoren. De meeste buren liggen dan nog op 1 oor, maar een enkeling heeft dan al enthousiast z'n kraam opgezet onderwijl de slaap nog uit de ogen wrijvend. Rond 8.30 begint het al druk te worden en wordt er druk in en uit de huizen gelopen met allerhande spulletjes en snuisterijen. Meestal spullen die je ooit hebt gekocht omdat je dacht dat je ze wel zou gebruiken of spullen die je hebt gekregen voor je verjaardag waarvan je niet durfde te zeggen dat het niet jouw smaak is. Zo'n rommelmarkt is dus in de eerste plaats voor iedereen de gelegenheid om van die ongewenste spullen af te komen. Maar het is daarnaast ook heel gezellig. Bovendien spreek je eindelijk eens je buren. Normaal zeg je ze alleen gedag en snel je vervolgens naar binnen of spring je gehaast op de fiets. Maar nu kun je elkaar ook uitgebreider spreken. Deze keer wordt het zelfs extra leuk. Christie gaat namelijk optreden met haar meezing trio en special guest Ties. Ik weet zeker dat de hele straat uit z'n dak gaat. En ja, dat moet ik dus allemaal missen! Had me zo verheugd op vandaag. Dan zou ik eindelijk van mijn overtollige huisraad verlost worden, er ook nog een klein zakcentje aan verdienen en ondertussen met mijn buren uit mijn dak gaan op 'Dancing queen', 'I will survive' en 'Nee je hoeft niet naar huis vannacht'. Helaas, niets van dat alles. Ik vermaak me vandaag dus maar met de andere patiënten met 'Ja zuster, nee zuster' en 'Nachtzuster' en maak alvast een lijstje van spullen die ik volgend jaar beslist moet verkopen op de rommelmarkt.
Het 'Creatief met keukengerei' arrangement
19 april 2010
M'n spulletjes liggen weer uitgestald op mijn bed. Pyjama, toiletartikelen, ondergoed, leesvoer, spelletjes, een pak Tuc-jes, bril en natuurlijk al het wond- en stomamateriaal en de spuiten. Ben benieuwd hoe de kamer is en of er een leuk uitzicht is. Hopelijk heb ik mooi weer, anders is het uitzicht zo troosteloos. Het is zover. Ik mag weer. Het hotel waar ik het allerliefste ben. Het St. Antonius-hotel. Wie kent het niet? Niet alleen bekend in de regio maar ook in het buitenland. Men komt van heinde en verre. Om zich eens lekker in de watten (en verbanden) te laten leggen. En om zich te goed te doen aan allerlei culinaire hoogstandjes. Je kunt zelfs kiezen uit verschillende arrangementen, zoals het booster arrangement (voor hen die minder tijd hebben een aanrader: je komt alleen voor een oppepper, na twee dagen infuus kun je gaan) en het lekker lui arrangement (als je echt rust nodig hebt en je de apparaten het werk wil laten doen - met speciale kamers en speciaal daartoe opgeleid personeel). Nee, het hotel van Jonnie & Therese Boer is er niets bij. Jullie begrijpen het, ik verheug me er enorm op. Deze keer heb ik gekozen voor het 'Creatief met keukengerei' arrangement. Voor de culinaire gekken onder ons. Het klinkt wellicht wat vreemd, maar als je verder leest wordt het vanzelf duidelijk en zul je net als ik super enthousiast worden. Mijn wond is nog steeds open. Niet meer die krater wat het was en ook geen kinderachtige snee waarop een Disney pleister volstaat, maar groot genoeg om nog steeds dagelijks te laten verzorgen door een verpleegkundige van de thuiszorg. Sinds oktober heb ik namelijk nog steeds dagelijks iemand van de thuiszorg op de koffie. Heel erg leuk en gezellig, maar het is ook mooi als mijn dag eens eerder kan beginnen dan het tijdstip waarop zij de deur weer uitloopt. Kortom, de wond moet dicht. En wat is er dan mooier dan de uitvinding die meneer Thiersch heeft gedaan? Op een dag (hij sneed met de kaasschaaf waarschijnlijk een plak huid van z'n hand af in plaats van een plak van de kaas) bedacht hij hoe mooi het zou zijn als je een wond zou kunnen dichten met een dun plakje van de eigen huid. En dat is dus wat ze bij mij gaan doen. Met de kaasschaaf over mijn been om vervolgens het afgeschaafde plakje huid door de pastamachine te halen opdat het stukje huid zo groot is geworden dat de wond kan worden afgedekt. Vervolgens wordt er keukentouw gebruikt om het te hechten en voila: de wond is dicht. En dat in 45 minuten. Eten en drinken is inbegrepen. Jullie begrijpen: als je van koken houdt en het gebruik van allerlei keukenapparatuur niet schuwt, dan is dit een arrangement wat je zeker niet zou mogen missen. Wat heerlijk om weer in het St. Antonius-hotel te zijn! Echt een aanrader. Zorg dat je er vroeg bij bent: vol is vol.
Superrrr Frau
31 maart 2010
Gisteren was het wereldnieuws. Het kan je onmogelijk ontgaan zijn. Alle kranten hadden 't erover. Met foto's en al. En dan heb ik het niet over de moord op de tante van Frans Bauer, de met bier bekogelde dames van Luv, de aanslagen in Moskou of het verschijnen van de zogenaamde 'pineberry' (een kruising tussen een ananas en een aardbei) . Op zich ook allemaal groot nieuws, maar lang niet zo groot nieuws als dit nieuws. En dan hebben we het natuurlijk over het nieuws dat over Sylvie is verschenen. Sinds ik kanker heb hou ik al het nieuws over haar nauwlettend in de gaten. Niet omdat ze mijn grote voorbeeld is. Nee, verre van dat. Maar juist omdat zij ook kanker heeft gehad en het mij intrigeert hoe zij ermee omgaat. Hoe zij van kanker iets moois weet te maken. Hoe zij er geweldig blijft uitzien tijdens haar chemokuren en geen ziek hoofd heeft terwijl ik mijzelf heel anders herinner. Hoe zij een voetbalvrouw, moeder en een idool van Duitse tieners kan zijn. Hoe zij chemokuren kan volgen in Spanje en tegelijkertijd een fotoshoot in Duitsland doet en ook nog jureert in Das Supertalent zonder over te moeten geven of je beroerd te voelen. Ongelooflijk, wat een Superrrr Frau. Je zou bijna denken dat het Superrr is om kanker te hebben en dat het allemaal niets voorstelt. Dus toen ik gisteren de krant las, viel mijn oog onmiddellijk op het grote nieuws: Sylvie toont korte kapsel! Haar pruik heeft ze voorgoed afgezet en ingeruild voor een modieus kittig kapsel. Een beetje wax erin (door haar geliefde voetballer met zorg in haar korte haren gekneed) en voila: klaar voor een dagje winkelen. En ja, in haar geval word je dan gespot door een fotograaf, ben je in no time gespreksonderwerp bij RTL Boulevard en sta je in alle kranten op de voorpagina. Het verruilen van haar pruik voor haar eigen haar is een ware bevrijding, aldus Sylvie. Tja, er zijn maar weinig momenten of belevingen die ik met haar deel. Ieder dealt met deze k-ziekte op zijn of haar manier. Maar ik kan me helemaal voorstellen dat je je pruik op een gegeven moment goed zat bent en je je weer vertoont met je eigen haar. En dat je je dan even ongemakkelijk voelt op straat. Sylvie, het staat je Superrr goed en je ziet er Superrr uit!
Verlossende woorden
24 maart 2010
Daar liep ik dan vanaf de parkeergarage naar het ziekenhuis. De zoveelste keer door die brede gang (nu met restaurantje, een bloemenshop en zelfs een Livera voor het geval je een bikini nodig hebt of toch een mooier nachthemd om die knappe dokter te verleiden). Hoe vaak ben ik niet door deze brede gang gelopen? En hoe vaak zou ik dat nog moeten doen? Voor een scan, een controle, een opname, een bloedonderzoek en wat al niet meer. Deze keer hoopte ik erop om met een glimlach weer naar buiten te lopen. In plaats van met een traan of met een verdrietig gevoel. Alhoewel, dit gezien de omgeving, helemaal niet gek is. Wie is er nu dol op ziekenhuizen? Het krioelt er van de mensen, de wc's zijn over het algemeen aan een poetsbeurt toe, iedereen kijkt treurig of sip, de bedden slapen slecht, het eten is niet om over naar huis te schrijven, de dokters hebben altijd haast en weinig tijd voor jou en als je pech hebt, en een bacterie hebt zoals ik, word je als het maar enigszins kan geisoleerd in een kamertje.... En niet te vergeten, dat wachten, het eeuwige wachten omdat het spreekuur is uitgelopen omdat de betreffende arts weer eens een leven moet redden. Zo ook ik. Vandaag zou ik de uitslag krijgen van mijn scan. Het wachten op mijn beurt bij de oncoloog duurde wederom een eeuwigheid. Al die dagen was ik niet zenuwachtig geweest. Want wat kon er mij nu gebeuren? Die K kanker zou met geen mogelijkheid terug kunnen zijn. Dat zou wel erg snel zijn en dan zou het wel eens slecht kunnen gaan aflopen. Ze hadden toch gezegd dat de kanker die ze bij mij hadden aangetroffen zich minder agressief gedroeg dan ze hadden gedacht? Of had ik dat wellicht verkeerd begrepen en was het alleen dat de kankercellen beter gedifferentieerd waren dan gedacht? Wat als ik het toch zou hebben? Nou ja, dat zou dan duidelijk zijn. Als het weer terug zou zijn dan zou ik dood gaan, aldus de professor. Dood aan die K kanker. Niet meteen, je zou dan nog wel behandeld worden, maar dan alleen met een levensverlengend doel. Maar op een dag zou ik er dan aan dood gaan. En zo zat ik mijn tijd te doden met gezellige gedachten. Alleen het antwoord van mijn oncoloog zou mijn gezellige gedachten nog kunnen doorbreken. Niet veel later zat ik bij hem in de spreekkamer en kreeg ik het verlossende antwoord: geen kanker, alles zag er schoon en goed uit. Dat zei ik toch al: dat zou wel heel erg snel zijn geweest! Ik had er wel al op gerekend. Het is gewoon de omgeving die je op andere gedachten brengt! Omdat die zo deprimerend is, krijg je vanzelf wel sombere gedachten. En zo liep ik met een glimlach weer weg, weer door die brede gang met in mijn achterhoofd de wetenschap dat er nog vele bezoeken en daarbij horende sombere, onzekere gedachten zullen volgen. Misschien dan toch nog even langs de Livera om een mooie outfit te kopen of naar het winkeltje voor een fleurige bos bloemen en een Disneyballon? Ach nee, het enige wat ik nodig heb om die brede gang weer aan te kunnen is die verlossende woorden, die je als vanzelf een glimlach en een goed gevoel geven. Daar kunnen een spannend setje, fleurige bos of een Disneyballon niet tegenop!
Op zoek naar een nieuw doel (2)
17 maart 2010
Na mijn oproep van vorige week om mij suggesties te doen voor een nieuw doel in ons leven, kreeg ik wel een paar bruikbare tips. Met als belangrijkste: GELUK. Doe die dingen in je leven waar je gelukkig van wordt. Niet iets wat nu een opzienbarende tip is, maar wel datgene waar het natuurlijk om draait. Want naast het hebben van huisje, boompje, beestje (en in ons geval dan zonder die kinderen maar wel met twee katten), is er nog zoveel meer waar je gelukkig van wordt. Maar ja, wat is dat dan? Uiteraard heb ik zelf natuurlijk ook niet stil gezeten en ben ik begonnen met mijn zoektocht naar geluk . Ik kon me herinneren dat ik nog diverse Flow en Mind Magazines had liggen. Typisch van die tijdschriften met tips over hoe je je leven zodanig vorm kunt geven dat je je intens gelukkig voelt en blijft voelen. Dus daar moest ik wel wat kunnen vinden. Het viel me op dat veel tips gericht waren op 'het op zoek gaan naar jezelf en je innerlijke rust'. Een bezoek aan een muntthee schenkende psycholoog of van boswandelingen houdende spirituele coach zou wonderen doen. Onmiddellijk bekroop mij de gedachte dat ik die fase in mijn leven toch echt wel gehad had... en ik mezelf en mijn innerlijke rust met behulp van een muntthee schenkende praatpaal wel gevonden had. Bovendien bezoek ik al regelmatig een psycholoog maar dan met het doel om mijn warrige gedachten en gewonde geest te structureren en te helen omdat een k..ziekte mijn leven als een tsunami is binnengedrongen en verwoest heeft. Nee voor mij even geen zweverige praatpaal of spirituele coach die met bomen praat. Ik zocht meer iets doenerigs. Yoga dan? Van yoga zou je volgens Mind Magazine, Flow en Flair ook helemaal opknappen. Je zou meer in contact met jezelf komen en bijkomstig voordeel: je wordt er heel lenig en slank van en je bent lekker bezig. Nou voor de kilo's hoef ik het niet te doen en bovendien kan ik nog niet 5 minuten buiten fietsen zonder buiten adem te raken. Kortom, yoga is nu zeker niets voor mij. Na wat heen en weer gebladerd te hebben vond ik dan eindelijk wat ik zocht: een recensie van Het Grote Inspiratie Doeboek. Precies het zelfhulpboek wat ik nodig denk te hebben. Want wat inspireert mij in het leven? Waar word ik gelukkig van? Dit doeboek gaat mij daar in enkele stappen naar toe brengen. En aangezien ik een ongeduldig persoon ben, klinken die enkele stappen me heel goed in de oren. Echt iets voor mij! Dus snel op naar de zelfhulpboekenhoek bij bol.com. In drie klikken had ik het boek in mijn boodschappenmand gegooid en en passant ook nog het zelfhulpboek 'schrijven voor dummies' erbij gedaan. Want ik zou ook volgens velen een boek moeten gaan schrijven. Op zich wel iets waar ik in gedachten mee speel. Wie zou er nu niet de nieuwe Aaf van de NRC Next willen worden? En het zou natuurlijk heel goed mogelijk kunnen zijn dat ik daar mijn geluk in vind. Ondertussen kijk ik ook wekelijks naar 'Hoe word ik gelukkig?' met onze eigen Bridget in de hoop iets op te kunnen steken van haar zoektocht naar geluk. Een bezoek aan de nonnen vind ik wat ver gaan evenals een bezoek aan de genezingsdienst van Jan Zijlstra (alhoewel... hij zou mij misschien wel kunnen genezen?!?). Maar goed, ieder zo z'n geluksmoment. Voor mij is zo'n moment het schilderen. Tenminste, als ik inspiratie heb. Wie weet kan mijn inspiratie zelfhulp doeboek hier bij helpen. Tot op heden heb ik die nog steeds niet opengeslagen, dus geen stap verder in de zoektocht naar datgeen wat mij inspireert en gelukkig maakt. Want ja, ik had het druk met iets waar ik me al maanden aan irriteer en wat me heel gelukkig zou maken als het is opgelost. En wel een nieuwe keuken. Hoe heerlijk is het om je ideale keuken uit te kunnen zoeken en te kunnen dromen over eindelijk meer bergruimte en loopruimte? Wanneer de verkoopdame van de keukenspecialist dan ook met een ontwerp van een keuken op de proppen komt die volledig aansluit bij ons ideaal, voel ik me heel even gelukkig. Gelukkig omdat eindelijk ons keukenprobleem opgelost kan zijn. Maar ja, eenmaal thuis, word ik minder gelukkig van de prijs en besef ik me dat het maar materie is en dat een keuken niets oplost. Nee, het wordt hoog tijd dat ik tijdens het schilderen mijn inspiratie zelfhulp doeboek opensla om mijn inspiratie in creatief opzicht tot uiting te brengen. Terwijl ik ondertussen, al nippend aan mijn verse muntthee en genietend van de eerste tekenen van lente, mijn eerste bestseller in gedachten op papier zet! Dat zou pas echt het ultieme geluk zijn!
Op zoek naar een nieuw doel (1)
8 maart 2010
Zoals zoveel stellen waarvan een van de twee kanker heeft gehad, zijn ook wij op zoek naar een nieuw doel in ons leven. Gek genoeg hadden we alle twee voor 19 mei hetzelfde doel voor ogen, namelijk huisje, boompje, beestje. Daar hadden we (on)bewust naar toe gewerkt. Een huis met tuin in een nette buurt gekocht, bedacht in welke kamer onze toekomstige kinderen zouden slapen, de auto was op de groei gekocht, Blijkbaar is het stichten van een gezin een oerdrift van de mens. Dat blijkt ook wel als er eenmaal een eerste is geboren. Het hele leven draait om dat wonder. Om de eerste boer die het laat, de hoeveelheid flesjes of borstvoeding die het krijgt, welk huiltje het heeft en welke ervaringen andere moeders hebben. Waar je ook bent, op feestjes, gewoon even lunchen met vriendinnen, op je werk of bij de huisarts. Overal zijn er moeders met kinderwagens en overal is het gespreksonderwerp (hoe kan het anders) babies. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van babies en van kinderen. Wij hadden dolgraag een eigen product op de wereld gezet met mijn looks, de lengte van Lukas en een karakter wat een mengsel is van een dromertje en een strebertje. Maar als je geen kinderen meer op de wereld kunt zetten terwijl je dat wel graag gewild had en je nog nooit uberhaupt de kans hebt gekregen om er een op de wereld te zetten, dan wordt het lastig om enthousiast mee te praten terwijl het van binnen pijn doet. Op zulke momenten realiseer ik me des te meer dat we op zoek moeten naar een nieuw doel in ons leven. Maar wat is dat dan? Want wat vervangt dan eigenlijk die oerdrift? Adoptie of pleegzorg zijn we (nog) niet aan toe. We hebben al twee katten. Een hond is (hoe graag ik ook een chocoladebruine labrador zou willen) toch niet handig. En andere huisdieren komen niet in aanmerking. Wat moet je tenslotte met een goudvis? En een aap in huis lijkt me wat onhandig alhoewel die wel het meest op een mens lijkt. Reizen? Ja, natuurlijk. Dat is iets wat we samen graag doen. Het is iets wat we samen kunnen voorbereiden en plannen. We zijn samen op pad om van al het moois in de wereld te kunnen genieten. Je kunt ieder jaar een nieuw reisdoel voor ogen hebben. Zoals ook dit jaar. Namelijk naar Amerika gaan. Maar ja, voorlopig kunnen we nog niet weg omdat de wond open is. En wanneer die dicht is weten we niet. Dus ons echt bezighouden met deze vakantie doen we nog niet echt, behalve in grote lijnen onze route uitzetten. Nee, het is niet makkelijk om een gezamenlijk doel te verzinnen. Zeker niet een doel die op de lange termijn ook houdbaar is. Misschien moeten we ons ook niet op de lange termijn richten en juist alleen maar in maanden of kwartalen denken. Want ja, je weet maar nooit met mij. Suggesties zijn van harte welkom. Wij denken nog even verder.
Het Erben Wennemars gevoel
24 februari 2010
Met de gouden plakken van Irene, Sven en Mark in mijn achterhoofd (en inmiddels ook de kapitale vergissing van Sven op de 10 km), wetende dat zij nog aan de top van hun schaatscarriere staan (waar ook wel eens wat mis gaat), leek mij dit een goed moment om het eens over het Erben Wennemars gevoel te hebben (of als je van wielrennen houdt het Michael Boogerd gevoel). Ook Irene, Sven en Mark zullen daar namelijk ooit mee te maken krijgen. Het moment dat ze van topsport naar recreatief sporten terugvallen omdat ze hun benen niet meer meekrijgen, het moment dat ze van altijd in de picture naar toevallig een keer aan tafel bij Mart Smeets belanden. Het moment dat je je realiseert dat je je leven anders moet gaan invullen, maar dat je niet weet hoe. Juist, het zwarte gat.... Voor mij herkenbaar. Na 9 maanden topsport te hebben bedreven, na 9 maanden volop in de belangstelling te hebben gestaan en na 9 maanden talloze doktersbezoeken te hebben afgelegd, begint langzamerhand de rust te keren en lijkt het alsof het normale leven weer is begonnen. Lijkt, want niets is meer hetzelfde als voor de dag dat ik hoorde dat ik kanker had en al mijn dromen als een zeepbel uiteenspatten. Natuurlijk, het leven gaat door, met alle veranderingen die er nu eenmaal bijhoren (en dat is ook de val van het kabinet.... het moest er een keer van komen). Het relatief ongecompliceerde leven wat ik had komt niet meer terug. Mijn dromen moet ik bijstellen. Maar waarvan moet ik dromen? Dat ik nog een keer een gesprek kan voeren met de Dalai Lama of met Obama? Dat we de staatsloterij winnen en we nooit meer hoeven te werken? Dat ik de Mount Everest of een van die andere gebergten in de Himalaya kan bedwingen? Of dat ik een duosprong met Lukas maak vanaf de Kilimanjaro? Of moet ik mijn dromen simpel houden en dromen over dat ik ooit zal trouwen met mijn geliefde? En dat we samen nog vele verre reizen maken. Of dat ik verder gewoon lekker full time blijf werken terwijl mijn vriendinnen me de oren van m'n hoofd kletsen over hun kinderwens, de luieruitslag van hun kind of klagen over het combineren van werk, gezin en huishouden. Nee, mijn dromen over een nieuw toekomstperspectief zijn niet eenvoudig. En dan nog maar te zwijgen over hoe mijn dagelijkse leven er op dit moment ziet. Het is dat ik niet van geraniums hou, maar anders had ik voor iemand door kunnen gaan die een groot deel van zijn dag achter de geraniums slijt. Wachtend met een kop koffie tot een van de dames van de thuiszorg me komt verzorgen. Met af en toe een uitje naar kantoor om daar grote bergen werk te verzetten in de twee uur die ik (hieperdepiephoera) mag werken. En als ik echt gek ga doen, trek ik erop uit en drink mijn zoveelste koffie of thee met mijn eeuwig begripvolle vriendinnen (waarvoor dank overigens!). Wat zou ik er veel voor over hebben om weer een 'normaal' leven te leiden. Regelmatig heb ik ook nog de eer om bezoek te krijgen van de welbekende plaaggeest (en dan heb ik het voor ingewijden niet over de klikoman) die vragen bij me oproept als 'Waarom heb ik dit?' 'Waar heb ik dit aan verdiend?' tot smeekbedes als 'Ik wil mijn leven terug'. Nee, het leven is geen feest nu mijn chemokuren klaar zijn en ik voorlopig niet behandeld hoef te worden omdat ik op dit moment geen kanker heb. Toch blijf ik er het beste van maken. Omdat ik niet in dat zwarte gat wil blijven hangen. Omdat ik weer invulling aan mijn leven wil geven al weet ik nog niet hoe. Vandaar dat ik afgelopen vrijdag ook een pruikenfeest heb georganiseerd (met complimenten aan alle gasten voor hun zorgvuldig uitgekozen hoofddeksel!) als de start van een nieuw begin. De weg zal lang zijn en gepaard gaan met diepe inzinkingen, maar ik zal er komen. Leve het Erben Wennemars gevoel! Die laat zich ook niet kennen en gaat er, ondanks de tegenslag dat hij zich niet kon kwalificeren voor de Olympische Spelen en dit tevens het einde van zijn schaatscarriere betekende, weer het beste van maken. En Sven? Tja, die laat zien dat hij een echte topsporter is. Je verwerkt je tegenslag en gaat op naar de volgende ronde. Daar heeft hij voldoende veerkracht voor. Het zwarte gat is voor hem hopelijk nog een ver van zijn bed show!
Een weekendje Londen
18 februari 2010
Vorige week om deze tijd waren we net de douane en zaten we achter ons ontbijt. De douaneambtenaar had net zorgvuldig mijn paspoort bevoeld en er nog eens een uitgebreide blik op geworpen en besloot dat ik goed genoeg was om door te mogen. Omdat we niet te laat bij de bagagecontrole wilden zijn dronken we een snelle koffie en namen gehaast wat happen van ons ontbijt. Ruim op tijd stonden we dus te wachten bij de gate samen met opgedofte kantoorballen (oh, ik vlieg vandaag even op en neer naar City, je weet wel voor een interesting meeting, die altijd eindigt met een uitgebreide lunch waarbij een pint of twee niet ongewoon is) te wachten tot de security klaar was met een grondige inspectie van de gehele ruimte (ja, zelfs tussen de verwarming, onder bureaustoelen en in bureaulades). Dat zou wat worden met mijn spuiten... Langzamerhand begon er beweging in te komen. Riemen, schoenen en laarzen werden uitgedaan waarna alles onhandig in veel te kleine bakjes moest worden gelegd. Ik had mijn spuiten met verklaring in de aanslag... Toen ik eenmaal aan de beurt was klonk er een teleurgestelde stem 'o, het zijn medicijnen'. Ze hadden zeker gedacht dat zij vandaag het security team van de dag zouden worden die ternauwernood Schiphol van een aanslag met spuiten en riemen hadden weten te redden... De vlucht was kort met een wat wiebelige landing. En niet veel later zaten we in de DLR om vervolgens in de metro te stappen naar Notting Hill. We hadden afgesproken in een lunchtent vlakbij het appartement van Liselore en Oskar. Gezellig om elkaar weer te zien. 's Middags werd verder besteed aan het wegbrengen van de bagage en een wandeling door Notting Hill. Natuurlijk werd de travel book shop uit de film niet overgeslagen en werd de scene tussen Julia en Hugh nog even overgespeeld (I am just a girl standing in front of a guy asking him for his love.... of zoiets). De volgende dag gingen Lukas en ik samen op pad. Als echte toeristen stapten we in de befaamde rode bus en gingen uiteraard bovenin op de voorste rij banken zitten om zo maar niets van het bruisende Londen te hoeven missen. Dat de ruiten beslagen waren door de regen en we telkens een zakdoekje moesten gebruiken om enig zicht te hebben maakte ons niets uit. Na een hobbelige rit van een half uur, waarbij de buschauffeur zich moedig een weg baande door het gekrioel aan andere bussen en taxis, kwamen we bij onze plaats van bestemming: St Paul's Cathedral. Een onmisbare attractie in Londen. De cathedraal waar Diana met haar Charles trouwde (ik herinner me nog een enorm lange sleep die ze achter zich aan zeulde), waar Churchill zijn staatsbegrafenis kreeg (later bleek hij alleen in zijn geboorteplaats te zijn begraven) en waar Mother Queen (inmiddels overleden) haar 100-jarige verjaardag ceremonieel werd gevierd. Als je de cathedraal goed bekijkt (inderdaad met zo'n koptelefoon op je hoofd) begrijp je ook goed waarom dergelijke evenementen hier plaatsvinden. Zoveel pracht en praal... Na het bezoek aan St Paul's wilden we nog een museumtour doen. Het was buiten namelijk zo koud dat een wandeling door Londen niet aantrekkelijk was. Omdat Tate Modern het dichtstbij was, besloten we daar een kijkje te gaan nemen. We bewonderden niet alleen werken van Picasso en Miro maar keken ook vol bewondering naar kunstwerken die van een 4-jarige hadden kunnen zijn. Omdat we op tijd moesten zijn voor onze afspraak met Liselore en Oskar in het befaamde Scott's, lieten we de kunstwerken voor wat het was en namen we de metro naar onze bed & breakfast om ons nog even te fatsoeneren. In Scott's, volgens kenners moet je er geweest zijn, heerlijk gegeten om daarna moe maar voldaan m'n bed in te stappen.
Zaterdag gingen we met z'n 4-en op pad. Eerst wat rondgestruind in Kensington waar Oskar werkt. Een wijk op stand kun je wel zeggen te zien aan de statige optrekjes met de meest mooie auto's voor de deur en bloemenstalletjes met rozenboeketten varierend van 60 pond tot 300 pond (!). Daarna op weg naar London Eye, het reuzenrad waarin je een prachtig uitzicht hebt over Londen. Na wat koukleumen in de rij konden we dan ook zelf het mooie uitzicht ervaren. Als je Londen goed wilt zien en geen zin hebt in het daadwerkelijk bezoeken van de 'must sees', dan is het rad een goed alternatief. Vanuit het rad kun je o.a. een 'bezoek brengen' aan de Big Ben, de Houses of Parliament, Westminster Abby en Buckingham Palace. Ideaal als je weinig tijd hebt of alleen Londen wilt bezoeken omdat het zo'n shopping walhalla is. Wat betreft shoppen: dat hebben we uiteindelijk, behalve een bezoek aan Selfridges, niet gedaan. Kortom, we moeten nog wel een keer terug!
Beter goed 'gepruikt' dan slecht gemutst
4 februari 2010
Binnenkort ga ik een paar dagen met mijn lief naar London om onze vrienden Liselore en Oskar met een bezoekje te vereren. Maar ook om een blik te werpen op de Tower Bridge, de wacht bij Buckingham Palace te zien wisselen, om London vanaf grote hoogte in de London Eye te bewonderen en niet te vergeten om eens lekker te shoppen (alhoewel ik niet de indruk heb dat Lukas daarop zit te wachten). Het vergt een hele voorbereiding. Niet alleen moet er gezorgd worden voor al het verbandmateriaal dat mee moet voor mijn personal nurse Luke. Maar er moet ook vanalles geregeld worden voor de invoer van injecties. Die mogen van de apotheek niet mee in het ruim en de douane zit er niet om te springen dat ze meegaan in mijn handbaggage. Inmiddels heb ik er al verschillende telefoontjes aan gewijd met als uitkomst dat ik ze gewoon meeneem in mijn handbaggage en me dan wel laat verrassen aan de douane. En ik de douaneambtenaar dan verras met mijn verklaringen. Ik ga er vanuit dat ik aan het langste eind trek en ik glorieus mijn entree maak in Londen. Ineens kwam ik tot de ontdekking dat mijn paspoort zou verlopen en dat ik mogelijk nog met enige haast een nieuw paspoort zou moeten aanvragen. Enig idee wat dat betekent? Juist een nieuwe foto. Volgens de nieuwe normen. Niks geen stralende lach of lachende ogen, wat mij met mijn huidige look nog enigszins aantrekkelijk zou maken. En dan ook nog een hoofddoek. En er dan vijf jaar lang nog tegenaan kijken... Of die enige lekkere douanebeamte die 'm nog eens goed gaat bekijken omdat 'ie een volgende keer ontdekt dat ik wel haar heb en wel heel aantrekkelijk maar op de foto een lelijk kaal eendje.... Nee, dat zou mij niet gebeuren. Dit stemde mij niet gelukkig. Bovendien begon ik de laatste tijd al genoeg te krijgen van mijn zieke uiterlijk. Al die tijd had ik in een 'ziek zijn' cocon geleefd en me er niet heel erg aan gestoord. Maar nu ik weer een werkende vrouw ga worden begin ik me nog steeds meer te beseffen hoe fijn het is om er verzorgd bij te lopen. En hoe leuk zou het zijn om gewoon weer haar te hebben en anoniem langs de Thames te flaneren. Dus toog ik me naar een pruikenzaak. Net een kapsalon alleen dan omringd met alle mogelijke modellen pruiken op een standaard. Normaal gesproken word je in een winkel gevraagd 'wat kan ik voor u doen?' maar dit bezoek was op afspraak en mijn doel was duidelijk: ik kom hier voor een pruik want ik ben kaal en dat wil ik niet meer. Na een hartelijke ontvangst begon het passen. Ik had Annet, zelf kapster, als getuige-deskundige meegenomen om zo tot een goede keuze te kunnen komen. Omdat ik lang haar had voordat mijn haren de eerste keer uitvielen, begon ik met pruiken met lang haar. De eerste was een 'Sylvie', gemaakt van echte Europese haren. De topper onder de pruiken. En wat ik uit de Prive begreep volgens Sylvie een geweldige pruik waarbij niemand het verschil opmerkt. Haar zoontje weet zelfs nog niet eens dat ze kanker heeft en dat ze eigenlijk gewoon kaal is. Je begrijpt dat ik die pruik natuurlijk ook wilde proberen. Maar ondanks dat 'ie goddelijk zat vond ik het verder niets. Op naar de 'Tatjana' en de 'Bruni'. Leuk om mezelf eens met blond haar of mooie donker weelderig golvend haar te zien, maar het lange haar was het niet meer. Voor de gein nog een 'Beppie' watergolf kapsel gepast evenals 'een mooi rood is niet lelijk' pruik. Nee, het was duidelijk dat het een kort page kapsel zou worden. Inmiddels vele pruiken verder kwam ik steeds weer op een model uit die het beste bij me paste. Gek, hoe een pruik zo'n wereld van verschil kan maken. Voornamelijk in wat het met je doet. Zodra ik 'mijn' pruik opdeed begon ik te lachen en voelde ik me een stuk beter. Dit werd 'm dus.
Gisteren opnieuw naar de pruikenzaak om mijn nieuwe look te gaan halen. Hij moest namelijk nog op maat gemaakt en bijgesneden worden. Een uur later, na geoefend te hebben met pruik opzetten en afzetten, liep ik met haar de deur uit. Ongelooflijk dat dit allemaal kan. Niemand die naar me staart. Geen gesmoes meer van 'oh zielig, die heeft kanker'. Het eerste wat ik ging doen om het te vieren was naar de lunchtent gaan waar mensen graag kijken en bekeken worden. Wat een verademing. Niemand had ook maar iets door. Misschien toch een kern van waarheid in het Sylvie verhaal? Nee, een pruik verhult maar kan nooit de waarheid wegnemen. Onder die pruik gaat iemand schuil die kanker heeft. Dat verdwijnt niet. Maar het helpt je wel. Het helpt mij in ieder geval om me weer mens te voelen, om me weer een anoniem onderdeel te laten zijn van het leven, zonder het stempel 'ach, zij heeft kanker; je zal het maar hebben'. Nee, beter goed 'gepruikt' dan slecht gemutst.
Hotel St. Antonius
Zondag 31 januari
Vandaag mag ik het stokje even overnemen van Marieke. Ze is nu in het ziekenhuis in Nieuwegein op een van de afdelingen die ze het fijnst vindt, maar daarover later meer.
Afgelopen maandag kreeg Marieke haar laatste chemo. Om dit voor zichzelf af te kunnen sluiten wilde ze graag alleen haar kuur ondergaan. Om de laatste chemo te vieren had ik een kleine surprise party met champagne georganiseerd. Dat was een grandioos succes, de enige smet was dat Marieke een uur te vroeg op kwam dagen waardoor de helft van de partygangers nog onderweg of verdwaald was. Maar ondanks dat was het een enorme verrassing voor Marieke, ze heeft ervan genoten.
Dinsdag werd Marieke niet al te best wakker, gelukkig konden haar ouders naar Utrecht komen om haar te helpen. Dinsdagnacht moest ze plotsklaps overgeven, dit had zo nog niet eerder gehad. De medicijnen die dit moeten onderdrukken hadden geen effect. Ik kan je verzekeren dat het geen feest is om midden in de nacht te spugen als je toch al enorm beroerd bent van de chemo.
Woensdag en donderdag kachelde Marieke langzaam maar zeker af door weinig eten en drinken en regelmatig overgeven. Gelukkig konden haar ouders voor haar zorgen.
Vrijdagochtend ging Marieke onderuit in de keuken omdat het zwart voor haar ogen werd, dat was nogal schrikken. Ze gaf aan dat ze naar het ziekenhuis wilde. We hebben besloten af te wachten totdat haar moeder er zou zijn zodat ik naar een belangrijke afspraak zou kunnen. Maar in de loop van de ochtend voelde Marieke zich zo zwak worden dat ze met telefonische ondersteuning van haar vader een ambulance heeft laten komen. In het ziekenhuis bleek ze uitdrogingsverschijnselen te hebben, had ze een zeer lage bloeddruk en hartslag en was ze onderkoeld. Dat laatste kwam doordat haar lijf niet meer de energie had om de boel op temperatuur te houden. Ook bleek uit haar bloed dat ze weer verhoogde infectie waarden had. De reserves waren gewoon helemaal op, ze kon niet meer.
In het ziekenhuis is snel begonnen met het toedienen van alle benodigde vloeistoffen en medicijnen. Ook is direct besloten haar op te nemen. Gelukkig kon ze terecht op de vertrouwde afdeling D2 (oncologie). Daar heeft ze al eerder drie weken gelegen en we kennen daar iedereen. Een fijne afdeling waar Marieke graag ligt (relatief graag natuurlijk).
Toen ik vrijdagmiddag bij haar kwam was ze alweer een beetje bijgetrokken. Zaterdag heeft ze nog veel liggen slapen. Ze is ondertussen behoorlijk mager geworden dus ze moet nu proberen heel veel te eten en te drinken, dat gaat redelijk.
Vandaag is ze weer helemaal Marieke, ze is veel aan de wandel geweest. Dat vermoeid haar enorm maar ze doet het toch omdat het goed is. Ook is er vandaag veel bezoek geweest. Aan het eind van de dag zijn we door de Capitool reisgids gaan bladeren ter voorbereiding van onze roadtrip USA die gaat starten zodra haar buikwond dicht is. Voor een ziekenhuisdag best wel een leuke dag dus.
De verwachting is dat ze maandag weer naar huis mag, alhoewel de artsen er vandaag vaag over deden. Ik denk dat we dr. De Jong morgen wel kunnen overtuigen dat we uitgeboekt kunnen worden uit Hotel Antonius. Na het kamperen in Ziekenhuis Ouderijn is het Antonius in vergelijking echt een 5 sterren hotel inclusief charmante roomservice en gratis televisie!
Enfin het was dus een heftige week. Hopelijk kan Marieke hier zelf binnenkort weer betere berichten posten.
Camping Oudenrijn
17 januari 2009
Het is alweer even geleden. Niet dat ik het heel druk had, maar gewoon omdat m'n hoofd er niet naar stond. Deze laatste kuur heeft wederom een grote tik uitgedeeld. Het lijkt wel of iedere chemo een stukje meer van mijn functionerende gezonde lichaam afbreekt. De laatste tijd moet ik me de trap op slepen en kost iedere lichamelijke inspanning meer moeite. Eraan toegeven probeer ik niet te doen. Mijn idee is namelijk dat als ik daar eenmaal aan begin ik er niet uitkom. Dus ik blijf gewoon vanalles ondernemen.
Zo ben ik ook weer eens een kijkje gaan nemen op kantoor. Dit als voorbereiding op mijn start in februari. Dan kan ik namelijk in februari ook echt met werken beginnen en dit soort bezoekjes benutten om bij te kletsen. Goed om iedereen weer te zien. Heb helaas niet iedereen gesproken maar dat komt weer een andere keer. Heb meteen ook maar mijn maibox bekeken. Het aantal mailtjes viel mee. Dus die heb ik allemaal gewist. Kan ik mooi met een schone box beginnen. Is ook wel eens prettig in plaats van tegen die rode berichtjes aan te hikken, niet wetende waar je moet beginnen. Laat het werk maar komen!
Woensdagavond werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kreeg weer koorts. Had de laatste dagen al last van een schommelende temperatuur. Maar vanwege de hoogte leek het me dan nu toch maar het moment om het ziekenhuis te bellen. Gelukkig kon ik de afspraak maken om met antibiotica te beginnen en als het erger werd naar het ziekenhuis te komen. Dat scheelde me in ieder geval een nacht op de eerste hulp... Helaas werd het erger. Dus de volgende ochtend meldde ik me met ongeveer 40 graden koorts bij de eerste hulp. Zelfde kamer, zelfde piepende en pompende apparaten. Zelfde gezanik met infuus aanleggen. Je weet niet half hoe ik dit verafschuw. Tegen half twaalf kwam het bericht. Ik moest opgenomen worden. Alleen.... er was geen plaats voor mij ('ik heb beestjes en moet alleen liggen want ik zou maar eens een patient gaan knuffelen en die zou dan wellicht heel misschien ook die bacterie krijgen...'). Dus ik zou met de ambulance naar het Oudenrijn ziekenhuis worden vervoerd (als je op het dak van dat ziekenhuis gaat staan kan je ons huis zien). Wat we ook als argument aanvoerden om in Nieuwegein te blijven, niets hielp. Twee uur later lag ik op een grauw tochtend kamertje dat al jaren geen grondige schoonmaakbeurt dan wel opknapbeurt had gehad. Om me heen de heksachtige stemmen ('zuster, zuster, zuster, help me, help me') van hoogbejaarde niet meer voor zichzelf zorgende en denkende mensjes. Kortom, een afdeling waar je zeker van opknapt! In plaats van meneer Zomerdijk nu een meneer Langerak. Zo dement als een deur. Terwijl je net met een open wond ligt denkt hij rustig even op je kamer langs te komen met z'n krantje onder de arm. Dit was namelijk zeker weten zijn kamer.... Ik begon me af te vragen of ik misschien 's avonds de deur moest barricaderen. Straks zou hij mijn kamer 's nachts binnen komen en dan in mijn bed erbij kruipen. Gelukkig bleef zijn bezoek uit. Hij had namelijk besloten om die nacht maar eens een bezoek aan het mortuarium te brengen. De volgende dag kwam hij overigens als vanouds weer de kamer binnen stiefelen. Ik mocht mijn kamer niet af (je weet wel, beestjes, ik zou maar eens patienten gaan knuffelen). En omdat er geen toilet of douche was op mijn kamer, werd mijn ziekenhuisbezoek een kampeervakantie. Ik had natuurlijk ook al een tijdje geen vakantie gehad, sterker nog ik was er best aan toe. Met wc rol onder mijn arm, infuuspaal in de andere hand, ging ik dus als een echter happy camper blij op weg naar mijn rijdende po stoel. De rest laat ik aan jullie verbeelding over. Verder konden we op deze camping gebruik maken van paytv. Ik dacht dus dat ik dan ook heel andere zenders dan thuis kon kijken, maar helaas, blijkbaar was ik niet op een 5-sterren camping terechtgekomen. Nou ja, ik had in ieder geval televisie. En zo zaten Lukas en ik vrijdag romantisch televisie te kijken met het geluid op 10 door een koptelefoon. Het beloofde een super kampeervakantie te worden. Zaterdagochtend maakte de arts een wreed einde aan mijn kampeervakantie. En dat terwijl ik het net leuk begon te vinden ;-). En zo pakte ik 's middags weer m'n spulletjes in en nam ik met een knuffel afscheid van de hoogbejaarde oudjes.
Abonneren op:
Posts (Atom)